Μια μέρα είπαμε με την αδελφή μου να κάνουμε μαζί μια διαδρομή που κάνει συχνά για δουλειές και για βόλτες, να την ακολουθήσω δηλαδή στην πορεία της στο κέντρο με το καρότσι και τον ανηψιό μου. Ήταν η πιο αγωνιώδης διαδρομή της ζωής μου. Ήμουν διαρκώς σε εγρήγορση, εκτέλεσα καθήκοντα τροχονόμου, έκανα σήματα σε οδηγούς να μειώσουν ταχύτητα, διαπληκτίστικα με άλλους. Η κίνηση ενός γονιού με καρότσι στο κέντρο της ΑΘήνας είναι μια διαρκής διακινδύνευση. Σ’ ένα πολύ μεγάλο μέρος της διαδρομής η μαμά και το καρότσι βρίσκονταν μέσα στο δρόμο, γιατί το πεζοδρόμιο ήταν κατειλημένο από αυτοκίνητα ή από άλλα οχήματα. Στο πεζοδρόμιο κινούνταν μηχανές, αναπάντεχες κατασκευές ξεφύτρωναν αιφνιδίως, λακούβες, εμπόδια κ.λπ. Σε ανηφορικά σημεία οι ράμπες που υποτίθεται ότι διευκολύνουν την άνοδο, κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Σε κατηφορικά σημεία, το πεζοδρόμιο είναι τόσο λείο που ο οδηγός του καροτσιού είναι αδύνατο να φρενάρει. Η πορεία με το καρότσι στο κέντρο της Αθήνας είναι το απόγειο του ζειν επικινδύνως. Το τρομερό είναι ότι η κατάσταση αυτή έχει γίνει κοινότοπη, κι άρα αποδεκτή.
Κάποια στιγμή, κι ενώ βρισκόμαστε στο μέσο του δρόμου γιατί πεζοδρόμιο δεν υπήρχε, ακούω πίσω να έρχεται γκαζωμένο ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Είμαστε σ’ ένα μικρό στενό. Του κάνω με τα χέρια μου νόημα να σταματήσει. Βλέπει τη μητέρα με το καρότσι, και μειώνει ταχύτητα δίνοντάς μας τον χρόνο γρήγορα να μαζευτούμε στην άκρη και να περάσει ξυστά δίπλα μας. Μέσα στο αυτοκίνητο είναι δύο νεαροί γύρω στα 20. Με κοιτούν μ’ ένα περιφρονητικό και μάγκικο ύφος. Με το που μας προσπερνούν γκαζώνουν και φεύγουν σαν να βρίσκονταν στην εκκίνηση της φόρμουλα…
Αυτός είναι ο πολιτισμός μας λοιπόν; Ένα διαρκές ρίσκο της ζωής της δικής μας και των παιδιών μας;
Στο τέλος της βόλτας και των δουλειών μας κι αφού είχα εξαντληθεί, εξοργιστεί, απηυδήσει, και λυπηθεί η αδερφή μου είπε: «Σκέψου λοιπόν πως είναι να κυκλοφορείς εσύ ο ίδιος με καρότσι….»
Η πρότασή μου λοιπόν για αρχή είναι η παρακάτω: όποιος αναλαμβάνει δημόσια υπεύθυνη θέση να υποχρεώνεται να ανέβει σ’ ένα αναπηρικό καρότσι και να μετακινηθεί για μερικές ημέρες στην πόλη. Και μετά να συντάξει μια αναλυτική έκθεση. Για αρχή.
Manolis Andriotakis 
Μη πας μακριά… Απλός πεζός δεν περπατάει πια στο πεζοδρόμιο γιατί τα πεζοδρόμια είναι κακοφτιαγμένα, είτε γεμάτα λακούβες είτε πολύ στενά για εύκολη διέλευση, είτε χρησιμοποιούνται από τα αυτοκίνητα για παρκάρισμα. Εδώ στο Χαλάνδρι ο μόνος τρόπος να περπατήσεις είναι στα μισά του δρόμου. Που σημαίνει κάθε λεπτό σταματάς να δεις ποιός έρχεται από πίσω σου σε αυτοκίνητο ή μηχανή γιατί πολλοί οδηγούν κατά ηλίθιο τρόπο. Πόσες φορές πέρασαν ξυστά δίπλα μου αυτοκίνητα ή μηχανές με ταχύτητες απαράδεχτες για δρόμους συνοικειών ούτε καν τις μετρώ.
