Επί πολλά χρόνια πίστευα ότι το να βασανίζομαι είναι μια φυσιολογική κι αναπόδραστη κατάσταση. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι η χαρά έρχεται μόνο μέσα απ’ το παρατεταμένο και διογκούμενο βάσανο. Ένιωθα ότι έσερνα πάνω μου μια αδιόρατη καταδίκη που μου είχε αποδοθεί από έναν άγνωστο τύραννο με πολλά πρόσωπα. Είχα το κεφάλι μου, και το σώμα, και την ψυχή μου, τοποθετημένη σε μια μέγγενη, που διαρκώς στένευε τα περιθώρια, και με εμπόδιζε να αναπνεύσω και να ελευθερωθώ. Τελικά, αναγκάστηκα να ζητήσω βοήθεια. Και μετά από αρκετά χρόνια κατόρθωσα να βγάλω τον εαυτό μου απ’ τη μέγγενη.

Βλέπω γύρω μου πολλούς ανθρώπους που υποφέρουν απ’ αυτό που θα ονομάσω το σύνδρομο της μέγγενης. Είναι άνθρωποι ευαίσθητοι στα μηνύματα των άλλων, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, οι οποίοι θέλουν να στέκονται διαρκώς στο ύψος των περιστάσεων, να διαπρέπουν, να επιβραβεύονται, να επιτυγχάνουν σε ό,τι κι αν κάνουν. Το τίμημα που πληρώνουν είναι η παραμέληση του εαυτού και των ζωτικών αναγκών τους. Η μεγάλη αντοχή τους στις πιέσεις τους καθιστά φαινομενικά άτρωτους, αλλά έρχεται κάποια στιγμή που καταρρέουν. Είναι άνθρωποι αποτελεσματικοί που βάζουν υψηλούς στόχους και συνήθως τους κατακτούν. Όμως το τίμημα είναι πολύ βαρύ. Μερικοί στην προσπάθεια αρρωσταίνουν, άλλοι καταρρέουν μετά από ένα μεγάλο επίτευγμα, πολλοί αναπτύσσουν χρόνιες ψυχοπαθολογίες. Η διαρκής έκθεση στην πίεση της μέγγενης, μακροπρόθεσμα έχει καταστροφικά αποτελέσματα.

Το παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος που μπαίνει στη μέγγενη, αντλεί ευχαρίστηση απ’ την πίεσή της. Μαθαίνει να απολαμβάνει το σφίξιμό της σε βαθμό που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αγγίζει τον μαζοχισμό (που μερικές φορές γίνεται και σαδισμός). Όσο περισσότερο στερεύει ο ζωτικός χώρος, τόσο μεγαλύτερη η ευχαρίστηση. Μέχρι να καταρρεύσει ο άνθρωπος που πάσχει απ’ το σύνδρομο της μέγγενης, νιώθει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, και τα κάνει, καθώς η ενέργειά του δε γνωρίζει όρια κι η ανταμοιβή απ’ τον πόνο είναι τεράστια. Όταν όμως αγγίζει τα φυσικά του όρια ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. Επειδή έχει μάθει να μη συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο απ’ το εξαιρετικό, προβάλλει εκατοντάδες δικαιολογίες για να πείσει τον εαυτό του ότι μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει, και συνεχίζει να πιέζεται. Η μόνη θέση που μπορεί να τον ικανοποιεί είναι η πρώτη. Κι έτσι σφίγγει ακόμα περισσότερο τη μέγγενη. Το σύνδρομο της μέγγενης είναι ένας φαύλος κύκλος.

Για να βγει κάποιος απ’ τη μέγγενη και να αποτρέψει τον κίνδυνο της σύνθλιψης, χρειάζεται πολλή δουλειά. Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται στη μέγγενη, κι έπειτα να αναζητήσει βοήθεια. Τα καλά νέα είναι ότι απ’ την προσωπική μου εμπειρία μπορώ να πω κατηγορηματικά, ότι υπάρχει θεραπεία.