“Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία, ο θάνατος ενός εκατομμυρίου είναι στατιστική”.
Η ρήση αυτή του Ιωσήφ Στάλιν λέει πολλά για την ανθρώπινη φύση. Ενώ μας συντρίβει η είδηση του θανάτου ενός ανθρώπου που έτυχε να γνωρίζουμε, μιλάμε παγερά για το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων που δε γνωρίσαμε ποτέ. Είδα τις προάλλες στην τηλεόραση τον κύριο Άρη Σταθάκη, έναν πολύ σοβαρό άνθρωπο που γνώρισα και του πήρα συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ μου για τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες. Ο γνωστός δημοσιογράφος ρωτήθηκε απ’ την Πόπη Τσαπανίδου σχετικά με την εμπειρία του ως εκλεγμένος βουλευτής. Η απάντησή του ήταν αποστομωτική: “ως βουλευτής είχα τον τίτλο αλλά όχι τη δύναμη” είπε ο κύριος Σταθάκης. Μίλησε για την Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας, για την ψηφοθηρία και το φόβο του πολιτικού κόστους, μίλησε ουσιαστικά για κάτι πάρα πολύ στενόχωρο: ένας βουλευτής δε μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Άρχισα να πιστεύω ότι η είσοδος του κυρίου Σταθάκη στη βουλή ήταν ένα άλλοθι. Ο άνθρωπος αυτός έκανε σημαία του την οδική ασφάλεια κι ασχολήθηκε τόσο σοβαρά όσο ελάχιστοι (δηλαδή άλλος ένας, ο Ιαβέρης, για τον οποίο θα μιλήσω σ’ άλλη ανάρτηση….). Τοποθετώντας τον στη βουλή, η κοινωνία μας ήταν σαν να τον αφόπλισε οριστικά. Οι συνάδελφοί του, έχοντας να νομοθετήσουν για μια σειρά θεμάτων, τον αντιμετώπισαν με συγκατάβαση. Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα απ’ τη μοναξιά. Ο κύριος Σταθάκης είπε επίσης ότι ένας πρώην υπουργός, ο κύριος Σουφλιάς, τον εμπόδισε στη μάχη του για τις λεωφοριολωρίδες. Είναι πολύ σκληρή η αίσθηση της αδυναμίας για έναν άνθρωπο που θέλει να προσφέρει και να συμβάλλει σε λύσεις. Θεωρώ ότι όπως θα νιώθει ο κύριος Σταθάκης, νιώθουν και δεκάδες άλλοι άνθρωποι στη χώρα. Αν δε δώσουμε χώρο και ουσιαστικές αρμοδιότητες σ’ αυτούς τους ανθρώπους, δε θα δούμε βελτιώσεις στην κοινωνία. Όχι μόνο πρέπει να τους λύσουμε τα χέρια, αλλά πρέπει και να τους βοηθήσουμε, να παραδειγματιστούμε και να συμπορευτούμε μαζί τους. Μπορεί κάποιος απ’ τα αντίπαλα κόμματα – ο κύριος Σταθάκης εκλέχθηκε με τη Νέα Δημοκρατία – να πει, μα αυτός έχει π.χ. συντηρητική ιδεολογία, γιατί να τον στηρίξω; Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα τροχαία δεν κάνουν πολιτικές διακρίσεις: σκοτώνονται όλοι ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας. Είναι απλό, και πρέπει να γίνει συνείδηση όλων. Όταν κάποιος ξεπροβάλλει και λέει μόνος του “θέλω να βοηθήσω στη λύση”, απ’ όπου κι αν προέρχεται, του δίνουμε χώρο και ουσιαστικές αρμοδιότητες, του δίνουμε δύναμη, δεν τον περιθωριοποιούμε.
Η συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση.
Manolis Andriotakis 
Το επάγγελμα μου έχει να κάνει με την οδική ασφάλεια και τυχαίνει να γνωρίζω κάποια πράγματα. Ο Σταθάκης όντως είναι μια αξιοπρεπέστατη φωνή που ενδιαφέρεται για το πρόβλημα.Αντιθέτως ο Ιαβέρης είναι «only in it for the money» που έλεγε κι ο Zappa.
Αγαπητέ φίλε, γνωρίζω αμφότερους τους ανθρώπους ελάχιστα και δεν έχω κανένα λόγω να τους μεμφθώ. Το ότι ο Ιαβέρης έχει σχολή οδήγησης δεν είναι καθόλου μεμπτό. Πολλοί άλλοι έχουν σχολές αλλά δεν κινητοποιούνται για την Οδική Ασφάλεια.
Μάλλον δεν γνωρίζεις αρκετά τον » Ιαβέρη » boweavil. Μάθε, σκέψου, και μετά να γράφεις τις απόψεις σου και επώνυμα.
«Ως βουλευτής είχα τον τίτλο αλλά όχι τη δύναμη» – Λυπάμαι αν ένας Έλληνας βουλευτής «ήθελε αλλά δεν μπορούσε» αλλά ειδικότερα σήμερα – περισσότερο από ποτέ – αυτό ακούγεται σαν δικαιολογία που μπορεί να πείσει μόνο ηλίθιους. Δηλαδή απολαμβάνεις τα «προνόμια» ενός βουλευτή αλλά όταν έρχεσαι στην ευθύνη, δεν μπορείς να υπερασπιστείς τα «πιστεύω» σου; Δεν είναι «επάγγελμα» το βουλευτικό αξίωμα, είναι «λειτούργημα» που επιφέρει ευθύνη. Αν δεν μπορείς, δεν έχεις το σθένος, ή παραιτείσαι ή κάνεις άκρη να περάσει ο επόμενος που θα το έχει… Τουλάχιστον μην μας περνάτε για naive….