Η εμμονή των παραδοσιακών Μέσων με τα παραπολιτικά και τα παρασκήνια επιτείνει το φόβο και το άγχος για το μέλλον. Είναι μια άχρηστη έμμονη, που μπορεί να αγοράζει χρόνο και να ικανοποιεί τους διαφημιστές, αλλά έχει καταστροφικά αποτελέσματα στην κοινωνία. Κατά τη γνώμη μου η εμμονή με το παρασκήνιο της πολιτικής είναι εν πολλοίς υπεύθυνη για την αίσθηση απόγνωσης κι ανημπόριας που κυριαρχεί στην κοινωνία. Ανεξάρτητα απ’ τις ιδεολογικές κι άλλες αγκυλώσεις του κάθε καναλιού, ως θεατές είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε καθημερινά δημοσιογράφους που εικάζουν, που κρυφακούν, που ανταλλάσσουν μικροπολιτικές φήμες και συζητούν σχολιάζοντας ακατάσχετα στη βάση υποθέσεων, και στην ουσία είμαστε ελάχιστα ενημερωμένοι. Η απόλυτη γνώση του παρασκηνίου συνιστά μια καλή αποπροσανατολιστική τακτική για να αποτραπεί η επαρκής γνώση της κεντρικής σκηνής, δηλαδή των όσων διαμείβονται επίσημα. Η συζήτηση για το παρασκήνιο και τα παραπολιτικά καθιστά τους πολίτες θεατές ανήμπορους να δράσουν. Είναι μια σαπουνόπερα του στυλ “ο τάδε είπε αυτό, ο άλλος προτίθεται να κάνει εκείνο” που απομακρύνει τους πολίτες ακόμα περισσότερο απ’ τα κέντρα λήψης αποφάσεων, αφού τα καθιστά μια κανονική θεατρική σκηνή. Οι παίκτες σ’ αυτό το σανίδι έχουν κανονικότατους ρόλους με αποτέλεσμα να εκλαμβάνονται απ’ την κοινωνία ως ηθοποιοί. Με τη διαφορά ότι είναι πολιτικοί που νομοθετούν και δημοσιογράφοι που ελέγχουν. Κι αντί να ενημερώνεται η κοινωνία για τα γεγονότα, ενημερώνεται εξαντλητικά για τα εικαζόμενα ενός θεάτρου.

Δείτε τις ειδήσεις στα τηλεοπτικά κανάλια. Το καθαρό ειδησεογραφικό μέρος καταλαμβάνει το πολύ ένα 15λεπτο. Αυτό όμως είναι το 1/4 του χρόνου των δελτίων. Τα υπόλοιπα 3/4 είναι παρασκήνιο, παραπολιτικά, και σχόλια. Στο θεατή δημιουργείται μια ψευδαίσθηση πληρότητας, αφού έχει παρακολουθήσει τις “ειδήσεις” επί μία ώρα, αλλά στην πραγματικότητα το καθαρό ειδησεογραφικό προϊόν είναι μόνο ένα 15λεπτο (συχνά είναι και πολύ μικρότερο). Τα σχόλια θα μπορούσαν να αποτελούν μια ξεχωριστή εκπομπή, το ίδιο και τα παρασκήνια (αφού φαίνεται πως καίγονται προς αυτή την κατεύθυνση). Όμως τότε θα απογυμνώνονταν και θα έδειχναν πόσο ανούσια, αποπροσανατολιστικά κι ανώφελα είναι στην ουσιαστική ενημέρωση. Γι’ αυτό εντάσσονται μέσα στις ειδήσεις, για να είναι δύσκολο να τα διαχωρίσει κάποιος απ’ τα γεγονότα. Η τακτική αυτή βολεύει πολλούς γιατί καλύπτει ανεπάρκειες, συντηρεί κατεστημένα, προσελκύει διαφήμιση και διευκολύνει την ιδεολογική επεξεργασία και μετάδοση των ειδήσεων.

Επειδή είναι αμφίβολο ν’ αλλάξουν τα κανάλια από μόνα τους, προτείνω:

α. να τα πιέσουμε να αλλάξουν τον τρόπο μετάδοσης των ειδήσεων (υπάρχουν πολλοί τρόποι),

β. να βλέπουμε τις ειδήσεις που μεταδίδουν πολύ πιο κριτικά, διαχωρίζοντας την είδηση απ’ το σχόλιο και το παρασκήνιο,

γ. να δημιουργήσουμε παραδείγματα στο Διαδίκτυο.

Βέβαια, το να εκπέμπουν αυτά κι εμείς να μην τα παρακολουθούμε δεν είναι -κατά τη γνώμη μου πάντα- ουσιαστική λύση, διότι θα συνεχίζουν να επηρεάζουν αρνητικά την κοινωνία κι αυτούς που δεν έχουν τα εργαλεία για να διαχειριστούν τα μηνύματά τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με κάποιο τρόπο πρέπει τα κανάλια να κοιτάξουν τί συνέπειες έχει η λειτουργία τους στην κοινωνία, να προσαρμοστούν στην εποχή τους και να σταματήσουν να είναι μέρος του προβλήματος. Ο τρόπος που μεταδίδουν τις ειδήσεις είναι χρεωκοπημένος. Αν θέλουν να βοηθήσουν τους πολίτες αυτής της χώρας πρέπει επιτέλους να τους ενημερώσουν με σοβαρότητα, αξιοπιστία, κι εγκυρότητα.