Πρόσφατα ο εκδότης και “άνθρωπος των media” Πέτρος Κωστόπουλος έγραψε ένα κείμενο στο οποίο μιλά ανοιχτά για την επιχειρηματική του πτώση. Έχω γράψει στο Twitter τη γνώμη μου για τα προϊόντα του Κωστόπουλου, που τα θεωρούσα κι εξακολουθώ να τα θεωρώ χυδαία, σεξιστικά, κοινωνικά ανεύθυνα. Στα περιοδικά του και στη δημόσια εικόνα του ο Κωστόπουλος εκμεταλλευόταν την αδύναμη, την ανώριμη πλευρά του ανθρώπου, κι εκμεταλλευόμενος τα λεγόμενα πρωτογενή ένστικτά του διαμόρφωνε μια εικόνα όλο και πιο ρηχή, όλο και πιο χυδαία, όλο και πιο ανεύθυνη. Μ’ αυτό τον τρόπο εξασφάλιζε δημοφιλία και διαφήμιση, μ’ αυτό τον τρόπο διαπαιδαγωγούσε μια ολόκληρη κοινωνία. Σεξισμός, ηδονισμός που βασίζεται στην κατανάλωση, ηδονοβλεψία, απληστία, τσαμπουκάς, ανδροπρέπεια για τον άνδρα, εκπόρνευση για τη γυναίκα.

Δε γνωρίζω πως παράγονταν τα προϊόντα του Κωστόπουλου, αν η εταιρεία του ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της, εάν πλήρωνε τους υπαλλήλους της κ.λπ. Αυτό που έκρινα ήταν το τελικό αποτέλεσμα, που με υποτιμούσε ως ανθρώπινο ον και πρόσβαλλε τόσο την ηθική όσο και την αισθητική μου. Ήταν βέβαια πάρα πολύ δημοφιλές το προϊόν αυτό, όπως εξακολουθεί να είναι δημοφιλές και το απεχθές προϊόν του Θέμου Αναστασιάδη. Δεν είναι οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο που βιοπορίζονται και χτίζουν αυτοκρατορίες μ’ αυτό τον τρόπο και δεν έχω καθόλου στο νου μου ότι θα πρέπει να τους απαγορευόταν να κάνουν ό,τι κάνουν. Θεωρώ ότι η κοινωνία, οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι πιο καλά ενημερωμένοι, πιο καλά καταρτισμένοι και καλλιεργημένοι για να μην πέφτουν στην παγίδα της ρηχής διασκέδασης και της χυδαιότητας που τους προσφέρουν τα προϊόντα του Κωστόπουλου και του Αναστασιάδη.

Ωστόσο, αυτές τις ημέρες που ο Κωστόπουλος προσπαθεί να κάνει δειλά την αυτοκριτική του (στο τέλος αφήνει ανοιχτό το παράθυρο της επανόδου του), πολλοί άνθρωποι επιδίδονται στο Διαδίκτυο σε ένα πολύ αγαπημένο σπορ: στον κανιβαλισμό. Νομίζω ότι τελικά αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας κοινωνίας εφήβων, απαίδευτων κι αιμοβόρων ανταγωνιστών. Καθώς δεν έχουν τα εργαλεία να διακρίνουν τον άνθρωπο απ’ τον επιχειρηματία και τον παραγωγό απ’ τον προϊόν του, οι κριτικοί του Κωστόπουλου κανιβαλίζουν το επιχειρηματικό του αδιέξοδο σαν να είναι το πιο αυτονόητο πράγμα στον κόσμο. Η κριτική στον Κωστόπουλο μπερδεύεται με την κριτική στον επιχειρηματία Κωστόπουλο η οποία μπερδεύεται με την κριτική στο προϊόν του Κωστόπουλου κι έτσι καταλήγουμε με μια καταδικαστική απόφαση ενάντια σ’ ένα τέρας της Ελληνικής κοινωνίας πράγμα που απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα. Γιατί ακόμα και το κατάπτυστο προϊόν του Κωστόπουλου είχε μεγάλη δημοφιλία όλα αυτά τα χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί συνάνθρωποί μας το αγόραζαν -είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Το να νικηθεί ένας άνθρωπος επιχειρηματικά είναι μια πραγματικότητα που αξίζει να αναλυθεί. Το να εξοντωθεί ένας άνθρωπος όμως, δεν είναι καθόλου μα καθόλου αποδεκτό. Θεωρώ ότι στις μέρες που διανύουμε είναι πάρα πολύ σημαντικό να αντισταθούμε στα κανιβαλικά μας ένστικτα. Αυτή η αντίσταση είναι που θα μας αποτρέψει απ’ τα χειρότερα.