Είδα χθες την τρισδιάστατη ταινία Πίνα του Βιμ Βέντερς στο Δαναό και σας την συστήνω ανεπιφύλακτα. Ιδού μερικές σκέψεις που έκανα με αφορμή την ταινία: Δεν πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για την χορογράφο Πίνα Μπάους / Ο Βέντερς είναι προφανές ότι δεν ήθελε να εμβαθύνει στο έργο της διάσημης χορογράφου/ Εστίασε στο παρόν των ανθρώπων που τη γνώρισαν και δούλεψαν γι’ αυτήν/ Και μαζί εστίασε σε κάποιες εμβληματικές της παραστάσεις/ Αυτό είναι: ο τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος επηρέασε τόσους άλλους με το δημιουργικό του όραμα/ Οι εντυπωσιακής ομορφιάς χώροι ανέδειξαν τα σώματα/ Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο κι αισιόδοξο από ένα σώμα που χορεύει/ Το κινούμενο σώμα δίνει αξία στα πάντα/ Όμως, όσο και να προσπαθεί ο κινηματογράφος δεν θα υποκαταστήσει το ζωντανό θέαμα/ Κάθε άνθρωπος φέρει τη μοναδική του αφήγηση, τη μοναδική του ιστορία, τη μοναδική του αξία/ «Ήρθα στο Βούπερταλ μικρό παιδί, χαμένο και μετά, τη γνώρισα» λέει ένας χορευτής ενώ τον βλέπουμε να χορεύει δίπλα σ’ ένα ποτάμι/ Ένας άλλος, εξηγεί πως η Πίνα εμπνεύστηκε μια ολόκληρη σκηνή απ’ τον (υπέροχο) αυτοσχεδιασμό του για τη χαρά/ Έξυπνη κίνηση το 3D: προσελκύει ανθρώπους που θα ήταν απίθανο να παρακολουθήσουν μια ταινία για την Πίνα Μπάους/ Αν και λίγο κουραστικό, το 3D προσφέρει όντως τέρψη στα μάτια/ Είναι μάλλον το βάθος πεδίου, η μαγεία της προοπτικής/ Ο Βέντερς ξέρει να σαγηνεύει, το έχουμε ξαναδεί/ Θες να βγεις έξω και να χορέψεις/ Ακολουθώντας την παρακίνηση του τέλους/ Επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε: «Χορέψτε, χορέψτε γιατί αλλιώς είμαστε χαμένοι».