Το 2016 διάβασα πάνω από 70 βιβλία. Για κάποια απ’ αυτά μίλησα εκτενέστερα στο GarageBOOKS. Όπως κάνω τα τελευταία 5 χρόνια, την τελευταία εβδομάδα κάθε χρόνου συνοψίζω τα βιβλία που κέρδισαν τη συμπάθεια και το ενδιαφέρον μου.

Απ’ την ξένη πεζογραφία ξεχώρισα το μυθιστόρημα, Λίγη ζωή, της Χάνια Γιαναγκιχάρα, σε μετάφραση Μαρίας Ξυλούρη (Μεταίχμιο). Ένα σκληρό βιβλίο, που δοκιμάζει τις συναισθηματικές αντοχές του αναγνώστη, και τον αναγκάζει να είναι διαρκώς σε εγρήγορση. Μεγάλο, τόσο σε όγκο όσο και σε αξία μυθιστόρημα. Αντίστοιχου βεληνεκούς, το μυθιστόρημα Ημέρα ανεξαρτησίας, του Ρίτσαρντ Φορντ, σε μετάφραση Θωμά Σκάσση (Πατάκης), είναι ένα βιβλίο που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον απ’ την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Εκπληκτικές περιγραφές, σαρκασμός, διεισδυτική ματιά, ένα εξαιρετικό αφήγημα.

Η καλή τύχη εδώ και τώρα, του Μάθιου Κουικ, σε μετάφραση Σπύρου Γιανναρά (Ίκαρος) είναι ένα μυθιστόρημα αστείο, διασκεδαστικό κι έξυπνο. Ό,τι πρέπει για να ξεπεράσεις μια δύσκολη μέρα. Πιο δεξιοτεχνική, η νουβέλα Η ώρα του Αστεριού, της Κλαρίσε Λισπέκτορ σε μετάφραση Μάριου Χατζηπροκοπίου (Αντίποδες), μου σύστησε μια φανταστική συγγραφέα, της οποίας η γραφή «κεντάει».

Απ’ την φετινή παραγωγή της ελληνικής λογοτεχνίας ξεχωρίζω τη συλλογή ιστοριών Γραφικός χαρακτήρας, του Νίκου Παναγιωτόπουλου (Μεταίχμιο), μια νοσταλγική και παιγνιώδη περιδιάβαση στο παρελθόν του συγγραφέα, και Το σχέδιο, της Κατερίνας Μαλακατέ (Μελάνι) μια δυστοπική απεικόνιση της Ελλάδας στην κρίση.

Με γοήτευσε πολύ η ποιητική συλλογή Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής, του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου (Πόλις).

Απ’ τα δοκίμια ξεχωρίζω το Εμείς οι θνητοί, του Ατούλ Γκαουάντε  (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί απ’ όλους τους λειτουργούς στην υγεία, κι όχι μόνο καθώς πραγματεύεται με σαφήνεια κι ενάργεια το δύσκολο θέμα του τέλους της ζωής από ασθένεια ή από γήρας. Το δοκίμιο Καπιταλισμός για τους πολλούς, όχι για τους λίγους του Ρόμπερτ Ράιχ (Λιβάνης), βάζει σε τάξη το πρόβλημα και ανοίγει δρόμους για λύσεις, και το Η ασθένεια της Ευρώπης και η αναγέννηση του Ευρωπαϊκού ιδανικού του Γκι Βέρχοφσταντ (Παπαδόπουλος) τοποθετεί στη σωστή διάσταση το αίτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

+1

Απ’ τα βιβλία που δεν έχουν μεταφραστεί ακόμα στην χώρα μας, ξεχωρίζω το The impulse society, του Πολ Ρόμπερτς (SImon & Schuster) ένα εκπληκτικό δοκίμιο για τη ζωή στις σύγχρονες κοινωνίες. Πήρα μια συνέντευξη για το Κ της Καθημερινής απ’ τον Ρόμπερτς που νομίζω ότι αξίζει να διαβάσετε.

Εύχομαι σε όλες κι όλους καλές γιορτές κι ευτυχισμένο το 2017.

Bonus:

Και για τους βιβλιόφιλους μερικοί ακόμα αξιόλογοι τίτλοι που διάβασα μέσα στη χρονιά:

Ο αχός της εποχής, Τζούλιαν Μπαρνς, Μεταίχμιο

Όλο το φως που δε μπορούμε να δούμε, Άντονι Νορ, Πατάκης

Οι αραχτοί, Μικέλε Σέρα, Ίκαρος

Τρόποι για να γυρίζεις σπίτι, Αλεσάντρο Ζάμπρα, Ίκαρος

2084, Μπουαλέμ Σανσάλ, Διάμετρος

Μικρή αποτυχία, Γκάρι Στάινγκαρντ, Καστανιώτης

Η κρυφή πόρτα, Αλέξης Πανσέληνος, Μεταίχμιο

Τελευταία νέα απ’ την Ιθάνη, Κώστας Ακρίβος, Μεταίχμιο

Οι εγκλωβισμένοι, Δημήτρης Οικονόμου, Ίκαρος

Οδοντωτή μνήμη, Εύη Νικήτα, Ιωλκός

Από το πουθενά, Μισέλ Φάις, Πατάκης

La follie, Θάνος Σταθόπουλος, Ίκαρος

Από που έρχονται οι καλές ιδέες, Στίβεν Τζόνσον, Πεδίο

Περπατώντας, Φρεντερίκ Γκρο, Ποταμός

Τα παιδιά της δικτατορίας, Κωστής Κορνέτης, Πόλις

Το άλλο μου ολόκληρο, Τασούλα Επτακοίλη, Πατάκης

Μονταίνιος, Στέφαν Τσβάιχ, Άγρα