Τις τελευταίες ημέρες, οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην υπαίθρια διαφήμιση προσπαθούν με μια μαζικού τύπου διαφημιστική καμπάνια στους δρόμους και τις εφημερίδες, να υπερασπιστούν τις δουλειές τους και να επιχειρηματολογήσουν ενάντια στο Νόμο. Όμως στο μήνυμά τους οι εταιρείες αυτές δεν είναι αρκετά προσεκτικές: κατ’ αρχήν η υπαίθρια διαφήμιση όντως επιτρέπεται στην Ευρώπη, αλλά ΜΕ ΚΑΝΟΝΕΣ. Η υπαίθρια διαφήμιση δεν επιτρέπεται μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας. Επιτρέπεται υπό πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις, σε σημεία που δεν αποσπούν την προσοχή των οδηγών, ή δε συνιστούν κίνδυνο για τη ζωή τους. Στην Ελλάδα κανείς δεν προσπαθεί να καταργήσει την υπαίθρια διαφήμιση. Αυτό που επιχειρούν οι ακτιβιστές, οι γονείς που έχασαν παιδιά εξαιτίας παράνομων πινακίδων, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι ενεργοί πολίτες είναι η εφαρμογή του Νόμου που απαγορεύει την επικίνδυνη υπαίθρια διαφήμιση. Αν αυτό σημαίνει ότι το 90% των χιλιάδων παράνομων πινακίδων είναι επικίνδυνο για τη ζωή των πολιτών, τότε οι διαφημιστικές πινακίδες πρέπει να αποξηλωθούν, όπως συμβαίνει και σε όλη την Ευρώπη. Έχοντας κάνει επισταμένη έρευνα, δεν έχω ακούσει από κανέναν πολίτη ή πολιτικό, να έχει τη διάθεση να «καταργήσει» την υπαίθρια διαφήμιση.

Το δεύτερο επιχείρημα των εταιρειών αναφέρεται σε 20.000 άνεργους, στην περίπτωση που «καταργηθεί» η υπαίθρια διαφήμιση. Κατ’ αρχήν θα ήταν ενδιαφέρον να δημοσιοποιήσουν οι επιχειρήσεις, πού δραστηριοποιείται όλος αυτός ο κόσμος, σε ποιά πόστα δηλαδή. Ο αντιδήμαρχος Αμαρουσίου, κ. Γαρδέλης, έχει πει στην κάμερά μου (για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ μου) ότι οι άνθρωποι που συλλαμβάνονται απ’ τις αρχές του Δήμου την ώρα που αλλάζουν τα μηνύματα στις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες, είναι συνήθως αλλοδαποί, χωρίς χαρτιά, επίσημη διεύθυνση κ.λπ. Αυτό βέβαια είναι κάτι που μπορεί να διαπιστώσει οποιοσδήποτε τύχει να παρακολουθήσει τοποθέτηση ή αλλαγή διαφημιστικής πινακίδας. Αν στις 20.000 των ανέργων οι επιχειρήσεις συμπεριλαμβάνουν και τα συνεργεία με τους ανασφάλιστους Πακιστανούς που πληρώνονται με «μαύρο» χρήμα, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Και κάτι ακόμα: ο κ. Άρης Σταθάκης, πρώην βουλευτής της Ν.Δ. και Πρόεδρος της προηγούμενης Διακομματικής Επιτροπής για την Οδική Ασφάλεια, έχει αντικρούσει το επιχείρημα περί «κόσμου που θα μείνει στο δρόμο, χωρίς δουλειά» λέγοντάς μου το εξής: με την ίδια λογική θα πρέπει να κάνουμε όλο και περισσότερους πολέμους για να συντηρούμε τις βιομηχανίες των όπλων. Με άλλα λόγια: οι διαφημιστικές πινακίδες στη συντριπτική τους πλειοψηφία σήμερα είναι παράνομες γιατί έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες για την οδική ασφάλεια, αλλά την ίδια ώρα κάποιοι συμπολίτες μας ζουν απ’ αυτή την παράνομη δραστηριότητα, αδιαφορώντας για το Νόμο και για την οδική ασφάλεια όλων μας. Τί πρέπει να λάβει υπόψη της η κοινωνία; Τα κέρδη κάποιων εταιρειών με παράνομη δραστηριότητα ή την ασφάλεια όλων των πολιτών και την ευνομία;

Κι ένα υστερόγραφο: Στη χώρα μας υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις ενάντια σε εταιρείες της υπαίθριας διαφήμισης, που τις καθιστούν υπεύθυνες για το θάνατο ανθρώπων. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που δίνει ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, κάθε χρόνο σκοτώνονται κατά μέσο όρο 8 με 10 άνθρωποι εξαιτίας των διαφημιστικών πινακίδων. Είναι βέβαιο ότι σκοτώνονται πολλοί περισσότεροι, αλλά δύσκολα θα το μάθουμε, για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης να εξηγήσω. Το θέμα αυτή τη στιγμή είναι το εξής: μπορούμε να συμψηφίσουμε τους 20.000 ανέργους, με τους 1ο και πλέον νεκρούς το χρόνο; Μπορούμε να υποστηρίξουμε μια παράνομη δραστηριότητα που στοιχίζει ανθρώπινες ζωές, προκειμένου να μη χαθούν θέσεις εργασίας; Μπορούμε να θυσιάσουμε έστω και μια ζωή για να συνεχίσουν κάποιοι να βγάζουν κέρδη παρανομώντας;