Εικόνα 1η

Η χώρα είναι σε απελπιστική κατάσταση. Όπως συνήθως. Οι πάντες διαμαρτύρονται, η αντιπολίτευση πιέζει, ο κόσμος τα ρίχνει όλα στους πολιτικούς, οι πολιτικοί τα ρίχνουν στην έλλειψη αυτοκριτικής, τα συνδικάτα πιέζουν, ο χρόνος πιέζει, τα μέτωπα είναι όλα ανοικτά. Τα Μέσα Ενημέρωσης προβάλλουν μια εικόνα αποσύνθεσης, αδιεξόδου, βασανιστικής και διαρκούς κατάρρευσης. Η καθημερινή σαπουνόπερα της κατρακύλας. Η λέξη χαρά είναι πια ευφυμισμός. Η κυβέρνηση και τα ικανά στελέχη κάνουν ό,τι μπορούν. Χιλιάδες νοήμονες άνθρωποι στη χώρα υποστηρίζουν ότι οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν, ότι πρέπει να γίνουν σβέλτα επώδυνες αλλαγές, ότι πρέπει να γίνει μια μεγάλη υπέρβαση πριν συμβούν τα χειρότερα. Άλλοι, κάνουν ό,τι μπορούν για να επισπέυσουν τα χειρότερα. Μερικοί ασυνείδητα, άλλοι πολύ συνειδητά.
Κάποιοι πολίτες, οι πιο ευαίσθητοι κι ευσυνείδητοι, χάνουν τον ύπνο τους. Μέσα στη γενικευμένη δυσθυμία κι απαισιοδοξία ακόμα και οι πιο ευοίωνες ειδήσεις κρίνονται γρήγορα άχρηστες κι αφελείς.

Εικόνα 2η

Και ξαφνικά, ένας σύμβουλος του πρωθυπουργού, ένα νέο παιδί, πολίτης κι αυτός που έχει χάσει τον ύπνο του, έχει μια ευφάνταστη ιδέα. Καθώς τα επιτελεία φωνάζουν στον πρωθυπουργό να κάνει μαγικές εκκλήσεις κι επικλήσεις στις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, οι δημιουργικές δυνάμεις είτε δεν εμφανίζονται στο ραντεβού με την ιστορία γιατί δεν ξέρουν τον τόπο και το χρόνο της συνάντησης, είτε αγνοούν την ύπαρξη του ραντεβού. Το ραντεβού είναι κατακερματισμένο και θολό, σαν τα νερά της θάλασσας μέσα στη φουρτούνα.
Ο νεαρός σύμβουλος έχει την απλή αλλά καινοτόμο ιδέα να δώσει αυτό το ραντεβού. Δεν χρειάζεται καν να την “κατοχυρώσει”. Θέλει άμεσες λύσεις, έξω από γραφειοκρατίες, χρονοβόρες διαδικασίες ή υποσχέσεις. Οι αόριστες και συχνά νεφελώδεις αναφορές του πρωθυπουργού στις δημιουργικές δυνάμεις, σε κάθε ομιλία του, τώρα θα έχουν την ευκαιρία να ενεργοποιηθούν. Οι δημιουργικές δυνάμεις πάρουν επιτέλους την κατάσταση στα χέρια τους.
Απ’ τα ελάχιστα λεπτά που διατείθενται στον σύμβουλο για να αναπτύξει την ιδέα του, εκείνος χρειάζεται μόνο τα μισά. Η υλοποίηση της ιδέας είναι πολύ απλή. Σε μια ιστοσελίδα, οι δημιουργικοί πολίτες ανεβάζουν το βιογραφικό τους, τη δημιουργική τους εργασία κι αυτό που τους εμποδίζει. Καθένας θα έχει δικαίωμα να ζητήσει ένα πράγμα, το πράγμα εκείνο που ανακόπτει τη δημιουργική του δουλειά. Τα αιτήματα θα αξιολογούνται από μια ευέλικτη ομάδα και θα ικανοποιούνται το συντομότερο δυνατό.

Εικόνα 3η

Ο πρωθυπουργός ενθουσιάζεται. Σε ένα μήνα η ιστοσελίδα είναι έτοιμη. Η στελέχωση του γραφείο επίσης, όλα είναι στις θέσεις τους. Τα πρώτα αιτήματα φτάνουν. Κάποιος θέλει μια μικρή, σχεδόν ασήμαντη επιχορήγηση για να φτιάξει ένα πρωτότυπο παγκάκι. Μια κυρία θέλει να πάρει άδεια να φωτογραφήσει κάποια αρχαιολογικά αντικείμενα. Μια ομάδα θελει να χρησιμοποιήσει μια πλατεία επί ένα μήνα για να κάνει ένα φεστιβάλ. Κάποιος ζητά να αντικατασταθεί ένας υπάλληλος απ’ το υπουργείο Πολιτισμού. Μια νεαρή θέλει να της διατεθεί ένα δημόσιο μνημείο για να κάνει μια παράσταση μπροστά του. Στο διάστημα ενός μήνα έχουν καταφθάσει πάνω από 3.000 αιτήματα. Μερικά είναι πολύ σοβαρά και δύσκολα να ικανοποιηθούν, όπως εκείνο ενός αρχιτέκτονα που ζητά να επαναξιολογηθεί το καθεστώς των κτιρίων του ’70, κάποια είναι πιο εύκολο να γίνουν, όπως εκείνο μιας χορογράφου που ζητά ένα δημοτικό στάδιο για μια σειρά παραστάσεων και σεμιναρίων, άλλα είναι εντελώς άτοπα, όπως εκείνο γνωστού συγγραφέα που ζητά την παραίτηση του πρωθυπουργού, κι άλλα εντελώς γελοία, όπως εκείνο γνωστού προβοκάτορα που ζητά να μετονομαστεί η πλατεία Συντάγματος σε πλατεία Αγανάκτησης.

