Του μουνιού σου το γλωσσίδι μου ‘δωσε κλωτσιά στ’ αρχίδι.

Πέθανε σήμερα ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος.

Τα βιβλία του ήταν αυθεντικές ιστορίες της ανθρώπινης τραγωδίας, κυριολεκτικά μαρτυρίες ενός κυριολεκτικού μάρτυρα. Βασανιστήρια, ιδεολογικές ακροβασίες, η τρομερή περιπέτεια ενός Αριστερού στα ταραγμένα χρόνια του 20 αιώνα, αυτό είναι το θέμα των πρώτων δύο βιβλίων του.  Τον διάβασα όταν ήμουν έφηβος. Με συγκλόνισε με την αμεσότητα, με την τραχύτητα, με την τραγική του μορφή. Μου θύμισε ιστορίες που έχω ακούσει σε χωριά. Με γείωσε σ’ ένα παρελθόν φοβερό, αντιφατικό, βίαιο και τραγικό. Τα βιβλία του Μίσσιου έχουν μεγάλη αξία ως μαρτυρίες, αλλά κι ως λογοτεχνικά έργα ενός λαϊκού ανθρώπου που θέλησε να απελευθερωθεί, να μοιραστεί την ψυχή του, να ανοίξει τα παράθυρα και να μιλήσει με παρρησία. Τα βιβλία του Μίσσιου δεν πάσχουν από πόζα, είναι εντελώς αυθεντικά, γι’ αυτό κι έχουν μεγάλη αξία. Ο ασκητικός του βίος στα χρόνια της ελευθερίας του και η προσήλωσή του στην οικολογία, επίσης διδάσκει πολλά. Διαβάστε αυτές τις δύο συνεντεύξεις του εδώ κι εδώ. Νομίζω ότι λένε πολλά.

* Δε θυμάμαι σε ποιό βιβλίο του βρίσκεται αυτό το στιχάκι. Νομίζω ότι ήταν απ’ αυτά που σκάρωναν οι φυλακισμένοι στις φυλακές για να διασκεδάζουν.