Προχθές ανέβασα στο blog μου μια ανάρτηση για μια διαφήμιση που βρίσκεται αυτές τις ημέρες στους δρόμους της Αθήνας, κι έπειτα επισκέφθηκα τη σελίδα της διαφημιζόμενης εταιρείας στο facebook για να γράψω τη γνώμη μου. Πρώτον επισήμανα ότι η εταιρεία Sprider Stores διαφημίζεται σε παράνομες διαφημιστικές πινακίδες και δεύτερον ότι χρησιμοποιεί ανήλικα ημίγυμνα παιδιά με το σλόγκαν «αυτή η μάρκα ή τίποτα!», κάτι που παραβαίνει τον ίδιο τον Κώδικα Δεοντολογίας του Συμβουλίου Ελέγχου Επικοινωνίας. Όμως οι διαχειριστές της σελίδας στο Facebook προτίμησαν να με μπλοκάρουν από μέλος και να σβήσουν την ανάρτησή μου, καθώς και το θέμα συζήτησης που είχα ανοίξει (μαζί με ένα σχόλιο σε φωτογραφία της διαφήμισης). Λίγα λεπτά μετά, η σελίδα της εταιρείας στο Facebook είχε νέα μηνύματα που αναδημοσίευαν την ανάρτησή μου, από άγνωστους σε εμένα χρήστες, οι οποίοι ζητούσαν απ’ την εταιρεία να πάρει θέση. Κάποιοι απ’ αυτούς άρχισαν να βρίζουν την εταιρεία, με αποτέλεσμα η τελευταία να επιδοθεί σε νέο γύρο διαγραφών. Μέχρι αυτή τη στιγμή ούτε η εταιρεία, ούτε η διαφημιστική της έχουν δώσει κάποια επίσημη απάντηση.
Για να μην χάσουμε την ουσία πρέπει να επισημάνω τα εξής:
1. Δεν έχω προσωπικά τίποτα εναντίον της συγκεκριμένης επιχείρησης. Ομοίως, δεν έχω καμία έμμισθη ή άλλη σχέση με κάποιον ανταγωνιστή της.
2. Η Sprider είναι ελληνική πολυεθνική, και καθώς διανύουμε περίοδο κρίσης, οφείλω να είμαι ευαίσθητος απέναντι στις θέσεις εργασίας που διακυβεύονται. Για τον ίδιο λόγο βέβαια, θα περίμενα και μια πιο άμεση απάντηση εκ μέρους της, μια συγνώμη ή μια δικαιολογία που θα συνοδευόταν ενδεχομένως και από κάποια κίνηση καλής θέλησης.
3. Στόχος δεν είναι η Sprider αλλά όλες οι εταιρείες που αποφεύγουν να αναλύσουν στοιχειωδώς τα μηνύματα που εκπέμπουν και καταφεύγουν αντ’ αυτού σε μια λογική στείρας πρόκλησης, κοιτάζοντας μόνο τα δικά τους οφέλη κι αδιαφορώντας για τις συνέπειες που έχουν οι πράξεις τους στην κοινωνία.
4. Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη έχει μια θετική διάσταση, αρκεί να μη χρησιμοποιείται για να «ξεπλύνει» την εικόνα της επιχείρησης. Εν προκειμένω, η Sprider καλώς κάνει χορηγίες στο «Χαμόγελο του Παιδιού», αλλά την ίδια στιγμή δε μπορεί να διαφημίζεται σε ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ διαφημιστικές πινακίδες. Εδώ υπάρχει μια αναντιστοιχία λόγων και πράξεων.
5. Η παρουσία μιας εταιρείας στο Διαδίκτυο και τα Social Media προϋποθέτει μια ειλικρινή διάθεση ανοίγματος στην κοινωνία. Η διαδικτυακή παρουσία δεν είναι απλά μια μόδα που υιοθετείται ως σημείο των καιρών – έχει ουσία. Οι επιχειρήσεις λογοδοτούν στην κοινωνία και το Διαδίκτυο είναι ένα εξαιρετικό Μέσο προκειμένου να ακούγονται και οι αντίθετες γνώμες στο μονότονο μονολόγο της διαφήμισης. Αν αυτό δεν εμπεδωθεί απ’ τις επιχειρήσεις τότε η οργή εναντίον τους θα διογκώνεται και θα ξεσπά ακόμα και με τη μικρότερη αφορμή, και θα λαμβάνει απρόβλεπτες διαστάσεις.
Ελπίζω το συμβάν αυτό να μας ευαισθητοποιήσει όλους. Τόσο τις επιχειρήσεις, ώστε να μην αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως απαθείς καταναλωτές των μηνυμάτων τους, όσο και τους πολίτες, ώστε να μη δέχονται άκριτα ό,τι τους σερβίρεται απ’ τις διαφημίσεις.
Manolis Andriotakis 
Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σου. Δεν είχα δεί τη διαφήμιση με παιδιά αλλά την άλλη με νεαρά γυμνά άτομα. Δεν νομίζω ότι πετυχαίνει το στόχο.
