Χθες βαφτίσαμε τον ανηψιό μου κι εκτός απ’ το ίδιο το πολύ ευχάριστο γεγονός (μαζί με τις ευχές και τη συμμετοχή σ’ αυτές των φίλων και των συγγενών) δύο πράγματα σκεφτόμουν διαρκώς. Το ένα είναι λίγο μπανάλ. Αναρωτιέμαι, όταν μετά από 30 ή 40 χρόνια, θα βλέπει ο Γιάννης τις φωτογραφίες της βάφτισής του, τί θα σκέφτεται. Θα βλέπει χαμογελαστά πρόσωπα να τον αγκαλιάζουν, αλλά θα ξέρει ότι τότε υπήρχε κι ένα κλίμα μεγάλης οικονομικής κρίσης. Άραγε θα του λέει κάτι αυτό το γεγονός; Πιθανότατα όχι. Αυτό που θα βλέπει θα είναι ότι τον περιέβαλλαν όλοι με στοργή κι αγάπη, με χαμόγελα κι αισιοδοξία για το μέλλον του. Αυτό θα μετράει τότε, αυτό μετράει πάντα. Όσες δυσκολίες κι αν περνά μια χώρα, ένας τόπος, μια συλλογική προσπάθεια, τα άτομα, ο καθένας μεμονωμένα θα έχει τις προσωπικές του μνήμες. Κι όλα θα συνεχίζουν να κρίνονται στην ποσότητα και την ποιότητα του ενδιαφέροντος και της φροντίδας που παίρνουμε απ’ το περιβάλλον μας.

Το άλλο που σκεφτόμουν ήταν η κίνηση των γονιών του Γιάννη να ζητήσουν αντί για δώρα, να κατατεθούν χρήματα στο Χαμόγελο του Παιδιού. Είναι η πρώτη φορά που το βλέπω να γίνεται και ειλικρινά συγκινούμαι πολύ που γίνεται από δικούς μου ανθρώπους. Είναι μια κίνηση δοτικότητας και προσφοράς που νομίζω ότι την έχουμε μεγάλη ανάγκη ως κοινωνία. Να φροντίσουμε το διπλανό μας που έχει περισσότερη ανάγκη, να πάρουμε στα χέρια μας την αλληλεγγύη και να την κάνουμε πράξη όπως μπορούμε. Γιατί καθημερινά εκτυλίσσονται δράματα γύρω μας, δράματα που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Αντίθετα, συνεχίζουμε να δρούμε με τρόπους αυτόματους, και στις βαφτίσεις π.χ. συνεχίζουμε να δεχόμαστε και να δίνουμε άπειρα και συχνά περιττά δώρα που θα χαρίσουν πρόσκαιρες χαρές, θα κακομάθουν, θα κορέσουν τους μικρούς ανθρώπους. Γιατί να μην απαρνηθούμε όλα αυτά τα περιττά παιχνίδια, δίνοντας σε άλλους που έχουν πραγματική ανάγκη; Δε θα γίνουμε καλύτεροι έτσι; Δε θα συμβάλλουμε σε λύσεις; Στην ανακούφιση όσων πάσχουν; Στη συλλογική μας συνοχή; Ξέρω ότι κάποιοι θα προστρέξουν να πουν ότι δε θα αλλάξουν πολλά μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά διαφωνώ. Μόνο έτσι θα αλλάξουν όλα. Όταν καθένας μας αρχίζει να μην επαναλαμβάνει τους αδιέξοδους αυτοματισμούς.