Είναι γνωστό ότι οι διαφημιστές διαθέτουν ΠΟΛΥ χιούμορ -και το εννοώ. Είναι γνωστό επίσης ότι όσοι εμπλέκονται στο κύκλωμα της διαφήμισης γνωρίζουν τη δύναμή της, γι’  αυτό και συχνά κάνουν ΕΠΙΔΕΙΞΗ δύναμης. Το παράδειγμα της διαφήμισης μιας καινούργιας ταινίας  είναι γλαφυρό: ενώ το φιλμ ονομάζεται PUBLIC ENEMIES, στην Ελλάδα μεταφράστηκε στον ενικό ως ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ. Στο δεύτερο τεύχος του POST-Media χαρακτηρίσαμε την υπαίθρια διαφήμιση Δημόσιο Κίνδυνο, καθώς τα παράνομα τοποθετημένα πλαίσιά της έχουν στοιχίσει ανθρώπινες ζωές. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι πέσαμε θύματα λογοκλοπής ή ότι οι διαφημιστές είχαν στο μυαλό τους την αρθρογραφία του POST-Media! Όμως η διαφήμιση της εν λόγω ταινίας με αυτό τον τίτλο τοποθετημένο επάνω στην επιφάνεια ενός λεωφορείου συνιστά πρόκληση για το δημόσιο αίσθημα. Η διαφήμιση επάνω στα κινούμενα οχήματα είναι μια κινητή βόμβα, που αποσπά ανά πάσα στιγμή την προσοχή των οδηγών, κι έτσι αποτελεί έναν (ακόμα) ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΙΝΔΥΝΟ.

Το μαύρο χιούμορ, η επίδειξη δύναμης, η προκλητική χρήση ενός μέσου, η αδιαφορία για την ασφάλεια των οδηγών και των πολιτών εν γένει, η αλλαζονική υπενθύμιση του τι μπορεί να κάνει το χρήμα, όλα αυτά είναι παρακμιακές ενδείξεις ενός κόσμου, του κόσμου της διαφήμισης και των διαφημιζόμενων εν προκειμένω, που αρνείται να ακούσει την κοινωνία, όσους έχουν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά κι όσους ανησυχούν. Απ’ την άλλη πλευρά, η διαφήμιση απολαμβάνει τόση ισχύ, ώστε να μπορεί να αυτοδιαφημίζεται ως δημόσιος κίνδυνος, γιατί έχει υπνώσει την πλειοψηφία των πολιτών. Eίναι ίσως καιρός να ανοίξουμε τα μάτια μας, να δούμε τί συμβαίνει στους δημόσιους χώρους μας, να συζητήσουμε και να επαναξιολογήσουμε τις προτεραιότητές μας.

Για να δούμε πόσοι, ποιοί και με τί επιχειρήματα θεωρούν ότι η διαφήμιση είναι πολυτιμότερη απ’  την ανθρώπινη ζωή.