Κοντεύει μια δεκαετία που εκδίδονται κείμενά μου σε μορφή βιβλίου. Είναι μια περιπέτεια αυτή που άλλοτε με γέμισε χαρά κι άλλοτε με απογοήτευση. Έβγαλα κάποια λίγα χρήματα, γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους, έμαθα τόνους πραγμάτων -εξαιτίας των βιβλίων που έβγαλα. Τώρα, έχοντας τρία βιβλία υπό έκδοση, θεωρώ ότι έφτασε η ώρα να επανεξετάσω τον τρόπο με τον οποίο τα προορίζω προς δημοσίευση.

Το κεντρικό ζήτημα που με απασχολεί -κι όχι μόνο εμένα- είναι η βιωσιμότητα της συγγραφής των βιβλίων. Βεβαίως, κανείς δε μου ζήτησε να γράψω αυτά τα βιβλία, αλλά προφανώς κάπου απευθύνομαι. Κάτι θέλω να μεταδώσω, με κάποιους θέλω να επικοινωνήσω. Και θεωρώ ότι αυτό που κάνω έχει κάποια αξία για τον κόσμο. Φυσικά, η συγγραφή των βιβλίων δεν ήταν ποτέ το μόνο πράγμα που έκανα. Για να βιοποριστώ δημοσιογραφώ, γυρίζω βίντεο, κάνω σεμινάρια, και διάφορες άλλες δουλειές. Ωστόσο για να γραφτούν αυτά τα βιβλία διέθεσα πολύ χρόνο, πολλή σκέψη και πολλή δουλειά. Θεωρώ ότι όπως όλες οι εργασίες, πρέπει κι αυτή με κάποιο τρόπο να αμοίβεται.

Μέχρι σήμερα τα βιβλία μου εκδίδονταν από κάποιον εκδότη, με τον οποίο συμφωνούσαμε σε μια σειρά πραγμάτων, μεταξύ όλων και στα δικαιώματα που εισέπρατα απ’ τις πωλήσεις των βιβλίων μου. Επειδή δεν έγινα συγγραφέας μπεστ-σέλερ κι οι πωλήσεις των βιβλίων μου ήταν χαμηλές ως μέτριες, δηλαδή ανάμεσα στα 700 με 1.000 αντίτυπα, έφτανα να κερδίζω μερικές εκατοντάδες ευρώ, τις οποίες συχνά “έφτυνα αίμα” που λένε, να τις εισπράξω. Στα δικά μου μεγέθη λοιπόν, φαίνεται ότι η δουλειά θα μπορούσε να είχε γίνει και χωρίς τη διαμεσολάβηση κάποιου εκδότη, καθως μιλάμε για πωλήσεις 700-800 αντιτύπων. Προσοχή, δε λέω ότι ο ρόλος των εκδοτών υποβιβάζεται γενικώς. Πιστεύω ότι οι συγγραφείς μπορούν σήμερα να κρατούν ευέλικτες σχέσεις μαζί τους. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούν να κερδίσουν αμφότεροι, κάνοντας καλύτερα αυτό που ξέρουν να κάνουν.

Η αυτοέκδοση στο Διαδίκτυο είναι όντως πάρα πολύ εύκολη κι έχει και κάποιες παγίδες. Οι επιλογές είναι πολλές, τα φορμάτ και οι δυνατότητες που δίνουν τα μοντέλα ακόμα περισσότερες. Η μεγάλη ανησυχία των συγγραφέων έγκειται στα δικαιώματα και στο μάρκετινγκ. Για το πρώτο μπορούν να γίνουν λίγα, αλλά για το δεύτερο, σίγουρα πάρα πολλά. Σε κάθε περίπτωση, η αυτοέκδοση είναι μια σοβαρή λύση ακόμα και για συγγραφείς που έχουν ένα σταθερό, έστω και μικρό κοινό. Είναι αρκετοί οι συγγραφείς που εκδίδουν, ακόμα και εντελώς δωρεάν τα βιβλία τους στο Διαδίκτυο, και βλέπουν το κοινό τους όχι να συρρικνώνεται αλλά να μεγαλώνει σημαντικά. Καθένας βέβαια έχει τα ιδιαίτερα δικά του χαρακτηριστικά. Όμως ας μην τρέφουμε αυταπάτες: τα βιβλία ήδη διαβάζονται σε μεγάλο βαθμό από ηλεκτρονικούς αναγνώστες και ταμπλέτες. Κάτι αλλάζει όχι μόνο στον τρόπο με τον οποίο εκδίδονται τα βιβλία, αλλά και στο ίδιο το περιεχόμενο. Ο τρόπος με τον οποίο θα βρεθούν τα βιβλία του καθενός μέσα στις συσκευές είναι σίγουρα μια πρόκληση στην οποία πρέπει να απαντήσει καθένας μας. Αλλά είναι σημαντικό και το να ξανασκεφτούμε γιατί γράφουμε, γιατί δημοσιεύουμε, γιατί εμπιστευόμαστε τα βιβλία, τί θέλουμε τελικά απ’ αυτά. Μέχρι σήμερα τα βιβλία είχαν μια συγκεκριμένη μορφή, μια συγκεκριμένη αλυσίδα παραγωγής, μια συγκεκριμένη υπόληψη. Τώρα όλα αυτά είναι υπό αίρεση. Για όλα τα παραπάνω, καθώς και για μερικά άλλα που θα σας πω εν καιρώ, έχω αποφασίσει τα επόμενα εκδοτικά μου βήματα να είναι αρκετά διαφορετικά.  Θα χαρώ να ακούσω τις απόψεις σας.