Είχα καιρό να τον δω, απ’ το σχολείο. Είχε χάσει τα μαλλιά του, φορούσε ένα παλιό κοστούμι χωρίς γραβάτα, κι είχε γενικότερα μια μάλλον αλλόκοτη όψη, αλλά το βλέμμα του ήταν ίδιο. Τον θυμόμουν καλά. Να κάθεται στα μπροστινά θρανία, να είναι ήσυχος, να κάνει παρέα περισσότερο με τα κορίτσια και να βγαίνει πάντα πρόεδρος στην τάξη. Τον συμπαθούσα πολύ. Πρότεινε να πιούμε έναν καφέ. Αλλά επειδή δεν είχε καθόλου χρήματα, όπως μού είπε, έπρεπε να τον κεράσω. Δέχτηκα. Καθίσαμε σ’ ένα καφέ πίσω απ’ τη Σταδίου. Είπαμε πώς είχε εξελιχθεί η ζωή μας όλα αυτά τα χρόνια. Εξακολουθούσε να είναι ήσυχος και να λέει λίγα. Τον ρώτησα με τί ασχολείται. Έκανε μια μικρή παύση. Κατάλαβα ότι κάτι τον δυσκόλευε στην ερώτησή μου και άλλαξα θέμα συζήτησης. Σε ανύποπτο χρόνο γύρισε το κεφάλι του προς την πλευρά μου και μου είπε:

“Βρήκες μια θέση εργασίας στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, το ίδιο κάνει. Δε μιλάω απαραίτητα για εσένα. Εσύ μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Μιλάω για τους πολλούς. Εξαιτίας κάποιου συγγενή σου, κάποιου φίλου σου, κάποιου γνωστού σου είχες την τύχη να βρεις μια οποιαδήποτε δουλειά. Όμως δεν είναι βέβαιο ότι την άξιζες εσύ. Μπορεί για τη θέση να υπήρχαν πολλοί καταλληλότεροι. Εγώ ας πούμε. Σπούδασα, έκανα μεταπτυχιακά, απέκτησα εργασιακή εμπειρία. Όμως σήμερα δεν έχω δουλειά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ κι όλοι οι άλλοι συμβιβαστήκατε με το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει αξιοκρατία. Όποιος προλάβει, πρόλαβε. Όποιος έχει το καλύτερο μέσο, κέρδισε”. (περισσότερα…)

Το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ, είναι αυτό τον καιρό ευπώλητο στη χώρα μας, όχι τυχαία (κυκλοφορεί απ’ τις Εκδόσεις Λιβάνη). Μιλάει για την πολιτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις χώρες όπου ενεπλάκη. Διάβασα το βιβλίο στα αγγλικά αρκετά πριν κυκλοφορήσει εδώ, κι έγραψα μάλιστα ένα κείμενο στην εφημερίδα με την οποία συνεργαζόμουν τότε (τον Ελεύθερο Τύπο) κι ένα ποστ λίγο μετά. Δε θα σας κουράσω με λεπτομέρειες, αλλά ακούω αυτές τις ημέρες τα όσα λέγονται περί περικοπών επιδομάτων, αλλά και περί μείωσης του κοινωνικού κράτους, τα οποία λέγονται κυρίως απ’ την αριστερά κι ήθελα να γράψω μια σκέψη μου. Η ατζέντα του ΔΝΤ σύμφωνα με την Κλάιν αφορά στο τρίπτυχο: άνοιγμα αγορών, απόσυρση κρατικών ρυθμίσεων (απορύθμιση) και περιστολή δημοσίων δαπανών. Για το πρώτο σίγουρα μπορούμε να συζητήσουμε πολύ, είναι ένα ιδεολογικό –εκτός των άλλων ζήτημα- που πάει «πακέτο» και με το δεύτερο. Το τρίτο όμως, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δε βλέπουμε να γίνεται για τους λόγους που αναφέρει η Ναόμι Κλάιν, για την εξυπηρέτηση δηλαδή της ατζέντας του ΔΝΤ. Στην Ελλάδα, οι δημόσιες παροχές, τα επιδόματα, αλλά και γενικά ο προϋπολογισμός του Δημοσίου, βασίστηκε σε εντελώς στρεβλές λογικές, στη διαφθορά, στην αναξιοκρατία και πήγαινε πάντα δίπλα με μια παραοικονομία, μαύρη κι άραχνη, που θόλωνε ακόμα πιο πολύ το τοπίο. Δηλαδή, νέοι άνθρωποι βγαίνουν στη σύνταξη, ενώ έχουν παράλληλα μεγάλα εισοδήματα κι είτε συνεχίζουν να εργάζονται (σε αδήλωτη εργασία), είτε απολαμβάνουν τα προνόμια του συνταξιούχου και του εισοδηματία. Αυτό δεν είναι στρεβλό; Δεν πρέπει να σταματήσει; Γιατί εκλαμβάνεται σαν περιστολή κρατικών δαπανών, μείωση κράτους πρόνοιας κι όχι σαν πράξη δικαιοσύνης; Με αυτή την έννοια, όσοι αντιτίθενται στην περιστολή αυτού του είδους των στρεβλών και άδικων παροχών, υποστηρίζουν ακόμα πιο βαθειά την εφαρμογή της ατζέντας του ΔΝΤ. Αυτός που διαφωνεί με το ΔΝΤ, ουσιαστικά διαφωνεί με τον περιορισμό του ρόλου του κράτους που ευαγγελίζεται το ΔΝΤ. Θα έπρεπε δηλαδή να εστιάζει στην έκταση και τη φύση των κρατικών παρεμβάσεων που ενισχύουν την κοινωνική δικαιοσύνη, κι όχι να αποκροούει καθετί που απλά μειώνει κάποιες (άδικες) παροχές. Σχετικές αναρτήσεις υπέρ εδώ των περικοπών και κατά εδώ.