Κάθε χρόνο αφανίζεται ένα ολόκληρο χωριό 1.500 και πλέον ανθρώπων. Από τροχαία εγκλήματα. Κάθε μέρα που περνά χάνονται και μια χούφτα άνθρωποι, συνάνθρωποί μας στο δρόμο. Κείτονται νεκροί και μετά τους περισυλλέγουμε όπως τους νεκρούς απ’ τα πεδία των μαχών. Κάθε ώρα που περνά οι νεκροί κι οι τραυματίες αυξάνονται. Κάποιοι ονειρεύονται επαναστάσεις, άλλοι μεταρρυθμίσεις, άλλοι φωνάζουν για τα κεκτημένα. Για την οδική ασφάλεια, για τον εμφύλιο που έχουμε κηρύξει μεταξύ μας εδώ και δεκαετίες, μόνο σιωπή. Δεν ξέρω αν έχετε νεκρό ή τραυματία στις οικογένειές σας. Ο πόνος απ’ την ξαφνική απώλεια είναι ανείπωτος. Αν θέλετε να πεισθείτε για την ύπαρξη αυτού του πολέμου, επισκεφθείτε ένα νοσοκομείο όταν εφημερεύει, ή κι ένα νεκροταφείο, όταν κηδεύεται κάποιο νέο παιδί που έχασε τη ζωή του στην άσφαλτο. Ακούω πολλούς να μιλούν για ποιότητα ζωής, για οικονομικά μέτρα, για συρρίκνωση του επιπέδου ζωής. Κι είναι αλήθεια ότι τα οικονομικά μέτρα μας πλήττουν όλους. Όμως, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται αυτό, έχουμε τις ζωές μας. Ζώντας αρτιμελείς μπορούμε να αγωνιστούμε και να πετύχουμε ό,τι επιθυμούμε. Στην άσφαλτο σήμερα θυσιάζονται χιλιάδες άνθρωποι, μόνο και μόνο γιατί ΕΜΕΙΣ ως κοινωνία δεν σταθήκαμε με σοβαρότητα πάνω απ’ αυτό το θέμα. Επειδή ακούω διάφορες απόψεις περί εξύμνησης της βίας, νιώθω ότι η ειρηνική κοινωνία μας έχει επιτρέψει την πιο βαθιά βία που είναι η αναίτια ΟΔΙΚΗ βία ενάντια στον συνάνθρωπο. Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, αλλά και σε οικονομικά μεγέθη είναι δυσβάσταχτο.
Στις 20 Νοεμβρίου είναι η Ημέρα Μνήμης Θυμάτων από Τροχαία Εγκλήματα. Είναι ώρα να ενεργοποιηθούμε. Ο σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα σας καλεί να συμμετάσχετε. Σύντομα θα ανεβάσω περισσότερες πληροφορίες.
Manolis Andriotakis 
Μιλας για θανατους -μονο. Δεν θα αναφερω την Ευρωπαικη πρωτια οτι χανουμε τους περισσοτερους αρσενικους 18-35 (απο μνημη) καθε χρονο-γιους, πατεραδες, ανηψια, φιλους καρδιακους. Κι ακομα ΔΕΝ εχουμε αλλαξει γιατι ο ΥπΣυγκινωνιων (ο οποιος) ειναι μονιμως απων. Το λομπυ του αυτοκινητου ειναι θεριο. Κανενας πολιτικος δεν βρηκε την σπονδυλικη στηλη να τα βαλει μαζι του για να το ‘περιορισει’. Και ο εθισμος στους φορους απο το αυτοκινητο κανει καθε σπαταλη κυβερνηση να κυτταει αλλου.
Τετραπλασιοι ειναι οι βαρια τραυματισμενοι. Οι τετρα/παρα-πληγικοι της μικρης αυτης χωρας. ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ.
Εχετε αναρωτηθει ‘ΠΟΥ’ ειναι αυτοι οι ανθρωποι? Οι αναπηρικες πολυθρονες ΔΕΝ τσουλανε στους δρομους και τα πεζοδρομια της Αθηνας. Η ‘προσβαση’ στη νορμαλ ζωη ειναι ανεπιτρεπτη σ’ αυτους -και τις οικογενειες τους. Δεκαδες χιλιαδες οικογενειες ζουν στο παρασκηνιο ξεχασμενοι απο την πολιτεια (γιατι ΔΕΝ υπαρχει κοινωνικο κρατος στη χωρα τουτη ο,τι κιαν ακουτε απο τους πολιτικους και τους ομοιδεατες συνδικαληστες τους). Κλειδωμενοι μεσα σε τεσσερεις τοιχους ολημερις. Αυτο ειναι το μελλον τους. Μεχρι να’ρθει το μοιραιο-που για πολλους απο αυτους ηδη εφτασε στο περασμα τους επειδη ετυχε να ειναι πολιτες αυτης της χωρας.
Αν ξαναδιαβάσεις το κείμενο θα δεις ότι δε μιλάω μόνο για θανάτους. Συμφωνώ ωστόσο μαζί σου σε όλα.