Άκουγα πριν μερικές ημέρες στο δημόσιο ραδιόφωνο, δύο παραγωγούς να μεταδίδουν την «ιντερνετική» είδηση που θέλει τη Google να διακόπτει την υπηρεσία Google Videos. Οι εκφωνήτριες είπαν, με το ανάλαφρο ύφος που αξιώνει η απογευματινή ζώνη, ότι τώρα που κλείνει το Google Videos θα μείνει μόνο του το YouTube να έχει το μονοπώλιο στα βίντεο… Τι κι αν η Google έχει αγοράσει το YouTube απ’ το 2006; Οι παραγωγοί διάβασαν κάπου ότι κλείνει το Google Videos και συμπέραναν ότι δεν άντεξε τον ανταγωνισμό του YouTube, χωρίς να μπουν στον κόπο να διαβάσουν ολόκληρη την είδηση… Αυτή η πρακτική είναι αρκετά διαδεδομένη στα Μέσα και με οδηγεί στις παρακάτω σκέψεις:
Η κρίση και η αναξιοπιστία των Μέσων, οφείλεται και στην οκνηρία των δημοσιογράφων. Η ευκολία που παρέχει το Διαδίκτυο στην ενημέρωση είναι μια παγίδα στην οποία μπορούμε όλοι εύκολα να πέσουμε, αν δεν είμαστε προσεκτικοί και δεν διασταυρώνουμε. Ταυτόχρονα όμως, προβάλλει εντονότερη από ποτέ και η ευκαιρία για Μέσα και δημοσιογράφους που δουλεύουν σοβαρά, με συνέπεια, και υπευθυνότητα να κάνουν τη δημοσιογραφία αξιόπιστη και έγκυρη. Το Διαδίκτυο είναι ένα πρωτόγνωρης δύναμης εργαλείο που μπορεί να απογειώσει τη δουλειά του δημοσιογράφου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο δημοσιογράφος θα πρέπει να εναποθέσει τα πάντα επάνω στα εργαλεία του: εξαιτίας μάλιστα του Διαδικτύου, σήμερα προβάλλει επείγουσα η ανάγκη όλοι μας να είμαστε πιο κριτικοί, πιο φιλομαθείς και πιο περίεργοι. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να διδάσκονται οι νέοι δημοσιογράφοι στις σχολές είναι η προσεκτική Ανάγνωση, έπειτα η προσεκτική Όραση και η Ακοή των πηγών τους. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν πρέπει να παίρνουμε ως δεδομένο τον αλφαβητισμό. Γι’ αυτό πρέπει να ξεκινάμε απ’ τα απολύτως απαραίτητα, τα οποία δείχνουν μάλλον να έχουν ξεχαστεί.
Η οκνηρία του δημοσιογράφου
Manolis Andriotakis 
Μακάρι να έχω άδικο, αλλά νομίζω ότι και το κοινό που εμπιστεύεται την ενημέρωσή του στα «ελαφρά» ραδιόφωνα και τις τηλεοπτικές ειδήσεις δεν καταλαβαίνει τη διαφορά. Επιπλέον, είναι πλειονότητα.
Αλλωστε, οι γενικές πηγές της πληροφόρησης είναι πια ίδιες για όλους, ο έξυπνος αναγνώστης θα διαβάσει ο,τι θέλει μόνος του.
Η αξιόπιστη και έγκυρη δημοσιογραφία είναι μόνο η πρωτογενής έρευνα, αυτό που οι παλιοί έλεγαν «είδηση είναι αυτό που κάποιος κερατάς θέλει να κρύψει και που εγώ πρέπει να αποκαλύψω». Τα υπόλοιπα τα βρίσκει ο καθένας και μόνος του.
Ήταν σε κάποιο κανάλι της ΕΡΑ κι όχι σε «ελαφρύ» ραδιόφωνο… Συμφωνώ μ’ αυτό που λες για την έρευνα, αλλά νομίζω ότι ο υπερπληθωρισμός νέων κάνει απαραίτητη την ύπαρξη δημοσιογράφων που ξεσκαρτάρουν και μεταδίδουν συνεκτικά τις ειδήσεις. Εκεί πρέπει να υπάρχει μεγάλη προσοχή..
Πρέπει, αλλά δεν το βλέπω. Διάγουμε την βασιλεία του copy-paste. Τα άρθρα στις εφημερίδες είναι αντιγραφή από πρακτορεία, τα άρθρα στα περιοδικά είναι μεταφράσεις της wikipedia, οι συνεντεύξεις αγιογραφίες και τα αφιερώματα πληρωμένα. Δεν νομίζω, συνεπώς, ότι το πρόβλημα είναι η μη ανάγνωση ή η οκνηρία (που ισχύουν και τα δύο), το πρόβλημα είναι ότι τα ΜΜΕ δεν έχουν πια κάτι να πουν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη, συζήτηση…
Νομίζω ότι οι δημοσιογράφοι πάντα έχουν και πάντα πρέπει να έχουν κάτι να πουν, με την έννοια ότι βοηθούν την κοινωνία να κατανοήσει, να πληροφορηθεί, να κρίνει κ.λπ. Όμως έχουν παρουσιαστεί μεγάλες στρεβλώσεις που κυριαρχούν κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι οι δημοσιογράφοι και τα Μέσα είναι όλα άχρηστα. Δεν είναι, κατά τη γνώμη μου. Σήμερα μάλιστα είναι ακόμα πιο απαραίτητα, εφ’ όσον βέβαια αλλάξουν και αποφασίσουν να υπηρετήσουν την κοινωνία.
Σε μια ιδανική (ή ουτοπική αν θέλετε) κοινωνία συμφωνώ, αυτός θα ήταν πράγματι ο ρόλος των ΜΜΕ. Ωστόσο, στο σημερινό δυτικό πολιτισμό γίνεται εύκολα αντιληπτή η προαγανδιστική και αποπροσανατολιστική τους παρουσία.
«Ο ρόλος των ΜΜΕ», σύμφωνα με τον Τσόμσκυ, «είναι να υπερασπίζονται την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ατζέντα των προνομιούχων ομάδων που κυριαρχούν στην κοινωνία και στο κράτος». Η εξάρτηση αυτή από την πολιτική και οικονομική εξουσία είναι αξιωματική. Όποιος παρεκλίνει απλά εκτοπίζεται.