Οσο για το άν μια εταιρεία δικαιούται να σβήνει πόστς που δεν την κολακεύουν, θα έπρεπε η διοίκηση της εταιρείας να το γνωρίζει. Δεν έχει νόημα το μπλοκάρισμα γιατί και ένας χρήστης να το έχει δεί, θα υπάρξουν όπως έγινε απαντήσεις.
Η έντιμη παραδοχή λάθους είναι η καλίτερη απάντηση.
Συμφωνώ.
Πρώτα πρώτα θα ήθελα να τονίζω πόσο δίκιο έχετε όσον αφορά την ύπαρξη διαφημιστικών πινακίδων στους δρόμους. Είναι γεγονός ότι αποτελούν πολύ συχνά κίνδυνο καθώς αποσπούν την προσοχή των οδηγών και ασφαλώς όταν συμβαίνει αυτό είναι παράνομες. Επίσης θα ήθελα να προσθέσω ότι απαράδεκτη ως προς αυτό το κομμάτι είναι κυρίως η στάση των αρμόδιων αρχών οι οποίες ανέχονται την ύπαρξη των πινακίδων αυτών αντί να προχωρούν σε άμεση απομάκρυνσή τους όπως οφείλουν.
Διαβάζοντας την δημοσίευσή σας όμως αισθάνθηκα πραγματικά την ανάγκη να ανατρέξω στο σύνδεσμο που παρατίθεται για τον κώδικα δεοντολογίας, ώστε να καταλάβω τι το παράνομο υπάρχει στο περιεχόμενο της διαφήμισης. Ως νομικός θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι από το γράμμα του κανονισμού δεν προκύπτει καμία απαγόρευση για την εμφάνιση «ημίγυμνων» όπως τα χαρακτηρίζετε παιδιών σε διαφημίσεις. Υποθέτω ότι αναφέρεστε στο άρθρο περί διαφημίσεων που προσβάλλουν την ευπρέπεια. Αξιότιμε κύριε, βλέποντας την φωτογραφία της διαφήμισης που και εσείς αναρτήσατε στο άρθρο σας δεν νομίζω πως περιέχει κάτι που προσβάλει την ευπρέπεια. Βλέπουμε απλώς το ποδαράκι ενός παιδιού που ποζάρει χαριτωμένα. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα θεωρούσε «άσεμνη» μια τέτοια εικόνα ενός παιδιού. Σύμφωνα με την αντίληψή σας θα έπρεπε να θεωρούν «απρεπείς και οι διαφημίσεις με βρεφικές πάνες.
Σε καμία περίπτωση δεν με αφορά να πάρω το μέρος μιας πολυεθνικής όπως σωστά αναφέρετε, ήθελα απλώς να επισημάνω ότι καλό είναι να μην υπερβάλλουμε με τις επικρίσεις μας και φυσικά, όταν μιλούμε για ηθική να έχουμε κατά νου ότι οι διαχωριστικές γραμμές είναι λεπτές και ευαίσθητες. Δε νομίζω να θίγεται η δημόσια αιδώς από το ποδαράκι ενός παιδιού…
Αγαπητή Ειρήνη, δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να συζητήσουμε το πότε κάποιος θεωρείται ημίγυμνος, εάν ένα πόδι και ένα ώμος είναι «γυμνό» ή εάν ένα γυμνό πλευρό, μια κοιλιά κι ένα χέρι θεωρείται «ντυμένο». Νομίζω ότι καθένας μπορεί να καταλάβει γιατί χρησιμοποιώ τη λέξη ημίγυμνο σε σχέση με την εν λόγω διαφήμιση. Αναφορικά με τον Κώδικα, δεν αναφερόμουν στην ευπρέπεια ή στη γύμνια, αλλά στο παράρτημα για τα παιδιά, που λέει: «4. ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ α. Οι διαφημίσεις που αφορούν τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουν το παιδί να πιστεύει ευθέως ότι η ευτυχία, η κοινωνική καταξίωση ή η επιτυχία, θα προέλθουν άμεσα από την απόκτηση συγκεκριμένου προϊόντος». Το σλόγκαν «Sprider ή τίποτα!» δεν αφήνει περιθώρια παρεμερμηνειών…
Πάντως σχετικά με την εικόνα, επαναλαμβάνω ότι η συζητήσιμη γύμνια ή ημιγύμνια, θολώνει ακόμα περισσότερο τα νερά καθότι υπαινίσσεται παρά περιγράφει. Το μικρό κομμάτι παιδικού εσώρουχου (μαζί με την πόζα φυσικά) αφήνει περισσότερα στην φαντασία απ’ ότι ένα «ολόκληρο» μαγιώ.
Μανώλη, δε θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο μαζί σου.
Δε βρίσκω τίποτα αντιδεοντολογικό με την εν λόγω διαφήμιση. Μπορεί να πιστεύεις οτι η διαφήμιση υπαινίσσεται κάτι, εγώ προσωπικά δε το βλέπω και θα συμφωνήσω με την Ειρήνη.
Έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, αρχίζω να βλέπω τα σύνδρομα του political correctness (gone mad) που λένε και στη Μεγάλη Βρετανία!