Έγραφα χθες ότι θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για τους ανθρώπους που δε σιωπούν όταν τους συμβεί ένα τροχαίο. Θέλοντας να κάνω τους ανθρώπους να διαβάσουν αυτό το κείμενο, έγραψα στο twitter ότι ένα μείζον αίτημα της εποχής μας, κατ’ εμέ πάντα, κάτι δηλαδή που χρειάζεται επειγόντως σήμερα είναι να διδαχτούμε απ’ τους ανθρωποφάρους, κι όχι απ’ τους ανθρωποφάγους. Αυτό το λογοπαίγνιο μ’ έκανε να σκεφτώ ότι πολύ συχνά τα πρότυπά μας, είναι άνθρωποι που πατούν επί πτωμάτων, που «σκοτώνουν τους γύρω τους για να μην προλάβει να τους σκοτώσει κανείς». Η ανθρωποφαγία είναι συχνό φαινόμενο στις μέρες μας. Οι ανθρωποφάγοι αποθεώνονται, απολαμβάνοντας διασημότητα, χρήμα, εξουσία. Όμως υπάρχουν κι άλλοι συνάνθρωποί μας, που ίσως δεν είναι διάσημοι, πλούσιοι, επίκτητα λαμπεροί, κι έχουν εντελώς διαφορετική οπτική για τη ζωή. Ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς ανταγωνιστικά κίνητρα. Είναι οι ανθρωποφάροι. Άνθρωποι που δημιουργούν παράδειγμα. Που φωτίζουν κι ανοίγουν δρόμους. Που προωθούν τη δικαιοσύνη και τη συνεργασία. Που εργάζονται για το κοινό καλό. Είναι οι άνθρωποι φάροι, που μας προστατεύουν απ’ τη σκληρή στεριά, είναι οι άνθρωποι που μας δείχνουν πώς να μπούμε στο λιμάνι. Οι ανθρωποφάροι. Που δέχονται συχνά την οργή των κυμάτων. Που μέχρι να τους πλησιάσει κάποια βάρκα ή κάποιο καράβι, είναι ολομόναχοι σ’ ένα σύμπαν πολύβουο και μανιασμένο. Που στέκουν αγέρωχοι και συγκεντρώνουν τη ζήλεια και το φθόνο, γιατί τους εκτιμούν πολύ οι ναυτικοί. Που βοηθούν ναυαγούς και ομορφαίνουν άγρια τοπία. Οι ανθρωποφάροι. Απλά κοιτάξτε τους -θα τους αναγνωρίσετε απ’ την ειλικρίνεια και το φως τους- ακούστε το λόγο τους και διδαχτείτε απ’ τα έργα και τη στάση τους. Δεν είναι απλό, ούτε εύκολο, αλλά είναι ίσως το πρώτο άξιο που πρέπει να γίνει.