Παρατηρώντας στα Social Media διάφορα κύματα φθόνου εναντίον προσώπων σκέφτομαι πόσο αναγκαίο είναι ένα καινούργιο συμβόλαιο επικοινωνίας με τους άλλους. Υπάρχει πάρα πολύ θυμός τριγύρω, το έχω ξαναπεί, που είναι απόλυτα δικαιολογημένος σε πολλές περιπτώσεις, αλλά η βία και οι επιθέσεις δε θα κατορθώσουν να μας βγάλουν απ’ τα αδιέξοδα. Πρέπει να επανεφεύρουμε τρόπους του υπάρχειν και του συνυπάρχειν κι αυτό δεν θα το κάνουμε επιτιθέμενοι ή καταπιέζοντας τους άλλους. Ξέρω πως τα αντεπιχειρήματα είναι πολλά. Εδώ χρειάζεται θάρρος και ωριμότητα για να συνυπάρξουμε ειρηνικά και να μην αλληλοεξοντωθούμε στο όνομα κενών λόγων. Και για να το κάνουμε αυτό αναγκαστικά πρέπει να βρούμε τρόπους επικοινωνίας με τους άλλους. Να συνυπογράψουμε ένα νέο συμβόλαιο επικοινωνίας μεταξύ μας. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να συνομιλούμε, να διαφωνούμε, να συνεργαζόμαστε, αλλά κυρίως να συνυπάρχουμε ειρηνικά, χωρίς να εκμηδενίζουμε τον άλλο. Η ανοιχτοσύνη και η δημοσιότητα, η διαφάνεια του Διαδικτύου μπορούν να γίνουν καταλύτες για μια καινούργια κουλτούρα διαλόγου και συνύπαρξης.

Βλέπω για παράδειγμα, με αφορμή τη συνέντευξη που πήρα απ’ τη Σώτη Τριανταφύλλου για το GarageBOOKS, κάποιους ανθρώπους στο Facebook κυρίως να την απαξιώνουν με σχόλιά τους συνολικά, σαν να πρόκειται για ένα τέρας που θέλει να μετατρέψει τη ζωή σε κόλαση. Αυτή η απαξία κι ο κανιβαλισμός που στρέφεται εναντίον προσώπων κι έχει στόχο να τα εξοντώσει συνολικά είναι μια φασίζουσα πρακτική. Χωρίς κουλτούρα ανοχής καμία κοινωνία δε θα μπορέσει να γίνει πραγματικά δίκαιη. Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που αντιλαμβάνονται τις αντιπαραθέσεις ως μάχες μέσα σ’ έναν ευρύτερο ταξικό πόλεμο και που θεωρούν αναπόδραστο το να βγούμε έξω από ένα μανιχαϊκό πλαίσιο διχασμού. Σεβαστό κι αυτό. Όμως ακόμα κι αν θέλουν με ιδιοτελή κριτήρια να προσεγγίσουν τον κόσμο, όσοι πιστεύουν στον πόλεμο πρέπει να κάνουν και κάτι ακόμα, απ’ το να καλούν συνέχεια σε μάχες. Πρέπει να επικοινωνήσουν με τους άλλους, να συζητήσουν μαζί τους, να προσπαθήσουν να τους πείσουν με επιχειρήματα, ακόμα και να συνεργαστούν μαζί τους σε τοπικά ζητήματα. Με το ζόρι δε φτιάχνεις κοινότητες, φτιάχνεις στρατούς. Το να μαζευτούμε 100 χρήστες γύρω από ένα μπλογκ που βρίζει έναν πολιτικό είναι πολύ εύκολο κι ίσως αρκετά ανακουφιστικό. Όμως δεν απαντά στο μεγάλο αίτημα των καιρών. Αύριο, όταν αυτοί οι 100 βρεθούν σε θέσεις εξουσίας ή απλά ευθύνης, πώς θα περίμεναν να αντιμετωπιστούν; Ακόμα και στην αυτόνομη κοινότητα η ανθρώπινη επικοινωνία, η ποιότητά της μ’ άλλα λόγια θα είναι μια διαρκής πρόκληση. Δεν νομίζω κανένας οπαδός της ελευθερίας ή της αυτεξούσιας συμπεριφοράς να φαντάζεται κοινωνίες όπου άνθρωποι λιντσάρονται ή δικάζονται για τις ιδέες τους.