Χθες είδα ένα όνειρο.

Ήταν 2020. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε καμία μαφία να εκβιάζει ή να κλέβει, καμία συντεχνία να κοιτάζει μόνο το δικό της συμφέρον, κανένας ανεύθυνος συνδικαλιστής, επιχειρηματίας ή δικαστικός ή απλός πολίτης να υπονομεύει το κοινό καλό. Η χωρά κυβερνιόταν από έντιμους, ικανούς κι αδιάφθορους πολιτικούς. Οι πολίτες σέβονταν τους νόμους. Υπήρχε παντού ευημερία, κοινωνική ειρήνη, δικαιοσύνη. Όλα κυλούσαν ήρεμα, όμορφα, γλυκά. Ώσπου ένας άνθρωπος, ένα απ’ τα πιο δημοφιλή και αγαπητά πρόσωπα της χώρας, ηθοποιός, επιχειρηματίας, πρωταθλητής στο χαντ σέικινγκ, συγγραφέας, τραγουδιστής, και πολιτικός με αριστερές καταβολές, συλλαμβάνεται για μια μεγάλη απάτη, την πιο μεγάλη απάτη όλων των εποχών. Όλοι αρχίζουν να αναρωτιούνται τί δεν πήγε καλά και πως φτάσαμε ως εδώ. Ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να ρίξει όλο το δημόσιο ταμείο έξω. Χρημάτιζε τους πάντες, διακινούσε πλαστά στοιχεία και στατιστικά, ήταν η προσωποποίηση της απάτης. Κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι η ευημερία και η πρόοδος της κοινωνίας στηριζόταν στις αθέμιτες πρακτικές αυτού του ανθρώπου γι’ αυτό ξεκίνησαν μεγάλες διαδηλώσεις υποστήριξής του.

Στην απολογία του υποστήριξε ότι τα έκανε όλα για το καλό της πατρίδας.

Η απονομή της δικαιοσύνης ήταν άμεση κι αυστηρότατη. Ισόβια κάθειρξη. Ο μεγαλοαπατεώνας πήγε άμεσα στη φυλακή. Οι διοικητές της χώρας όμως συνειδητοποίησαν ότι ο άνθρωπος που μόλις έβαλαν στη φυλακή, ήταν ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας και της κοινωνίας. Πλέον, κανείς δεν εφάρμοζε τους νόμους, κανείς δεν πλήρωνε τους φόρους, κανείς δε σεβόταν τον άλλο. Ο λαός ζητούσε την αποφυλάκιση του συμβόλου του. Κι επειδή δεν είχε ξεχαστεί η κουλτούρα της ανοχής, όντως ο αγαπητός μεγαλοαπατεώνας αποφυλακίστηκε στα 2 χρόνια. Κι όταν βγήκε έγινε αμέσως αρχηγός ενός κόμματος. Οι ψηφοφόροι θυμούνταν τους πατεράδες και τους παππούδες τους που έλεγαν ότι ένας μεγαλοαπατεώνας θα μας σώσει. Έτσι κι έγινε. Όταν έγιναν εκλογές ο μεγαλοαπατεώνας ορκίστηκε πρωθυπουργός. Κι όταν πήρε την πρώτη του απόφαση ξύπνησα.