Όπως οι περισσότεροι (τουλάχιστον οι άντρες) της γενιάς 70 προς 80 πέρασα κι εγώ από δυναμιτάκια (σκορδάκια, μινέρβες κλπ κλπ). Ξυστά μπορώ να πω καθώς περιορίστηκα στο να ανάψω 2-3 μαζί με φίλους και να τα πετάξουμε μέσα σε μπουκάλια που γίνονταν χίλια κομμάτια. Στην Ανάσταση ποτέ δεν πέταξα κάτι, αφού συνήθως ήμουν με τους γονείς μου, και μάλλον ενοχλητικό έβρισκα όλον αυτόν τον θόρυβο από τα βεγγαλικά και τις κροτίδες.
Κατανοώ πλήρως τον ενθουσιασμό ενός παιδιού καθώς συνήθως ότι κάνει θόρυβο ή καταστρέφει με έκρηξη είναι ενδιαφέρον σε ηλικίες κοντά στα τέλη του δημοτικού και στις αρχές του γυμνασίου.

Δεν μπορώ να κατανοήσω όμως πως γίνεται ενήλικες να παθιάζονται τόσο πολύ με αυτό το έθιμο και πολλές φορές να μυούν και τα παιδιά τους σε αυτό. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό όπως και κάθε Πάσχα ο φόρος στους δρόμους είναι από 30-40 άτομα και στις αυλές εκκλησιών ή και σπιτιών 1-2 χέρια και μερικά δάκτυλα ή χειρότερα κάποια ζωή.

Το πρόβλημα κατα τη γνώμη μου δεν είναι η επιθυμία να τηρήσει κάποιος το έθιμο, όσο η επιμονή του να μην λάβει έστω κάποια μέτρα ασφαλείας για τον εαυτό του και τους άλλους. Αν μπορεί κάποιος να πει οτι υπάρχουν αυτά. Όπως και στα οδηγικά δυστυχήματα, δεν θα τύχει σε εμάς, εμείς γνωρίζουμε καλά.
Και μετά το μοιραίο ο παθών αποκλειστικά δηλώνει πως δεν θα το επιχειρήσει ξανά στη ζωή του (και να ήθελε δεν μπορει).

Πίσω βέβαια από το έθιμο βρίσκονται και τα οικονομικά συμφέροντα όσων πουλούν τα δυναμιτάκια. Μήπως η αστυνομία θα έπρεπε να επικεντρωθεί πρώτα σε αυτούς;
Αν και μάλλον ο χρόνος για τέτοιες υποθέσεις είναι περιορισμένος έως ανύπαρκτος.

Παλιότερα το Υπουργείο μεταφορών είχε κάνει κάποιες διαφημιστικές καμπάνιες για τα οδικά δυστυχήματα. Μήπως κάτι αντίστοιχο για τα δυναμιτάκια τις ημέρες πριν το Πάσχα, έστω μείωνε τις απώλειες; Μια κουβέντα έστω στα σχολεία, ένα φυλλάδιο;

Είναι θέμα παιδείας όπως πάντα.