Γνωρίστηκαν ένα καλοκαίρι π.κ., προ κρίσης. Τα σποραδικά ακραία καιρικά φαινόμενα που έπληξαν τη δεκαπεντάχρονη σχέση τους, δεν κατάφεραν να διαταράξουν ουσιαστικά τη συμβίωσή τους. Οι πολλές ώρες εργασίας, τα μικροεμπόδια, οι εντάσεις, αντισταθμίζονταν περιοδικά από ταξίδια στο εσωτερικό και το εξωτερικό, από περιστασιακές διασκεδάσεις κι από μια δυο πολυτέλειες το χρόνο. Η κοινή τους ζωή περιείχε μεν πολλή πίεση αλλά τα διάμεσα κενά ξεκούρασης κι απόλαυσης, καθιστούσαν το βίο βιώσιμο. Αν τους ζητούσες να σου περιγράψουν τη 15ετία θα σε παρέπεμπαν σ’ ένα καταιγισμό εικόνων από κάποιο φάκελο φωτογραφιών στον υπολογιστή τους. Εκείνος έπαιζε μουσική σε μαγαζιά, εκείνη δούλευε σε γραφείο. 35 εκείνος, 34 εκείνη.

Ήρθε η κρίση, κι αναγκάστηκαν να ακούσουν πολλά. Δεν ήταν με τη μεριά των τυχερών. Έχασαν αμφότεροι τις δουλειές, και μαζί τα προνόμιά τους. Κλείστηκαν, κλάφτηκαν, φαγώθηκαν, ξεσκίστηκαν, περιορίστηκαν δραστικά. Εξάντλησαν τις βοήθειες απ’ το στενό τους περιβάλλον κι έμειναν μια μέρα σ’ ένα τραπέζι να κοιτάζονται με μάτια πρησμένα απ’ το κλάμα. Στην αρχή πίστεψαν ότι για όλα έφταιγαν εκείνοι. Μετά πίστεψαν ότι δεν έφταιγαν σε τίποτα. Στο τέλος δεν μπορούσαν να πιστέψουν τίποτα. Για κάτι τέτοια είσαι πάντα απροετοίμαστος. (περισσότερα…)

Είδα χθες στον ύπνο μου τον Ονορέ ΝτεΜπαλζάκ. Καθόμασταν παρέα σε μια μπρασερί κοντά στο Πάνθεον. Μου παραπονέθηκε γιατί δεν παρουσίασα το νέο μυθιστόρημά του στο GarageBOOKS. Δεν ήξερα τί να του πω. “Μου στέλνουν πολλά βιβλία”, είπα αμήχανα, “και το δικό σου θάφτηκε κάτω από μια στοίβα δοκιμίων”. “Τουλάχιστον το διάβασες;” ρώτησε. (περισσότερα…)