Ο μόλις σήμερα ορκισμένος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, έδωσε λίγα εικοσιτετράωρα πριν τις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου μια συνέντευξη σε μπλόγκερ που είχαν επιλεχθεί απ’ το tvxs.gr της ομάδας του Στέλιου Κούλογλου (που συντόνισε το πάνελ). Η συνέντευξη μεταδόθηκε απ’ τη σελίδα ζωντανά, και μετά ανέβηκε στο YouTube. Η πρωτοβουλία ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, τόσο δομικά όσο και πραγματολογικά. Ο υποψήφιος πρωθυπουργός επέλεξε και τα Νέα Μέσα για να προβάλλει τις ιδέες του, πράγμα που σημαίνει ότι τα υπολογίζει κι αυτό είναι πολυ θετικό. Τώρα, μένει να φανεί εάν τα υπολογίζει ως προπαγανδιστικά, ή πιο επιεικώς, επικοινωνιακά όπλα, ως εργαλεία πειθούς, ή ως εργαλεία κριτικής, στοχασμού και διαλόγου. Σε κάθε περίπτωση, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο πρόεδρός του, δείχνουν ότι έχουν τη διάθεση και το στελεχιακό δυναμικό να διαπραγματευτούν την ισχύ των Νέων Μέσων και να συζητήσουν με όλους. Τη συγκεκριμένη ανάρτηση όμως δεν την κάνω για να επαινέσω τον νέο πρωθυπουργό για την τεχνοφιλία του. Έχω εκφράσει πολλές φορές τη γνώμη μου περί τεχνοφιλίας και τεχνοφοβίας, και νομίζω ότι δε χρειάζεται να το κάνω άλλη μια φορά.

Η παρατήρησή μου αφορά στη φράση του κ. Παπανδρέου που λέει ότι «η τεχνολογία ΔΕΝ είναι κάτι ουδέτερο». Καθώς όμως αναπτύσσει τη σκέψη του και εξηγεί τί εννοεί, ο καθένας καταλαβαίνει ότι κατ’ ουσίαν ο κ. Παπανδρέου υποστηρίζει ότι η τεχνολογία ΕΙΝΑΙ κάτι ουδέτερο, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά βούληση, κι άρα εξαρτάται απ’ τους χρήστες ποιές χρήσεις, «καλές ή κακές», θα της επιφυλάξουν. Εικάζω ότι ο κ. Παπανδρέου λέει ότι η τεχνολογία και το Διαδίκτυο δεν είναι ουδέτερα, γιατί γνωρίζει ότι αυτές οι κουβέντες χαϊδεύουν τα αυτιά των τεχνόφιλων στην Ελλάδα. Κι επειδή η άτυπη αυτή κοινότητα των νέων κατά βάση ανθρώπων έχει κάποια επιρροή, που ίσως διογκωθεί στο μέλλον, είναι συνετό να ταυτιζόμαστε μαζί της και να την κανακεύουμε.

Όμως ο ρόλος του καθενός από εμάς που ασχολούμαστε με τα τεχνολογικά, ο καθένας με τον τρόπο του, είναι επιφορτισμένος και με κάποια τρόπον τινά παιδαγωγική. Δεν πρόκειται περί αποστολής, αλλά περί ευθύνης. Όπως μια μητέρα ή ένας πατέρας επιφορτίζονται να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους, έτσι και οι παλαιότεροι χρήστες έχουν το καθήκον να συμβάλλουν στη διαπαιδαγώγηση και στη διαμόρφωση ενός υγιέστερου τεχνολογικού περιβάλλοντος. Το ίδιο ισχύει και για τα πολιτικά κόμματα, όπως επίσης και για όσους έχουν κάποια θέση εξουσίας, πόσο μάλλον για τον πρωθυπουργό. Επαναλαμβάνω: επειδή υστερούμε δραματικά στο πεδίο της εκπαίδευσης, πρέπει επειγόντως να σχεδιαστεί εκπαιδευτικό πλάνο για τις νέες τεχνολογίες και το Διαδίκτυο. Αν θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες και να αποφύγουμε τους κινδύνους, αν θέλουμε να ενθαρρύνουμε καινοτομίες και να αποτρέψουμε προβλήματα, πρέπει να στραφούμε στο διάλογο, την κριτική, τη δεοντολογία και την παιδεία. Πρέπει κατά τη γνώμη μου να πάψουμε να βλέπουμε τους χρήστες του Διαδικτύου ως ομάδα, κίνημα, ή ό,τι άλλο. Επίσης να σταματήσουμε κι εμείς οι ίδιοι να αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως το Νέο, το ελπιδοφόρο, ή ό,τι άλλο. Ας δουλέψουμε με το παράδειγμά μας κι ας δούμε πώς θα συμβάλλουμε σ’ ένα πιο δημιουργικό, δίκαιο και υγιές τεχνολογικό περιβάλλον κι ας αφήσουμε τις υπερήφανες, θιγμένες (πρωτοποριακές) υπολήψεις μας στο περιθώριο.

Τώρα, αναφορικά με τα υπόλοιπα, πολύ ενδιαφέροντα που λέει ο κ. Παπανδρέου, περί συμμετοχικότητας στη λήψη αποφάσεων, υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση που θα υποβληθεί, όπως προτείνει εκείνος, εν καιρώ κι αφού οριστεί υπουργικό συμβούλιο.