Είδα τις προάλλες τη Σιδηρά Κυρία. Δεν έχω διάθεση να ασκήσω κριτική στην ταινία που είναι μια μάλλον πολύ συντηρητική κι ακαδημαϊκή αντιμετώπιση ενός βιογραφικού θέματος. Θέλω να σταθώ στην εικόνα που φιλοτεχνεί η ταινία για το πρόσωπο της Μάρκγαρετ Θάτσερ. Η εκπληκτική Μέριλ Στριπ υποδύεται ένα πρόσωπο εντελώς αντιφατικό. Ένα πρόσωπο διαμέσου του οποίου αποκαλύπτεται το σκληρό, αδίστακτο κι εξαιρετικά απάνθρωπο μερικές φορές πρόσωπο της ίδιας της Πολιτικής εξουσίας. Γιατί Πολιτική δεν είναι μόνο οι νίκες στις εκλογές ή οι δοξασμένες πορείες προς το λαό, ούτε βέβαια μόνο η λήψη αποφάσεων που διευκολύνουν ή ικανοποιούν τον λαό. Πολιτική είναι και η διεξαγωγή πολέμων, Πολιτική είναι και οι σκληρές κι αναγκαίες αποφάσεις. Πάνω σ’ αυτή την μάλλον τραγική φιγούρα συγκρούονται αρκετά: η πατριαρχική κοινωνία που αντιμετωπίζει μια νεαρή γυναίκα με υπεροψία. Η ανώτερη τάξη που αντιμετωπίζει την κόρη του παντοπώλη με περιφρόνηση. Η ίδια η πολιτική ζωή που αντιμετωπίζει με μένος όσους θέλουν να “σπάσουν αυγά”.

Αν κάποιος δει χωρίς ιδεολογικές, ταξικές ή άλλες προκαταλήψεις την εικόνα που παρουσιάζει η ταινία, θα δει μια γυναίκα εγκλωβισμένη σε αντιφάσεις ανυπέρβλητες και κυρίως εγκλωβισμένη στην απόλυτη μοναξιά του ανθρώπου που καλείται απ’ τις περιστάσεις, αλλά κι απ’ το Εγώ του να ηγηθεί με άξονα την αυστηρότητα κι όχι το όραμα της δικαιοσύνης. Η Ιστορία είναι έτσι κι αλλιώς αδίστακτη με τους ηγέτες. Κατά περίπτωση, είναι Μεγάλοι Απελευθερωτές, ή Σφαγείς, είναι Εθνάρχες ή Δολοφόνοι. Σίγουρα η Θάτσερ πήρε ακραίες και απαράδεκτες αποφάσεις (όπως π.χ. να ιδιωτικοποιήσει το νερό), δεν ήταν αυτό που λέμε φίλη της πρόνοιας και των φτωχών. Η έλλειψη ευελιξίας την έκανε να φέρεται απάνθρωπα και στεγνά. Ωστόσο, η πυγμή που έδειξε ήταν σίγουρα απαραίτητη για τη διαχείριση των κρίσεων. Όποιος θεωρεί ότι υπάρχει καλό και κακό, ότι τα πράγματα είναι απλά, θα δει ένα τέρας πιθανώς. Όποιος όμως θέλει να δει από κάτω, θα συνειδητοποιήσει ότι η Πολιτική δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα κι ότι ζητάμε από ανθρώπους να γίνουν υπεράνθρωποι ενώ εμείς οι πολίτες είμαστε βολεμένοι στην θαλπωρή της κοινοτοπίας και στην ασφάλεια της συμμετοχής στο μεγάλο πλήθος. Η εικόνα της ταινίας είναι η βαθιά μελαγχολική εικόνα ενός ανθρώπου πληγωμένου, στερημένου από αγάπη και ιδεόπληκτου ενδεχομένως. Ο άνδρας της, ως φάντασμα πια, της λέει τις μεγαλύτερες αλήθειες: η Θάτσερ ήταν πάντα μόνη κι ήταν πάντα απέναντι στους άλλους. Σιδηρά απέναντι σε όλους και κυρίως απέναντι στον εαυτό της.