Είναι πιθανό κάποιοι παλαιοί αναγνώστες αυτού του μπλογκ να έχουν παραξενευτεί με τις προσωπικές αναρτήσεις που κάνω τους τελευταίους μήνες. Απ’ το 2004 που ξεκίνησα το μπλόγκινγκ μέχρι πέρυσι απέφευγα να αναφέρομαι στην ατομική μου ιστορία. Αυτό άλλαξε όταν άρχισα να βγαίνω από μια μεγάλη και βαθιά προσωπική κρίση. Ουσιαστικά όταν ένιωσα ήσυχος κι ασφαλής με τον εαυτό μου, είπα ότι δεν έχω κανέναν λόγο να μη μιλώ και για τον εαυτό μου. Τώρα πλέον μπορώ να ανοίγομαι και να μοιράζομαι με περισσότερους αυτά που βιώνω και θεωρώ χρήσιμα για τους άλλους.

Έτσι κι αλλιώς, το μπλογκ ως εργαλείο ήταν πάντα για εμένα ένας καταγραφέας αλλαγών. Στο δεύτερο, ακυκλοφόρητο ακόμα, βιβλίο που έχω γράψει για τα μπλογκ γράφω ότι το μπλογκ όχι μόνο κατέγραψε τις αλλαγές που έβλεπα και ζούσα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά με άλλαξε κιόλας. Οι περισσότεροι μπλόγκερ της πρώτης εποχής (όταν άνθισε το φαινόμενο) έγραψαν στο μπλογκ τους προσωπικά. Επέλεξα για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους να γράψω για θέματα που με απασχολούσαν, με τη δημοσιογραφία και το Διαδίκτυο να ξεχωρίζουν, κι όχι για την προσωπική μου ζωή, τα βιώματά μου. Αλλά το μπλογκ όπως είπα σε αλλάζει. Αν χαλαρώσεις κι αφεθείς στη ροή του, θα ανακαλύψεις νέους τρόπους, νέα θέματα, νέα περιεχόμενα που θα σε παθιάσουν και θα σε κάνουν να προβείς σε αναθεωρήσεις.

Δεν πιστεύω ότι το μπλογκ πρέπει να έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο, ή ύφος. Ποτέ δεν το ισχυρίστηκα και ποτέ δε θα το ισχυριστώ. Αυτή είναι και μια απ’ τις ομορφιές του Μέσου. Καθένας είναι ελεύθερος να το αξιοποιήσει όπως κρίνει. Επίσης, κάθε εποχή μπορεί να έχει το δικό της περιεχόμενο. Σ’ αυτή τη φάση, που έχω μια πιο νοσταλγική διάθεση, προτιμώ να γράφω για την οικογένειά μου και για αναμνήσεις που έχω από μια “ζωηρή” ηλικία. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτή η φάση είναι καλύτερη απ’ την προηγούμενη.

Καθώς όμως δεν παύει το ενδιαφέρον μου για τα θεωρητικά ζητήματα, θέλω να επισημάνω μια σοβαρή παράμετρο αυτής της πιο προσωπικής στροφής του μπλογκ μου. Θεωρούσα ανέκαθεν ότι το προσωπικό είναι πολιτικό, ότι οι επιλογές που κάνουμε ως πρόσωπα -όσο μικρές κι ασήμαντες αν μοιάζουν σε πρώτη ανάγνωση- είναι εξαιρετικά πολιτικές, γι’ αυτό κι η προσωπική μας στάση μπορεί να διδάσκει πολλά σε σχέση με την πολιτική μας δράση. Αν θες να είσαι συνεπής μ’ αυτό που σκέφτεσαι, θα πρέπει να έχεις και την ανάλογη στάση στη ζωή σου. Τί θέλω να πω; Αυτά που γράφω εδώ για τη ζωή μου, οι απόψεις μου, τα βιώματά μου, οι θεωρίες που ασπάζομαι είναι συνυφασμένα όλα με την κοσμοθεωρία μου, η οποία βεβαίως αλλάζει και προσαρμόζεται διαρκώς στις καινούργιες γνώσεις, στα καινούργια βιώματα, στις σχέσεις, στα περιβάλλοντα, στις αντοχές και στις αδυναμίες μου. Όλα αυτά μπορούν να φανούν χρήσιμα και σε άλλους ανθρώπους, που βιώνουν παρόμοιες ανησυχίες και προκλήσεις.

Το παράδοξο είναι ότι μπορεί συλλογικά να βιώνουμε μια περίοδο κρίσης, αλλά σε προσωπικό επίπεδο, έχω βγει απ’ τη δική μου κρίση. Και τώρα σκέφτομαι ότι μπορεί το ξεπέρασμα της προσωπικής κρίσης, να μας δώσει ιδέες και για το ξεπέρασμα της συλλογικής μας κρίσης.

Θα επανέλθω σύντομα με νέα ανάρτηση για το θέμα.