Ολοένα και πειρισσότερο η διαφήμιση εκλαμβάνεται ως ενόχληση. Οι διαφημιστικές δαπάνες συρρικνώνονται και ένας ολόκληρος επαγγελματικός κλάδος δείχνει να τα έχει χαμένα. Δεν είναι μόνο η κρίση που χτυπά τη διαφήμιση. Είναι το ίδιο το μοντέλο της, που αναγκαστικά αλλάζει εξαιτίας της τεχνολογίας αλλά και της αφύπνισης της κοινωνίας των πολιτών. Κι αυτό μπορεί να είναι κάτι πολύ θετικό, αν βέβαια κινητοποιηθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι και αλλάξουν κάποιες πολύ βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις. Επειδή πρόκειται για μια βιομηχανία με μεγάλο κύκλο εργασιών, για πολλά χρήματα δηλαδή, οι αλλαγές δεν θα είναι ούτε εύκολες, ούτε ανώδυνες. Νομίζω ωστόσο ότι εδώ υπάρχει μια μεγάλη ευκαιρία τόσο για την κοινωνία, όσο και για τη δημοσιογραφία και τη διαφήμιση.

Δε θέλω να μπω στη συζήτηση περί των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η διαφήμιση, ούτε και να τη δαιμονοποιήσω πιο πολύ απ’ όσο το έχω κάνει. Έχω γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο, την «πέμπτη εξουσία» που μιλά για τη χρεωκοπία του κυρίαρχου μοντέλου της. Πιστεύω ότι έχει παγιωθεί τόσο μια μορφή όσο κι ένα περιεχόμενο στη διαφήμιση, το οποίο ωφελεί συγκεκριμένες ελίτ, προσβάλλει τη νοημοσύνη των πολιτών και γίνεται το μέσο για την αλλοίωση του περιεχομένου των Media. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να πάω το συλλογισμό ένα βήμα πιο μακριά. Μπορεί η διαφήμιση, εντός αυτού του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης, να παίξει έναν πιο κοινωνικό ρόλο; Μπορεί η διαφήμιση να μην υπαγορεύει το περιεχόμενο των Μέσων, αφήνοντάς τα να κάνουν ανεπηρέαστα τη δουλειά τους; Μπορεί να αυτονομηθεί, ζητώντας απ’ τις εταιρείες, τους διαφημιζόμενους, του πελάτες τους να αναλάβουν κι αυτές τις ευθύνες τους; Μπορεί να αλλάξει, να προσφέρει άξιες υπηρεσίες; Γνωρίζω ότι αυτά που λέω πρέπει να εξηγηθούν. Ωστόσο, μαζί με τη συζήτηση για μια Νέα Δημοσιογραφία, μια μεταδημοσιογραφία, πρέπει να γίνει και η συζήτηση για μια Νέα Διαφήμιση, μια μεταδιαφήμιση… Εξηγούμαι σε επόμενη ανάρτηση.