Κοινωνική παθολογία και κοινωνικός ψυχαναγκασμός στην Ελλάδα του 2011.

Μια κοινωνία που δε μπορεί να διαχειριστεί τα σκουπίδια της, είναι αδύνατο αξιωματικά να απολαύσει κάτι, έγραφα το πρωί στο Twitter. Η διάγνωση είναι μάλλον κάτι που προσεγγίζει τη Νεύρωση. Η Νεύρωση είναι μια διαταραχή που τείνει να κυριαρχήσει τόσο στις συλλογικές όσο και στις ατομικές μας εκδηλώσεις. Το βλέπουμε παντού και με αφορμή διάφορα κοινωνικά γεγονότα: Όταν όμως ακόμα και η απόλαυση γίνεται νεύρωση, η διαμαρτυρία μπορεί να είναι απλά ένας ακόμα (κοινωνικός, αυτοματικός) ψυχαναγκασμός. Και η θεραπεία; Ποιά θεραπεία; Μου απαντά ο @MacKaralaz «Τί θεραπεία για μια κοινωνία που έχει χάσει ακόμα και το ένστικτο της επιβίωσης και σκοτώνεται μόνη της (τροχαία, κάπνισμα, ρύπανση);» Και συμφωνώ. Ταχύτητα, καπνός, υπερκατανάλωση άχρηστων προϊόντων, επίδειξη: η αυταπάτη ότι απολαμβάνω (το αδιέξοδό μου) –όλα αυτά γίνονται αντίδοτα πρόσκαιρα στη Νεύρωσή μας. Ακόμα και η γυμναστική γίνεται ψυχαναγκασμός, ανταγωνιστικό πεδίο, υποχρέωση. Α, μην ξεχάσω την Αντίσταση, και την επαναστατική γυμναστική! Κάθε επιλογή εδώ τείνει σε μια επιφανειακή αντιμετώπιση των ενδογενών μας προβλημάτων, σύμπτωμα της οποίας είναι οι κανιβαλικές συμπεριφορές και η επέκταση του ανορθλογισμού. Μέσω της τακτικής επανάληψης συνηθειών (που παύουν πλέον να είναι συνήθειες, αλλά κανονικά καθήκοντα) κάθε κοινωνική ομάδα βρίσκει το νόημα και το νήμα της ύπαρξής της. Και βέβαια, εδώ συμφέρει η ύπαρξη του εχθρού: αυτοί που δεν αντέχουν τη δική μας νεύρωση είναι αντίπαλοι. Ομοίως κι εκείνοι που έχουν διαφορετική νεύρωση από εμάς. Στο σύνολό μας ωστόσο αδιαφορούμε όλοι για τις αιτίες, κοιτάζουμε μόνο τα επιφαινόμενα και προχωράμε σαν υπνοβάτες. Όλες οι εσωτερικές μας αγωνίες, οι ανάγκες, οι επιθυμίες, τα αδιέξοδα, τα πένθη, οι φόβοι καλύπτονται κάτω από εκδηλώσεις βίας, απόγνωσης, προσβολής, επίδειξης και μανίας. Η κοινωνία δεν αναζητά τρόπους συνεργασίας κι αλληλεγγύης, ούτε βέβαια και αυτοσυνειδησίας. Αναζητά μόνο χάπια που «κουκουλώνουν» τα προβλήματα κι επιτρέπουν την επιβίωση. Επιπλέον καλλιεργείται και μια πεποίθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο, οπότε η νεύρωση γίνεται αμετάβλητη Μοίρα. Και οι ψυχαναγκασμοί συνεχίζουν να αποτελούν τη μόνη διέξοδο για να αντέξει η κοινωνία τα αβάσταχτα άλγη της. Σε επόμενη ανάρτηση, θα περιγράψω σε γενικές γραμμές, κάτι που θα μπορούσε να είναι μια λύση.