Κάθε σου λέξη, κάθε σου πράξη, κάθε σου σχέση έχει αντίκτυπο στους άλλους.

Η Μεταπολίτευση μας έκανε να πιστεύουμε ότι οι ατομικές μας επιλογές, τα λόγια, οι σχέσεις μας δεν έχουν αληθινό αντίκτυπο στην κοινωνία και στους άλλους. Και κάπως έτσι καταλήξαμε ως εδώ.

Χθες και σήμερα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ανέβηκε η Μεταπολίτευση της ομάδας Φora (της οποίας είμαι ιδρυτικό μέλος). Μένουν ακόμα 2 παραστάσεις, σήμερα κι αύριο, κι ίσως είναι λίγο πρόωρο να γράψω κάτι απολογιστικό, αλλά καίγομαι να καταγράψω τις μέχρι στιγμής εντυπώσεις μου απ’ την καινούργια αυτή παραγωγή. Με τη Μέντη Μέγα είμαστε ζευγάρι στη ζωή. Όταν ιδρύσαμε την ομάδα θελήσαμε να κάνουμε ένα έργο για την ποίηση. Έτσι γεννήθηκε το Ποιητικό Άσυλο, μια χειροποίητη παράσταση που αγαπήσαμε πάρα πολύ. Μετά ήρθε το Μαντρόσκυλο, η αλληγορία για τα Media. Κάθε παράσταση είναι και μια περιπέτεια κατανόησης, συζήτησης, έρευνας και στοχασμού. Ως δραματουργός προσπαθώ να βοηθήσω τη χορογράφο να δει δρόμους και μονοπάτια, και να αποφασίσει που θα πάει. Ο ρόλος μου είναι κατά βάση υποστηρικτικός. Εκείνη έχει όλο το βάρος, την ευθύνη, αλλά και τη χαρά να δημιουργεί τις δράσεις, τις εικόνες, τους συνειρμούς, να καθοδηγεί το θεατή, να τον συγκινεί, να τον πάλλει.

Η Μεταπολίτευση είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιο ώριμη παράσταση που έχουμε κάνει ως τώρα. Χθες, μετά το τέλος της παράστασης η Μέντη συζήτησε με το κοινό. Το διάλογο συντόνισε ο δημοσιογράφος Γιώργος Μητρόπουλος. Εκτός απ’ το θαυμασμό μου και τη χαρά για εκείνη, ένιωσα και ικανοποίηση που το κοινό έδειξε ότι συγκινήθηκε κι ότι προβληματίστηκε βαθιά. Τώρα συνειδητοποιώ ότι η τέχνη δεν χρειάζεται να επιδεικνύει επαναστατικότητα ή στράτευση για να είναι πολιτική, για να είναι κοινωνική, για να είναι στοχαστική. Η Μεταπολίτευση αντιμετωπίστηκε απ’ τη Μέντη κι από όλους μας σαν μια ιστορική φάση που είχε μεγάλες επιπτώσεις πάνω στην κοινωνία και στα άτομα, δηλαδή σε όλους μας. Ορίζεται πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά, αλλά η εστίαση της χορογράφου κατευθύνθηκε στο άτομο και στην κοινωνία. Στις κοινωνικές εκδηλώσεις, και στις κοινωνικές μας σχέσεις. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι απουσιάζει η πολιτική. Οι εκπληκτικές χορεύτριες Όλια Λυδάκη, Κατερίνα Μπέλλα, και Χαρά Κότσαλη, νέες γυναίκες που έχουν γεννηθεί μέσα στη Μεταπολίτευση καθρεφτίζουν με το σώμα και τη φωνή -με την υποστήριξη της φανταστικής μουσικής της Μάρθας Μαυροειδή και των βίντεο του Αλέξανδρου Μιστριώτη– τον κοινωνικό κι ατομικό μετασχηματισμό, αυτή την έννοια που παίζει τόσο κεντρικό ρόλο στην σύλληψη της Μέντη. Αξίζει κάποιος να διαβάσει το σημείωμά της στο συνοδευτικό έντυπο της παράστασης για να καταλάβει πώς αλλάζουμε, πώς αλλάξαμε και πώς θα αλλάξουμε, ακόμα κι όταν υποστηρίζουμε το εντελώς αντίθετο. Ελπίζω ότι αυτή η παράσταση και οι συνειδητοποιήσεις που φέρει, θα προβληματίσει ακόμα περισσότερους ανθρώπους κι ότι θα βοηθήσει την κατανόηση του γεγονότος ότι οι ατομικές μας επιλογές, τα λόγια μας, κι οι μεταξύ μας σχέσεις έχουν αληθινό αντίκτυπο στην κοινωνία και στον κόσμο.