Η Sayuri έφτιαξε την εγκατάσταση με το όνομα Urban Aquarium (Αστικό ενυδρείο) στο αεροδρόμιο του Πόρτλαντ, Όρεγκον. Ο βυθός της αποτελείται από κοράλια και μέδουσες που έχει φτιάξει η ίδια από υφάσματα κι άλλα αδιάβροχα υλικά. Οι επισκέπτες του αεροδρομίου σταματούν μπροστά στο έργο της κι ηρεμούν παρατηρώντας την ποικιλομορφία, την ομορφιά, τη ζωντάνια του βυθού της. Να μια τέχνη που ησυχάζει, που ανακουφίζει, που μαγεύει. Όσοι ετοιμάζονται να πετάξουν έχουν ανάγκη απ’ τη γαλήνη αυτής της υπόγειας πτήσης.
Manolis Andriotakis 
Καλημέρα σας. Διάβασα και την προηγούμενη ανάρτηση σας, θα έλεγα λοιπόν, ίσως και από επαγγελματική διαστροφή, ότι η τέχνη δεν οφείλει να είναι απαραίτητα καθησυχαστική τουναντίον, οφείλει να διεγείρει ώστε ο δυνητικός θεατής να ‘βλέπει’ τις όψεις της πραγματικότητας που δεν μπορεί να δει. Στο πλαίσιο αυτό ακόμα και η αποστροφή, για μένα, είναι ένδειξη ότι το έργο λειτουργεί. Το ερώτημα παραμένει ανοικτό: γιατί αποστρεφόμαστε, θαυμάζουμε, αποδέχομαστε, απορρίπτουμε; μόλις απαντήσουμε σε αυτά θα τεθεί εκ νέου ένα άλλο ερώτημα άρα το ερώτημα παραμένει πάντα ανοικτό.
Συμφωνώ. Η πρόσληψη της τέχνης είναι υποκειμενική υπόθεση. Τα ερωτήματα που μου γεννήθηκαν με το έργο του Χερστ ήταν ηθικού τύπου κι αφορούσαν ίσως περισσότερο τη σχέση του καλλιτέχνη με τη ζωή, την κοινωνία, τη φύση.
Δεν ξέρω αν είδατε ένα άρθρο της guardian για το τελευταίο γλυπτό του Χερστ. Αξίζει να το αναζητήσετε αν όχι.
Για μένα ο καλλιτέχνης δεν οφείλει να έχει ηθικά
διλλήματα, ανεξαρτήτως από το εικαστικό αποτέλεσμα η ‘εικόνα’ χειραγωγεί…
Σ’ αυτό δε συμφωνώ. Ηθικά διλήμματα έχει. Το θέμα είναι πώς τοποθετείται απεναντί τους.
Δεν είπα ότι δεν έχει! Ότι δεν οφείλει…Ακριβώς αυτό, πως τοποθετείται…
Reblogged this on My Blog.