Προβληματίζομαι πολύ όταν βλέπω ανθρώπους μαζικά να κοροϊδεύουν ανθρώπους για ένα κουσούρι τους. Άλλον τον κοροϊδεύουν γιατί του λείπει κάτι, άλλον γιατί του περισσεύει. Κουφοί, κουτσοί, χοντροί, στραβοί, κοντοί, ανορθόγραφοι, αμόρφωτοι, ακαλαίσθητοι, ντεμοντέ, βλάκες, αργόστροφοι, άμουσοι, άμπαλοι, ανέραστοι, όλοι ανεξαιρέτως θα μπουν κάποια στιγμή στο στόχαστρο του ειρωνικού όχλου σχολιαστή. Γιατί δε μπορούμε να αντέξουμε τη διαφορά και καταφεύγουμε στην κοροϊδία τόσο εύκολα; Τόσο πολύ μας φοβίζει το κουσούρι; Γιατί δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε το μειονέκτημα του άλλου; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι το κουσούρι, στην πραγματικότητα, δεν είναι μειονέκτημα αλλά πλεονέκτημα του άλλου;

Εκτός από χοντροκομμένη, η επίμονη κοροϊδία βάζει και τα θεμέλια για να αναπτυχθούν μνησίκακες κι εκδικητικές συμπεριφορές σ’ αυτόν που τη δέχεται. Είναι δείγμα πολιτισμού να σταματά η κοροϊδία έγκαιρα, πριν γίνει βάρος στον άλλον. Επειδή όλοι έχουμε τα κουσούρια μας, είναι άδικο να την πληρώνουν μόνο λίγοι. Όταν βρεθείς στη θέση του μειονεκτούντος καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό σου, αλλά εκείνων που σε κορϊδεύουν, καθώς δε βλέπουν το αυτονόητο: το κουσούρι είναι δοκιμασία. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται συνεχίζουν το πείραγμα, μέχρι να αποκτηνωθούν εντελώς και να αποκτήσουν το πλέον αποκρουστικό κουσούρι: να μην μπορούν να συναισθανθούν τον άλλον. Δεν πρόκειται περί πολιτικής ορθότητας, αλλά για στοιχειώδη κανόνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα κουσούρια διδάσκουν πολλά περισσότερα απ’ ότι οι τεράστιες δυνατότητες ή η κανονικότητα. Άσε που πολλές φορές, το μεγαλειώδες απ’ τα κουσούρια παράγεται.