Είδα χθες το Εξαιρετικά δυνατά & Απίστευτα Κοντά, την ταινία του Stephen Daldry που βασίστηκε στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Jonathan Safran Foer για το οποίο είχα γράψει πριν από μερικούς μήνες αυτό το κείμενο. Το φιλμ είναι πάρα πολύ συγκινητικό, αποδίδει το πνεύμα του βιβλίου και διδάσκει ανθρωπιά. Αυτό που βλέπουμε να ξετυλίγεται στην οθόνη είναι ένα δράμα πολύ καθημερινό, είναι η απώλεια ενός ανθρώπου και οι συνέπειές της στη ζωή των αγαπημένων του ανθρώπων. Ο 11χρονος Όσκαρ χάνει τον πατέρα του, κι η μητέρα του χάνει τον αγαπημένο της. Το ιστορικό υπόβαθρο της ταινίας μπορεί να γίνει ως κι αδιάφορο. Ο θάνατος έρχεται απ’ την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, αλλά θα μπορούσε να ερχόταν από αμερικανικό βομβαρδισμό, από οποιαδήποτε βία. Ο παραλογισμός είναι ίδιος. Η απώλεια ενός νέου ανθρώπου είναι παράλογη, δε δικαιολογείται με τίποτα απ’ τους κοντινούς της. Είναι ένα καθημερινό ολοκαύτωμα. Και το κυριότερο: η απώλεια ενός νέου ανθρώπου είναι απώλεια ενός ολόκληρου κόσμου. Ο 11χρονος Όσκαρ μάς δείχνει ότι δεν έχασε απλά τον πατέρα του, έχασε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου του. Η δική του ιστορία είναι μια ιστορία αναζήτησης. Δε θα σταματήσει να ψάχνει μέχρι να βρει. Και βρίσκει. Γιατί η απώλεια είναι τελικά και κέρδος. Είναι ίσως το ίδιο το νόημα της ζωής.