Τα πράγματα έχουν φτάσει σ’ ένα οριακό σημείο, και χρειάζεται επαναδιαπραγμάτευση των όρων αλλά και των σκοπών της ύπαρξής μας. Αυτό που μονότονα λεγόταν τα τελευταία χρόνια, κι έφτασε να γίνει αστείο, είναι τόσο έντονο στις μέρες μας, που μοιάζει να μας πνίγει. Η διαβότη ανυπαρξία οράματος και σχεδίου για το παρόν και το μέλλον της χώρας, έχει προσανατολίσει τον κόσμο σε μια κυνική στάση απέναντι σε όλους και σε όλα. Η οικονομία έχει αναχθεί στον πρώτο, στον κύριο και στο μόνο άξιο λόγο για να αναπνέουμε. Παράλληλα όμως, πολλοί από εμάς συνειδητοποιούν ότι γίνεται όλο και πιο επιτακτική η ανάγκη για τομές και αλλαγές. Ζούμε σε μια εποχή κρίσεων, όχι μόνο οικονομικών. Το παρόν μοντέλο δείχνει να προσεγγίζει ένα σημείο μηδέν, παγκοσμίως. Κάποιοι ενεργοποιούνται προετοιμάζοντας καινούργιες κερδοσκοπίες, άλλοι επιμένουν στα συντηρητικά τους αντανακλαστικά, άλλοι φοβούνται. Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια εποχή όπου χρειάζεται τόλμη και δημιουργία καινούργιων παραδειγμάτων. Αλλά κυρίως χρειάζεται όραμα, και νέο σύστημα αξιών, νέες ιεραρχήσεις των σκοπών.
Το παρόν μοντέλο το οποίο βάζει την οικονομία και τα κέρδη πάνω από όλα, χρεωκοπεί. Τώρα, μείζονες όψεις του κόσμου αυτού, όπως το φυσικό περιβάλλον, οι ανθρώπινες σχέσεις, ο πολιτισμός, η δημοκρατία, αρχίζουν να ξεπερνούν την οικονομία και να αναδεικνύονται σε κυρίαρχες αξίες. Η οικονομία γίνεται μέσο επίτευξης σκοπών κι όχι ο σκοπός ο ίδιος. Βέβαια, αυτά ακόμα συμβαίνουν σε μικρή κλίμακα. Είναι σχεδόν αδιόρατα. Αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτελέσουν το νέο μεγάλο αντίπαλο αυτού που αποκαλούμε στυγνό, κερδοσκοπικό σύστημα. Δε γνωρίζουμε ακόμα ούτε το όνομα, ούτε και την ακριβή του μορφή, αλλά θα είναι ένα όραμα δικαιοσύνης, ισονομίας, και ισότητας, που θα τοποθετεί ειρηνικά και υπεύθυνα τον άνθρωπο στο φυσικό του περιβάλλον, θα τον καταπιέζει το λιγότερο δυνατό και θα του δίνει την ελευθερία να αυτοπραγματώνεται μέσα από δημιουργικές σχέσεις και καταστάσεις. Κι όλα αυτά με γνώμονα την υγεία του πλανήτη.

Αν σήμερα συνεχίζουμε να ζούμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα είναι λόγω της δύναμης της αδράνειας. Κι όμως έχουν κλονιστεί πολλά. Κι είμαστε αρκετά πληροφορημένοι σχετικά με τα μείζονα ζητήματα που μάς αφορούν. Γνωρίζουμε ότι η οικονομική κρίση παράχθηκε απ’ την απληστία εταιρειών, μετόχων και στελεχών. Γνωρίζουμε επίσης ότι η ίδια απληστία είναι και το κίνητρο που κινεί την οικονομία μας. Ως σήμερα ήταν η υπόσχεση των αμύθητων κερδών που κινητοποιούσε τους πάντες. Αυτή η αδράνεια που μας έχει καθηλώσει κλονίζει ακόμα περισσότερο τα θεμέλια του αξιακού συστήματος της Δύσης. Οι διορθωτικές κινήσεις είναι αναπόφευκτες, αλλά δε λύνουν μακροπρόθεσμα το πρόβλημα. Σύντομα, η επείγουσα φύση του περιβαλλοντικού προβλήματος θα επιταχύνει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, και θα μας αναγκάσει όλους να πάρουμε θέση. Τα ζητήματα θα αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν. Ο φόβος, η αδράνεια, το τέλμα θα εξηγηθούν, ως απότοκα του κλονισμού που νιώθει καθένας όταν οι επίκτητες αξίες του χρεωκοπούν κι αποδεικνύονται απάνθρωπες. Είναι καιρός λοιπόν να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά, να αναδείξουμε τις αξίες στις οποίες πιστεύουμε πραγματικά, ακόμα κι αν μοιάζουν ασύμφορες ή ρομαντικές. Να υποστηρίζουμε τις ιδέες μας και να διεκδικήσουμε τις αναγκαίες αλλαγές. Πέρα από προκαταλήψεις, μνησικακίες, και στρατόπεδα. Να γίνουμε με λίγα λόγια καταλύτες των αλλαγών που έρχονται.

Σας ευχαριστώ.