Follow @andriotakis
Επί πολλά χρόνια μεμφόμουν κι απέρριπτα τις φράσεις “θετική ενέργεια” και “θετική σκέψη”. Μη με ρωτήσετε γιατί. Δεν ήμουν ο μόνος. Χωρίς να το συνειδητοποιώ βυθιζόμουν όμως κι εγώ στο βάλτο του αρνητισμού, της μνησικακίας και του μηδενισμού. Η “θετική ενέργεια” και η “θετική σκέψη” ήταν για ‘μένα – και για πολλούς άλλους απ’ όσο ξέρω – το καταφύγιο των αφελών. Ήρθε όμως η μέρα που πάρα πολλοί γύρω μου έγιναν κατηφείς, δύσθυμοι, κι αρνητικοί κι αναγκάστηκα να επανεκτιμήσω την αξία του “θετικού”. Μη νομίσετε ωστόσο ότι πέρασα απ’ το ένα άκρο στο άλλο. Μετά από σκέψη κατανόησα ότι ο δισταγμός και η κριτική μου ενάντια στη “θετική σκέψη”, δεν ήταν καθόλου αβάσιμοι. Το αντίθετο. Αυτή η “θετική σκέψη” που ήταν στάση ζωής κι “ευαγγέλιο” των πλειοψηφιών, είναι κι αυτή μια αιτία της κρίσης. Στο βιβλίο της Bright Sided, How positive thinking undermined America, η δημοσιογράφος Μπάρμπαρα Έρενραιχ εξηγεί πώς η παράλογη προσκόλληση στην αισιοδοξία οδήγησε ένα ολόκληρο έθνος στην καταστροφή. Όταν κωφεύεις στα σημάδια, όταν αρνείσαι πεισματικά να δεις τα προβλήματα, κάνοντας διαρκώς δεήσεις στο Θεό των Καλών Πραγμάτων, “μοιραία” κάποια στιγμή τα “αρνητικά” θα σου χτυπήσουν την πόρτα. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Φυσικά, κι η αντίθετη στάση δεν έχει καλύτερα αποτελέσματα. Το καθημερινό φλερτ με το “αρνητικό” μόνο δυστυχίες μπορεί να χαρίσει. Επομένως;

Αν χρειαζόμαστε κάτι σήμερα, αυτό δεν είναι ούτε μια θεολογικού τύπου πίστη στο θετικό, ούτε βέβαια και μια ατέρμονη αναπαραγωγή του αρνητικού, μέσα από δυσοίωνες προβλέψεις, μαύρες αποτιμήσεις και συμπεράσματα του αδιεξόδου. Χρειαζόμαστε έναν ρεαλισμό που θα μας βγάλει απ’ την κρίση, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, και θα μας ισορροπήσει ανάμεσα στις πιο σκοτεινές και τις πιο φωτεινές περιοχές της ζωής. Ως χώρα βιώνουμε μια κατάσταση πολύ αρνητική για τους περισσότερους, αλλά μαζί γίνονται και θετικά πράγματα. Το ισοζύγιο αυτή τη στιγμή είναι αρνητικό, όμως υπάρχουν και τα θετικά. Η αναθέρμανση ενός είδους αλληλεγγύης, συνεργασίας και αλληλοβοήθειας για παράδειγμα είναι κάτι πολύ θετικό. Όπως επίσης και η εστίαση σε μικρότερα θέματα, που όμως είναι πολύ καθημερινά.

Όταν χάνεις κάποιον αγαπημένο σου, οι άνθρωποι σου λένε αυτό το “η ζωή συνεχίζεται” που αρκετούς τους εκνευρίζει. Όμως έχουν δίκιο. Για να ανακάμψεις πρέπει να αναγνωρίσεις τα θετικά κι έπειτα να πορευτείς ΚΑΙ μαζί τους. Το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα. Πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε τα όποια θετικά συμβαίνουν μεταξύ μας, για να προχωρήσουμε ΚΑΙ μ’ αυτά. Χρειάζεται ρεαλισμός. Να πατάμε στα πόδια μας, να βλέπουμε τα άμεσα δεδομένα, να συνειδητοποιούμε ότι η δική μας διάθεση απέναντι στα πράγματα επηρεάζει και τους άλλους. Η διαρκής γκρίνια χωρίς πράξεις είναι βούτυρο στο ψωμί των δημαγωγών κι εκείνων που θέλουν να μας εγκλωβίσουν σε αδιέξοδα.

Θέλω με λίγα λόγια να πω το εξής. Ακούω κοντινούς μου ανθρώπους να παραπονιούνται, να τα έχουν βάψει μαύρα με τις μειώσεις των μισθών, τα χαράτσια, τους φόρους κ.λπ. Φυσικά κι είναι λογικό (και νόμιμο) να έχουν οργιστεί, και να έχουν λυπηθεί, και να έχουν απελπιστεί. Όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε αναστατωθεί. Ωστόσο, πρέπει να βρούμε ένα πιο ρεαλιστικό μέτρο. Τόσο στη δυστυχία, όσο και στην ευτυχία μας. Άλλωστε, η θετική σκέψη δε βοηθά αυτόν που πραγματικά βρίσκεται σε δεινή θέση. Η θετική σκέψη ήταν και είναι το μάντρα όσων τελικά έχουν μικροπροβλήματα. Οι άνθρωποι με τα τεράστια προβλήματα, με τα προβλήματα ακραίας φτώχειας ή υγείας, κάνουν ένα πράγμα: εστιάζουν στις λύσεις του προβλήματός τους και ΠΡΑΤΤΟΥΝ. Η αληθινή δυστυχία δε σ’ αφήνει σε χλωρό κλαρί που λένε. Ενώ οι μικροδυστυχίες, σε καταδικάζουν σε μικροχαρές, σε γκρίνιες και σε ενοχές. Γι’ αυτό και λέω ότι πρέπει να νιώσουμε τα αρνητικά, αλλά και να δούμε τα θετικά κατάματα. Ακόμα περισσότερο, πρέπει να περάσουμε στην πράξη και να συμβάλλουμε στα θετικά πράγματα, αντί να είμαστε απλοί παρατηρητές τους.

Σύντομα, στο ιδιότυπο αυτό κατηχητικό μας ίσως σας μιλήσω περισσότερο και για τις Ενοχές. Ξέρω κι εγώ πολλά για δαύτες!