Αν αληθεύει η είδηση του θανάτου ενός άνδρα μέσα σε ασθενοφόρο που κυκλοφόρησε πριν λίγο, νομίζω ότι θα αρκούσε όχι μόνο για παραίτηση του αρμόδιου υπουργού, αλλά για πρωθυπουργικό διάγγελμα και δημόσιες δεσμεύσεις όλων των πολιτικών κομμάτων για μια νέα πολιτική απέναντι στη δημόσια υγεία. Αλλά βέβαια αυτά είναι ψιλά γράμματα. Εδώ όλα τακτοποιούνται με βάση κομματικά οφέλη και πολιτικά κόστη. Εδώ όλες οι αποφάσεις εξυπηρετούν σκοπιμότητες και μικροκομματικά συμφέροντα. Εδώ όλα έχουν αναχθεί σε μάρκετινγκ και επικοινωνία και κατ’ επέκταση, τίποτα δε μας συγκλονίζει πραγματικά. Εδώ όλα αποτιμώνται με βάση τα γκάλοπ και τις διάφορες μετρήσεις. Εδώ η πολιτική δεν παιδαγωγεί, ούτε καν λύνει προβλήματα. Εδώ η πολιτική ξέρει μόνο να έρειζει για την εξουσία.

Σήμερα το πρωί, ένας 53χρονος έφυγε απ’ τη ζωή ενώ διακομιζόταν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, διότι στο δρόμο έπαθε ανακοπή και ο απινιδωτής δε λειτούργησε λόγω έλλειψης ενός αναλώσιμου υλικού απ’ το ασθενοφόρο. Δυστυχώς αυτή η είδηση εικονογραφεί όχι μόνο τα αδιέξοδα της δημόσιας υγείας, αλλά και τα συνολικά αδιέξοδα της κοινωνίας μας, η οποία αντιδρά επιλεκτικά και μηδενιστικά. Η απώλεια ενός ανθρώπου στην Ελλάδα είναι πολύ συνηθισμένο πράγμα και σαν αποτέλεσμα τίποτα δε θεωρείται αρκετά σημαντικό ώστε να μας ωθήσει να αλλάξουμε. Η απώλεια μιας ζωής στην Ελλάδα είναι κάτι που πρέπει να συνηθίσεις, αν θέλεις να ζεις με ήσυχη τη συνείδησή σου εδώ.

Πριν ένα μήνα, με αφορμή το θάνατο μιας μετανάστριας στη Χώρα της Μεσσηνίας, έγραφα για τις ζωές που προσπαθούν να σταθούν σε σαθρά εδάφη. Τώρα συνειδητοποιώ ότι αυτά τα σαθρά εδάφη δε βρίσκονται μόνο στη Χώρα, ή μόνο κάτω απ’ τα πόδια των μεταναστών. Στην Ελλάδα το έδαφος έχει γίνει σαθρό για όλους μας. Πλούσιοι, φτωχοί, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, αριστεροί και δεξιοί φοβούνται ότι ανά πάσα στιγμή θα ανοίξει η γη κάτω απ’ τα πόδια τους. Και η αλήθεια είναι ότι κάθε τόσο αυτό συμβαίνει με πλείστες αφορμές. Στην χώρα μας, οι θάνατοι δικαιολογούνται με μεγάλη άνεση, σαν κάθε θανατηφόρος αιτία να είναι «θέλημα θεού» ή «παρεξήγηση». Για τη γενικευμένη ανασφάλεια, για τη γενικευμένη κατάντια δεν είναι υπεύθυνη ούτε μόνο η παγκόσμια οικονομική κρίση, ούτε μόνο τα Μαζικά Μέσα, ούτε μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε καν μόνο οι επιχειρήσεις και τα διοικητικά στους συμβούλια. Φταίμε και όλοι εμείς, και πρωτίστως οι ηγεσίες και τα κόμματα που εκλέγουμε να μας κυβερνούν. Οι ευθύνες είναι συλλογικές, και παρότι επιμερίζονται, παραμένουν μεγάλες για όλους μας.

Η ανασφάλεια και ο φόβος που προκαλεί η σαθρότητα του ελληνικού εδάφους, επιβάλλει σε όλους μας την αναγκαιότητα της σκέψης, του διαλόγου και της δράσης. Ή θα σκάψουμε με υπομονή και επιμονή, και θα χτίσουμε τα θεμέλια για μια στέρεη βάση για όλους, ή θα βυθιστούμε όλοι στο λυκόφως του πολιτισμού, όπου κανείς δεν θα εμπιστεύεται κανέναν, κανείς δε θα σέβεται κανέναν, και κανείς δε θα δίνει αξία στη ζωή κανενός. Κοινώς πρέπει αρχικά να διαλέξουμε αν είμαστε με την πλευρά της ζωής ή με την πλευρά του θανάτου. Να αποφασίσουμε αν βολευόμαστε με τη σαθρότητα και το φόβο, ή αν επιθυμούμε να εξασφαλίσουμε στέρεα εδάφη για όλους.