Follow @andriotakis

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες αναπτύχθηκαν αρκετές δράσεις γύρω απ’ την οδική ασφάλεια. Επειδή συμμετείχα σ’ όλες αυτές με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφερθώ εκτενέστερα σ’ αυτές. Η πρώτη δράση ήταν τα εγκαίνια της Γέφυρας του Σόλωνα, ή αλλιώς Γέφυρα Πεζών, Γέφυρα Παιδιών, στις 11 Νοεμβρίου. Μέσα σ’ ένα κλίμα έντονης συγκίνησης, παραδόθηκε στους πεζούς μια πολύ όμορφη και λειτουργική γέφυρα. Η οικογένεια του κυρίου Καρυδάκη δίδαξε σε όλους μας ότι ο πόνος μπορεί να γίνει δημιουργική ορμή για το κοινό καλό. Τους ευχαριστούμε όλους τόσο γι’ αυτό το μάθημα, όσο και για την αφοσίωσή τους στο θέμα της οδικής ασφάλειας, καθώς και για το έμπρακτο ενδιαφέρον τους. Τώρα η μνήμη του αδικοχαμένου Σόλωνα θα είναι πάντα ζωντανή. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος θα διασχίζει την Κηφισίας…

Το Σάββατο 19 Νοεμβρίου, ο Πανελλαδικός Σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα (του οποίου είμαι μέλος) διοργάνωσε στην ΕΣΗΕΑ μια Ημερίδα με θέμα “Τροχαίo Έγκλημα και Εγκατάλειψη”. Οι παρουσιάσεις των ομιλητών είχαν μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς ανέδειξαν σφαιρικά το πρόβλημα της εγκατάλειψης, το οποίο δεν είναι καθόλου αμελητέο στη χώρα μας. Ο δικηγόρος κύριος Ηλίας Αναγνωστόπουλος ήταν πολύ μετριοπαθής στις απόψεις του, είπε ότι δεν υπάρχουν πολύ μεγάλα νομικά κενά αναφορικά με την αντιμετώπιση των τροχαίων συμβάντων, και χαρακτήρισε λάθος τον πρόσφατο υποβιβασμό της οδήγησης υπό την επήρεια οινοπνεύματος από πλημμέλημα σε πταίσμα. Η κοινωνιολόγος κυρία Στέλλα Νιώτη ανέπτυξε θεωρητικά το πλαίσιο γύρω απ’ το οποίο συντελείται το τροχαίο συμβάν, που υπό προϋποθέσεις είναι και Έγκλημα. Ο ψυχίατρος κύριος Αλέξανδρος Αστρινάκης μίλησε για το καινούργιο δέρμα, από λαμαρίνα, που μας περιβάλλει, όταν βρισκόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο κι ανέλυσε ψυχολογικά το προφίλ του ανθρώπου που εγκαταλείπει το θύμα. Στο τέλος πρόσθεσε και μια πρότασή του για μια καμπάνια που θα προωθεί τη “Συνετή Οδήγηση”, η οποία άρεσε πολύ -όχι μόνο σ’ εμένα. Τα μέλη του συλλόγου, που στην πλειοψηφία τους είναι οικογένειες με θύματα από τροχαία, επιχειρούν να μετατρέψουν τον πόνο τους σε διάλογο με την κοινωνία και δράση προκειμένου να περιοριστεί αυτό το σοβαρότατο έγκλημα. Δεν είναι επαγγελματίες σ’ αυτό το πεδίο και η οργάνωση των συζητήσεων πιθανώς να έχει λάθη και παραλείψεις, αλλά το σημαντικό σε αυτή τη φάση είναι ότι έχει ξεκινήσει μια δραστηριοποίηση που έχει βάλει στόχο τον τερματισμό της εσωστρέφειας και του βωβού θρήνου.

Την επόμενη ημέρα, στις 20 Νοεμβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων. Η ημέρα αυτή έχει θεσπιστεί παγκόσμια απ’ τον ΟΗΕ και τηρείται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου. Η Ελληνική κυβέρνηση δεν την έχει ακόμα υιοθετήσει, με αποτέλεσμα να μην αναφέρεται από κανένα επίσημο όργανο. Όπως σε όλο τον κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, η Ημέρα Μνήμης τιμήθηκε με δημόσιες εκδηλώσεις. Στην Αθήνα, ο σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα, πραγματοποίησε (για 2η συνεχόμενη χρονιά) στο Σύνταγμα αυτή τη φορά, μια συγκέντρωση Μνήμης των Θυμάτων. Σε ειδικά πάνελ είχαν αναρτηθεί φωτογραφίες Θυμάτων και σημειώματα που είχαν γράψει οι οικογένειές τους. Το κλίμα ήταν για ακόμα μια φορά πολύ συγκινητικό. Επίσης το ενδιαφέρον του κόσμου που περνούσε ήταν ακόμα πιο ενθαρρυντικό για το μέλλον. Εύχομαι να συνεχιστούν οι δράσεις, και να εμπλουτιστούν με ακόμα περισσότερες ιδέες και ανθρώπους. Το θέμα της Οδικής Ασφάλειας είναι μεγάλο, πολύπλευρο, αρκετά περίπλοκο σε ορισμένες πτυχές του, και πολύ ΕΠΕΙΓΟΝ.