Καλά τι σκατά τους μαθαίνουνε στα μαθήματα οδήγησης; Όπου δεις πεζό… όρμα;;
Εγώ πήρα το δίπλωμά μου στην Αμερική και το πρώτο μάθημα ήταν – ο πεζός έχει πάντα προτεραιότητα….
Πολιτισμός μου λες… αυτή η λέξη δεν έχει νόημα στην Ελλάδα πια.
Δυστυχώς έτσι είναι. Και το πιο θλιβερό: που μεμφόμαστε όσους αναδεικνύουν αυτά τα θέματα…
Αν δεν είναι τα παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο αυτοκίνητα, θα είναι τα σκουπίδια. Αν δεν είναι τα μηχανάκια θα είναι οι λακκούβες. Από την άλλη που να παρακάρουν όλα αυτά τα αυτοκίνητα? Σε ορισμένες περιοχές το πάρκινγκ είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση…Επίσης πότε πραγματικά διδαχτήκαμε να έχουμε σωστή συμπεριφορά στο δρόμο είτε ως οδηγοί, είτε ως πεζοί? Ναι, αυτό που προτείνει ο Μανώλης είναι απολύτως σωστό κατά τη γνώμη μου… Ετυχε να χρειαστεί να μεταφέρω μία δίχρονη πιτσιρίκα με το καρότσι στο σπίτι μου στο κέντρο του Πειραιά, γιατί η μαμά της μπήκε εκτάκτως στο νοσοκομείο. Από τότε δεν ξαναστραβομουτσούνιασα ποτέ όταν βλέπω ανθρώπους με καρότσια στο δρόμο και περιμένω πολύ υπομονετικά να περάσουν όσο κι αν βιάζομαι…Για όλα τα υπόλοιπα ακόμα μαθαίνω και προσπαθώ να κάνω πάντα δεύτερες σκέψεις. Γιατί ειλικρινά δεν ξέρω πόση σημασία έχει να ξέρω τους κανόνες είτε τα δικαιώματα μου σαν οδηγός ή σαν πεζή όταν κανείς δεν τηρεί τα στοιχειώδη…. Και ένα επιπλέον μικρό περιστατικό. Χειμώνας με χιονόνερο στο Broadstairs της Αγγλίας όπου ζει η αδελφή μου. Φεύγουμε από το σπίτι της στις 9 το πρωί και την ακούω να λέει » Ααα!!! Μια λακούβα !!!!» Ξαφνιάστηκα για την έκπληξη της και γέλασα από μέσα μου. Οταν επιστρέψαμε γύρω στις 2 το μεσημέρι η λακκούβα δεν υπήρχε !!!!!!!
Είναι φοβερό που τα ίδια συμβαίνουν σε όλες τις Ελληνικές πόλεις. Πρέπει να κάνουμε την ανατροπή!
… Το καρότσι απαγορεύεται στην Αθήνα! Έχω δεχτεί επίπληξη από οδηγό, γιατί βρέθηκα στην άκρη του δρόμου, με την κόρη μου στο καροτσάκι: «Ανέβα στο πεζοδρόμιο» μου είπε, σε έντονο ύφος, αφού έφτασε πολύ κοντά στο να μας χτυπήσει. Όταν τον ρώτησα, που είναι το πεζοδρόμιο, μιας και ήταν μπλοκαρισμένο από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, εισέπραξα τις… γνωστές «προτροπές».
Ήταν αργά το απόγευμα και σκεφτηκα, ότι πρέπει να βάλω φώτα στο καρότσι. Το έκανα και από τότε, οι οδηγοί νομίζουν ότι βλέπουν… τρίκυκλο!
Εάν θελετε να απολαύσετε την Αθήνα με καρότσι, η καλύτερη μέρα είναι η Δευτέρα του Πάσχα. Η πόλη άδεια, λίγα καφέ και εστιατόρια ανοιχτά και συνήθως, καλός καιρός. Έχω καλύψει απόσταση από Κεραμικό, Ζάπειο, Κολωνάκι και πάλι πίσω!
Στέφανε πρέπει να το πατεντάρεις το φωτιστικό του καροτσιού 🙂 Βέβαια, όταν μιλάς κινδυνεύεις να χτυπηθείς κιόλας…