Σήμερα πήγα στο μνημόσυνο ενός νέου ανθρώπου που έχασε τη ζωή του άδικα σε τροχαίο, πριν από 3 χρόνια, ως συνοδηγός, όταν ένας άλλος οδηγός αγνόησε κόκκινο φανάρι. Στην παρέα ήταν φίλοι και γνωστοί –δεν ήξερα τί να πω. Τί να πεις σ’ ένα πατέρα και σε μια μητέρα που θρηνούν το παιδί τους, εκτός απ’ το τετριμμένο «να τον θυμάστε…»; Τον θυμούνται πολύ και μάς καλούν να κάνουμε κι εμείς το ίδιο, ακόμα κι αν δεν τον είχαμε γνωρίσει, γιατί η μνήμη είναι πολύτιμη. Ονομαζόταν Κώστας Κουβίδης και σ’ αυτή την ιστοσελίδα θα έχετε την ευκαιρία να καταλάβετε ποιός ήταν ο σπουδαίος αυτός νέος άνθρωπος και γιατί πρέπει να μη σιωπούμε για τα τροχαία δυστυχήματα. Ο πατέρας του Κώστα, ο Γιώργος Κουβίδης επιμένει ότι δεν πρέπει να μιλάμε για ατυχήματα, αλλά για ατιμώρητες δολοφονίες. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε βαθιά.

Τον τελευταίο χρόνο έρχομαι διαρκώς σε επαφή με ανθρώπους που έχασαν δικούς τους εξαιτίας τροχαίων. Για άλλη μια φορά νιώθω συντριβή. Έχω χάσει πολύ δικούς μου ανθρώπους και είμαι πια βέβαιος ότι ο πόνος της απώλειας ενός πολύ αγαπημένου προσώπου είναι δυσβάσταχτος και στην πραγματικότητα δεν φεύγει ποτέ. Εξελίσσεται, αλλάζει, αλλά δε φεύγει ποτέ. Η απώλεια είναι μια ανοιχτή πληγή. Πόσο μάλλον αν πρόκειται για το ίδιο το παιδί σου. Όπως είπε ο φίλος μου ο Στεφανής, «είναι αφύσικο να φεύγει το παιδί πριν από το γονιό». Αλλά εδώ, το αφύσικο και το πραγματικά απάνθρωπο είναι ότι οι θάνατοι από τροχαία είναι τόσο πολλοί που μπορούμε πλέον να μιλάμε για έναν κανονικό εμφύλιο πόλεμο. Κι όλοι μας παρακολουθούμε άπραγοι, το θάνατο συνανθρώπων μας χωρίς να λέμε ή να κάνουμε το παραμικρό. Δεν αναζητάμε ευθύνες, δεν προλαμβάνουμε, δεν τιμωρούμε, δεν ευαισθητοποιούμαστε.

Έχουμε επιτρέψει να ζούμε αδιαμαρτύρητα μέσα σε καθεστώς φόβου, συνενοχής και αδικίας. Έχουμε συνθηκολογήσει με την ανισότητα, την υποκρισία, το μίσος, τον κυνισμό και τον ανθρωποκτόνο ανταγωνισμό. Έχουμε αποδεχτεί τον παθητικό ρόλο του θεατή που παρακολουθεί το θάνατό του σε απευθείας μετάδοση. Δεν παραδεχόμαστε κανένα λάθος, δεν ακούμε τους συνομιλητές μας, δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε και ο πραγματισμός μας εξαντλείται στη δικαιολόγηση της αδικίας, της αδιαφάνειας, της αναξιοκρατίας. Και βυθιζόμαστε όλοι θρηνώντας βουβά όλο και περισσότερες απώλειες. Στο βωμό των εταιρικών και πολιτικών κερδών, έχουμε θυσιάσει το κοινό καλό, το καλό της κοινωνίας.

Και μετά τον πόνο, τί; Θα αφήσουμε την οργή να θολώσει τη ματιά μας; Πώς θα σταματήσουμε αυτή την ηθική και κοινωνική κατρακύλα; Πότε θα βάλουμε τέλος σ’ αυτό τον οδικό εμφύλιο πόλεμο; Όταν χάνεται ένας άνθρωπος, σβήνει ένας ολόκληρος κόσμος. Όποιος έχει χάσει δικό του το γνωρίζει καλά. Η ανθρώπινη ζωή είναι η μέγιστη αξία και δε μπορούμε σε κανενός το όνομα να τη θυσιάζουμε. Μετά το θρήνο, πρέπει να ακολουθήσει η ενεργοποίηση, ο Λόγος, η συνάντηση με την κοινωνία. Αν δε γίνει αυτό καραδοκεί ο βάλτος της μοναξιάς, το κακοφόρμισμα των πληγών, η ήττα, η εξόντωση. Όπως είχαν πει οι γονείς των τροχαίων, στη συνέντευξη Τύπου που είχαν δώσει με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Οδικής Ασφάλειας, πρέπει να σπάσει η σιωπή, τα θύματα των τροχαίων πρέπει να πουν όχι στην εσωστρέφεια και στο βουβό θρήνο. Τα τροχαία δεν είναι μοιραία. Υπάρχουν ευθύνες που πρέπει να καταλογιστούν, μέτρα που πρέπει να παρθούν.

Ας δώσουμε επιτέλους προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή. Οι νεκροί μας είναι πολλοί. Κι ο πόνος ήδη μεγάλος. Ας κάνουμε τα απαραίτητα για να εξασφαλίσουμε ότι δε θα σκοτωνόμαστε στους δρόμους. Το οφείλουμε στη μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων, το οφείλουμε στους δικούς τους, το οφείλουμε στην κοινωνία. Ας πούμε «ως εδώ», πριν χτυπήσει το κακό τη δική μας πόρτα. Ας βγούμε υπεύθυνα να αξιώσουμε και να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στην οδική ασφάλεια, το δικαιώμά μας να κυκλοφορούμε με ασφάλεια στους δρόμους. Ας αφήσουμε τους μικροεγωϊσμούς μας, τα ποικίλα συμφέροντα κι ας απαιτήσουμε συγκεκριμένα μέτρα. Αν οι ηγεσίες μας είναι απρόθυμες ή ανίκανες, ας τις αλλάξουμε. Αν το πρόβλημα έχει ριζώσει βαθιά, ας λερώσουμε τα χέρια μας. για να το  ξεριζώσουμε. Ας κλείσει επιτέλους αυτός ο πένθιμος κατάλογος με τους χιλιάδες νεκρούς. Ως εδώ.

(Και μια σημείωση: ο Κώστας ήταν ντράμερ. Επάνω στα τύμπανά του είχε γράψει το μόττο: Είσαι αυτό που κάνεις κι όχι αυτό που νομίζεις ότι είσαι…)