Καμμία διοίκηση, κανένα εκλεγμένο κόμμα, καμμία κυβέρνηση, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, δεν είχε όραμα για τα δημόσια Μέσα. Με κάποιες εξαιρέσεις τα δημόσια Μέσα ήταν πάντα ένα πεδίο άσκησης στείρων κομματικών επιδιώξεων και πρακτικών. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που έχει ανακοινωθεί το κλείσιμο της ΕΡΤ, η συζήτηση γίνεται με κομματικούς όρους. Κανείς δεν μας μιλά συγκεκριμένα για το πώς ονειρεύεται τα δημόσια Μέσα, και πόσω μάλλον, για το πως θα υλοποιήσει αυτό που έχει στο μυαλό του. Η αλήθεια είναι ότι τα εμπόδια αφθονούν, αλλά το ζητούμενο είναι επείγον. Ζητείται όραμα για τα δημόσια Μέσα.

Η ΕΡΤ ήταν ανέκαθεν μια κομματοκρατούμενη δημόσια επιχείρηση που λειτουργούσε με όρους φέουδου. Αν είχες σχέση με πολιτικό, παραγωγό, ή έστω κάποιο “δόντι”, έμπαινες στην ΕΡΤ κι έκανες την τύχη σου. Χωρίς μέσο στην ΕΡΤ δεν είχες μέλλον. Φαίνεται ότι πολλοί είχαν τόσο ισχυρό μέσο που δεν πατούσαν το πόδι τους για χρόνια, αλλά αμείβονταν κανονικά. Το θετικό είναι ότι οι περισσότεροι σήμερα συμφωνούμε ότι χρειάζεται η ΕΡΤ αναδιάρθρωση κι εξυγίανση. Η κομματοκρατία κι η αναξιοκρατία βέβαια δεν ήταν τα μόνα προβλήματα των δημόσιων Μέσων. Το ίδιο το πρόγραμμα δεν υπάκουγε σε καμία λογική στρατηγικού σχεδιασμού. Σαν όλα να γίνονταν σπασμωδικά, στην τύχη.

Είναι πάρα πολύ λυπηρό κι εξαιρετικά άδικο που μαζί με τον κόσμο που μπήκε αδιαφανώς, με ρουσφέτι, στην ΕΡΤ, απολύονται κι άνθρωποι που αξίζουν να εργάζονται εκεί. Φαντάζομαι ότι θα έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων στην επόμενη ημέρα. Πάνω απ’ όλα, για να δημιουργήσεις ένα Μέσο, χρειάζεσαι όραμα και γνώση, αλλά μετά θα χρειαστείς άξιους, υπεύθυνους, καταρτισμένους και ορεξάτους επαγγελματίες. Είμαι σίγουρος ότι στην ΕΡΤ υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι επαγγελματίες.

Σίγουρα ένα απ’ τα εμπόδια που αντιμετώπισαν οι επίδοξοι οραματιστές της ΕΡΤ ήταν κι ο επιζήμιος ρόλος των συνδικαλιστών. Για να γίνει πράξη ένα όραμα θα πρέπει να το πιστέψουν, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Πράγμα που σημαίνει ότι η μειοψηφία θα πρέπει να ακολουθήσει στην υλοποίηση. Εδώ φαίνεται ότι κάθε απόπειρα εξυγίανσης έπεφτε πάνω σ’ ένα τοίχο άρνησης. Άρα ο συνδικαλισμός κατάντησε να είναι μέρος του προβλήματος.

Πιστεύω ότι είναι λάθος να μένει η χώρα έστω και μια ημέρα χωρίς δημόσια Μέσα. Τόσο σε συμβολικό επίπεδο, όσο και σε ουσιαστικό, θεωρώ ότι είναι λάθος. Αυτό βέβαια, θα μπορούσε να διορθωθεί με κάποιο τρόπο, λειτουργώντας π.χ. το Κανάλι της Βουλής ως προσωρινό ειδησεογραφικό κόμβο.

Επίσης, θεωρώ σοβαρό λάθος της κυβέρνησης το γεγονός ότι της απόφασης δεν προηγήθηκε δημόσια διαβούλευση. Η αυταρχική και βιαστική απόφαση δεν αποτελεί λόγο μεγάλης αισιοδοξίας για το μέλλον.

Τέλος, κατανοώ το αίσθημα καχυποψίας πολλών αλλά δεν το συμμερίζομαι απόλυτα. Όντως ενα πολιτικό κόμμα που συνέβαλε επί χρόνια στο πρόβλημα δεν αποφασίζει να γίνει μέρος της λύσης έτσι ξαφνικά. Χρειάζεται να προσφέρει στη δημόσια συζήτηση εγγυήσεις ότι πράγματι θα λειτουργήσει δημοκρατικά, αξιοκρατικά και οραματικά. Κάτι που λείπει για παράδειγμα απ’ την ίδρυση της νέας ΕΡΤ είναι η μέριμνα για τη συμμετοχή των πολιτών, για τη δημιουργικότητα και την καινοτομία των προϊόντων και των υπηρεσιών. Επίσης, ενώ εισάγεται ένας θετικός νέος θεσμός, ο μεσολαβητής, δεν υπάρχει κάπου καταγεγραμμένη η πρόθεση υιοθέτησης ενός πλάνου κοινωνικής ευθύνης.

Το σχέδιο νόμου για τη νέα ΕΡΤ: ΝΕΡΙΤ Α.Ε.

Ελπίζω ότι όποιοι αναλάβουν την ευθύνη της διοίκησης από εδώ και στο εξής να είναι αρκετά οραματιστές. Να ξέρουν πολύ καλά τι χρειάζεται η κοινωνία και να το υλοποιήσουν με όποιο πολιτικό κόστος. Με όρεξη για δουλειά, κατάλληλους επαγγελματίες, ανοιχτοσύνη και γνώση, είναι δυνατό να αποκτήσουμε ένα δημόσιο φορέα για τον οποίο θα είμαστε όλοι υπερήφανοι. Ένα δημόσιο φορέα που θα διαπαιδαγωγεί, θα ψυχαγωγεί και δε θα διχάζει.

Σημείωση: Με την ΕΡΤ δεν είχα ποτέ κάποια σχέση πέρα απ’ το ότι 2008 μου ανατέθηκε επ’ αμοιβή κατ’ αποκοπή, από εξωτερικό παραγωγό, η έρευνα κι η σκηνοθεσία ενός ωριαίου ντοκιμαντέρ για τα μπλογκ. Επίσης, έχω εμφανιστεί ως καλεσμένος σε εκπομπές με διάφορες αφορμές, χωρίς αμοιβή φυσικά.