Εικόνα 4η

Σύντομα, τα πιο εφικτά αιτήματα αρχίζουν να ικανοποιούνται. Ένας νεαρός μουσικός βγάζει δελτίο παροχής υπηρεσιών σε μια ημέρα. Μια νεαρή επιπλοποιός κάνει δημόσια έκθεση των επίπλων της στην πλατεία Ομονοίας. Δεκάδες άλλοι δημιουργικοί άνθρωποι αρχίζουν να βλέπουν τα έργα τους να διευκολύνονται, να τους δίνεται σημασία και να προχωρούν. Καθώς όμως τα αιτήματα πολλαπλασιάζονται, αυξάνονται και τα παράλογα αιτήματα. Κι όσο ικανοποιούνται τα αιτήματα, τόσο πιο περίπλοκες γίνονταν οι απαιτήσεις, τόσο πιο δύσκολο να ικανοποιηθούν. Το γραφείο που ικανοποιεί τα αιτήματα ονομάζεται Γραφείο Διευκόλυνσης Δημιουργικών Πολιτών. Ξεκίνησε με το ελάχιστο προσωπικό των 10 και σύντομα απασχολεί 80. Οι δημιουργικοί άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι τα εμπόδιά τους ήταν μεν πολλά, αλλά όταν αναγκάζονταν να τα κατονομάσουν και να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα για την υπερπήδησή τους, έβλεπαν ότι τίποτα δεν είναι οριστικά παρεμποδιστικό. Καθετί έχει τη λύση του.
Συνήθως, η διευκόλυνση αφορά κάποια δημόσια υπηρεσία που πρέπει να βγει απ’ τη μέση ή να απλοποιηθεί η λειτουργία της, ή άλλοτε, η διευκόλυνση αφορά σε μια απλή, έξυπνη, και στρατηγική μεσολάβιση του κράτους. Οι δημιουργικοί άνθρωποι έχουν επιτέλους την ευκαιρία να αποδείξουν πόσο δημιουργικοί είναι σ’ όλα τα πεδία της ζωής, και κυρίως στο να εφευρίσκουν λύσεις. Και το κάνουν με ιδιαίτερο ζήλο και φαντασία. Σύντομα, το έργο του Γραφείο Διευκόλυνσης γίνεται πραγματικά ογκώδες. “Για να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα θα χρειάζονταν εκατοντάδες ή και χιλιάδες υπάλληλοι”, λέει ένας κακεντρεχής σύμβουλος του πρωθυπουργού. Όμως όσο λειτουργεί το Γραφείο, και καταγράφονται λύσεις, τόσο τα αιτήματα γίνονται πιο ρεαλιστικά και απλά. Μια προσεκτική ανάγνωση των αιτημάτων, μετά απ’ την θύελλα του πρώτου χρόνου λειτουργίας του Γραφείου, αποκαλύπτει κάτι εντυπωσιακό. Η φύση των αιτημάτων έχει πλέον αλλάξει.

Εικόνα 5η

Κάποιος τώρα ζητά αγάπη. Άλλος έρωτα, άλλος ειρήνη, άλλος δικαιοσύνη. Οι δημιουργικοί άνθρωποι, ως γνήσιοι ποιητές, εργάζονται πια χωρίς εμπόδια, το ταλέντο τους διαχεέται στα πεδία που είχαν επιλέξει και πια δεν είχαν παρά να ζητήσουν το ίσο δικαίωμα στην ομορφιά, τη μεταμόσφωση της ζωής σε τέχνη. Το Γραφείο Διευκόλυνσης Δημιουργικών Δυνάμεων συνεχίζει να λειτουργεί συμβολικά, ως ένα ποιητικό απομεινάρι της γραφειοκρατίας, ως μια υπενθύμιση του δέσμιου παρελθόντος. Τώρα, οι δημιουργικές δυνάμεις έχουν έμπρακτα απελευθερωθεί. Η χώρα είναι πλέον ένας γόνιμος χώρος για τις δημιουργικές δυνάμεις.
Μια άλλη, μια καινούργια χώρα. Ο νεαρός σύμβουλος δεν πάει σαν τον Τσε Γκεβάρα να απελευθερώσει τη Βολιβία. Κάθεται στη χώρα του κι υποβάλλει το τελευταίο αίτημα που γίνεται ποτέ στο Γραφείο Διευκόλυνσης. Να εισακούγονται οι ποιητές.