Τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι η βαριά βιομηχανία προσοχής της οικονομίας της προσοχής. Το νόμισμα αυτής της οικονομίας είναι η προσοχή μας, πόρος εκ των πραγμάτων περιορισμένος. Κάποια στιγμή, το απόθεμα προσοχής ενός ατόμου αλλά και μιας κοινωνίας αδειάζει, και τότε απρόβλεπτα πράγματα συμβαίνουν.

Εδώ όλοι συμμετέχουμε εθελοντικά με μόνη υποχρέωση να αποδεχτούμε ότι το ενδιαφέρον για τον άλλον και τα πράγματα είναι μετρήσιμο. Καθένας χρησιμοποιεί ό,τι μπορεί να επιδείξει προκειμένου να τραβήξει την προσοχή των άλλων και να αποσπάσει likes και retweets. Άλλος χρησιμοποιεί εργαλειακά την ευφυία, άλλος την ίδια την εργατικότητά του, άλλος τα κατοικίδια, τα παιδιά, το σώμα του. Τα πάντα μετατρέπονται σε αντικείμενα που επιζητούν άμεση επιβράβευση, καθώς εδώ κερδίζουν κυρίως οι εντυπώσεις.

Ο Τραμπ θεωρείται ήδη ο πρώτος πρόεδρος της προσοχής. Οι επιχειρήσεις και τα πολιτικά κόμματα ξέρουν ότι για να κερδίσουν την προσοχή θα πρέπει να έχουν στην ομάδα τους κάποιους που θα κάνουν θόρυβο, λέγοντας και κάνοντας ακόμα πιο εξωφρενικά πράγματα. Η ιδιωτική ζωή τώρα, ως το πλέον ενδιαφέρον κομμάτι της ζωής των άλλων, πρέπει να γίνει εντελώς διαφανής, για να ικανοποιήσει την ακόρεστη πείνα των δικτύων για προσοχή. Καθώς η προσοχή είναι περιορισμένος πόρος, ο ανταγωνισμός για την έλξη της προσοχής είναι αμείλικτος. Το νόμισμα της προσοχής πρέπει να αλλάζει διαρκώς χέρια. Και στο βωμό της απόκτησής του να θυσιαστεί ακόμα και η πιο προσωπική μας στιγμή. Η εκπόρνευση κι η σπατάλη είναι σαφής. Ξοδεύουμε αλόγιστα την προσοχή μας και πουλάμε την ιδιωτικότητά μας με την ελπίδα να αναπληρώσουμε κάτι έστω ελάχιστο: μερικά likes άμεσης επιβράβευσης που θα ανανεώσουν το ενδιαφέρον μας και θα μας δώσουν λίγη αυταξία. Το μόνο βέβαιο κέρδος που εγγράφεται στα βιβλία εσόδων εξόδων της εποχής μας είναι εκείνο της βαριάς βιομηχανίας της προσοχής.