Αυτός που χτυπάει την πόρτα λέγοντας «χαίρετε, ήρθα για να βοηθήσω» αντιμετωπίζεται διαχρονικά με καχυποψία. «Θέλει κι αυτός να με κλέψει» σκέφτεται ο νοικοκύρης. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα του κλείσουν την πόρτα, θα τον κοροϊδέψουν, θα τον μειώσουν, θα δουν στην προσφορά του τα πιο ακραία κίνητρα, τις πιο σκοτεινές συμμαχίες. Έτσι είναι επί μακρόν αυτό.

Σήμερα, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουμε σε ποιούς κλείνουμε την πόρτα, γιατί τους έχουμε μάθει υποτίθεται, μέσα απ’ την τηλεόραση. Παλιά κλείναμε απλά την πόρτα, σήμερα τρολάρουμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Δεν στεκόμαστε καν στη διάθεση του άλλου να έρθει και να βοηθήσει, γιατί έχουμε γίνει κυνικοί. Όποιος ζητάει υποστήριξη στο όνομα του κόσμου, είναι ύποπτος τέλεσης σοβαρών αδικημάτων. Κι έτσι καταλήγουμε με τους ίδιους και τους ίδιους. Επικαλούμαστε μια αόριστη ανανέωση του πολιτικού συστήματος, κι αποκρούουμε καθετί νέο με επιμονή.

Μήπως ήρθε η ώρα ν’ αρχίσουμε ν’ ανοίγουμε την πόρτα;