Δεν έχω γεννήσει κι όπως όλα δείχνουν, αν δεν κάνει κάποια τεράστια ανατροπή η τεχνολογία, δε θα γεννήσω ποτέ. Βέβαια, γεννάω ιδέες, και κείμενα, και σχέδια, και εικόνες. Γνωρίζω από μικρή ηλικία τί σημαίνει να κυοφορείς και να γεννάς. Είναι ειλικρινά μια εκπληκτική διαδικασία, που τη γνωρίζουμε όλοι ή σχεδόν όλοι. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι γεννάμε ιδέες, ιδέες τρελές, ιδέες κοινότοπες, ιδέες μοναδικές. Ιδέες που μπορεί να μην αλλάξουν ριζικά τον κόσμο, αλλά δίνουν χαρά ή και δυστυχία στους γύρω μας, και μάς προσφέρουν αυτοεπιβεβαίωση, απόλαυση, ικανοποίηση. Οι ιδέες, όπως λέγεται ευρέως, δεν προκύπτουν από παρθενογέννεση. Χρειάζεται κάποιος να φυτέψει το σπόρο τους, κι έπειτα να εξελιχθούν μέσα από περίπλοκες διαδικασίες, ώσπου κάποια στιγμή, όταν θα έχουν πια ικανό σχήμα και υπόσταση, να δημοσιοποιηθούν και να δουλευτούν κατάλληλα.

Παρακολουθώ και συμμετέχω σε συζητήσεις πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου. Η αγωνία πολλών από εμάς εδράζεται στην ύπαρξη του νέου σχηματισμού, του νέου κόμματος, της νέας δομής, του νέου οράματος που θα κομίσει αυτό που χρειαζόμαστε. Σίγουρα, εδώ χωρά πολλή συζήτηση, σχετικά με τις ποικίλες ανάγκες, τα συγκρουόμενα συμφέροντα, τις παγιωμένες αντιλήψεις, τις παραδόσεις που συνοδεύουν τις κοινωνικοπολιτικές διεργασίες. Ωστόσο θέλω αλλού να εστιάσω: στη διαδικασία γέννησης του νέου. Λέγεται ότι το νέο συνοδεύεται από ωδίνες. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι. Συμφωνώ. Η πείρα μού δείχνει ότι ακόμα κι αν μια ιδέα προκύπτει φαινομενικά αβίαστα, η υλοποίησή της αποδεικνύεται εξαιρετικά οδυνηρή. Δε νοείται δημιουργία χωρίς πόνο, χωρίς βάσανο.

Η γέννηση του νέου, μέχρι να ολοκληρωθεί μοιάζει με το θάνατο. Περιέχει πολύ πόνο κι αποσταθεροποίηση, γιατί μέχρι την εμφάνιση του νέου δε γνωρίζουμε τίποτα, βρισκόμαστε στο σκοτάδι και το σκοτάδι προκαλεί τρόμο. Είναι μια δοκιμασία αυτή που υποχρεώνεσαι να περάσεις. Αν θες να γεννήσεις το νέο, να ξέρεις ότι θα πονέσεις, θα φοβηθείς και θα απελπιστείς. Θα πρέπει όμως να γνωρίζεις ότι η στιγμή της γέννησης είναι απελευθερωτική και λυτρωτική. Κάπως έτσι είναι κι οι πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες. Ο πόνος είναι φυσικός κι άρα αναπότρεπτος. Χρειάζεται να σταθούμε δυνατοί, προσηλωμένοι στην ανθρωπιά, στην ελπίδα και στο στόχο μας. Χρειάζεται να μπούμε στη ροή της διαδικασίας και να αγαπήσουμε αυτό το άμορφο που κυοφορούμε: να του απευθυνόμαστε, να το φροντίζουμε, να το υποδεχόμαστε. Μπορεί η δική μας συμβολή στο νέο να είναι τόσο καταλυτική που δε μπορούσαμε ούτε καν να το φαντασούμε.

Το νέο προκύπτει μέσα από μια επίπονη, χρονοβόρα, δημιουργική, στοχαστική περίοδο κατά την οποία ο άνθρωπος καλείται να δοκιμαστεί σε πολλά επίπεδα. Νομίζω ότι σ’ αυτό το σημείο της ιστορίας θα είναι πολύ χρήσιμη η συμβολή των γυναικών, στις οποίες η φύση έχει εγκαταστήσει την πλέον εκπληκτική παραγωγική λειτουργία: τη γέννηση ανθρώπων.