Στο Λύκειο, στο αλησμόνητο φροντιστήριο είχα έναν καθηγητή κοινωνιολογίας που μου άνοιξε τα μάτια και μου μετέδωσε την αγάπη για τις κοινωνικές επιστήμες, τη θεωρία, τις ιδέες. Τον έλεγαν Βασίλη Δημακόπουλο. Πήγα όλη την παρέα μου στο φροντιστήριο για να έχουν αυτό τον εξαιρετικό καθηγητή, τόσο πολύ με είχε επηρεάσει. Κάποια στιγμή ο φίλος μου κι εγώ του ζητήσαμε να μας προτείνει έναν συγγραφέα, εκτός των σχολικών πλαισίων, και χωρίς πολλά πολλά μας είπε “διαβάστε Κωστή Παπαγιώργη”.

Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα πρέπει να ήταν το “Περί μέθης”. Τότε συνήθιζα να βάζω ημερομηνίες πάνω στα βιβλία. 9 Ιουλίου 1994. Πριν από 20 χρόνια. Συγκλονίστηκα. Δεν είχα διαβάσει ξανά τέτοια ελληνικά. Ούτε τέτοια ανάλυση. Ο τύπος δεν ήταν φιλόλογος, αλλά έγραφε για φιλολογικά θέματα μ’ έναν τρόπο μοναδικό και καθόλου βαρετό. Ο τύπος δεν ήταν φιλόσοφος, αλλά έγραφε για φιλοσοφικά ζητήματα σαν να σου μιλούσε ένας φίλος. Τα βιβλία του με συντρόφεψαν και με ζέσταναν κι έβαλαν φωτιά στο μυαλό μου. Έγινε ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Ο γραφιάς που με έστρεψε στο δοκίμιο. Ο γραφιάς που μου έμαθε να διαβάζω λογοτεχνία. Τον διάβαζα όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν. Φυλούσα τις επιφυλλίδες του στον Επενδυτή, στο Αθηνόραμα, τις βιβλιοκριτικές του. Τον διάβασα και τον ξαναδιάβασα. Περίμενα το επόμενο βιβλίο του με αληθινή προσμονή.

Τον είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο στα Εξάρχεια να κρατάει μια πλαστική σακούλα.

Τον είδα και πριν από ένα μήνα στο Χαλάνδρι. Δεν είχα την τύχη να συναγελαστώ μαζί του, αν και πολύ θα το ήθελα.

Αλλά νιώθω σαν να τον γνώρισα.

Φίλοι μου που έπιναν μαζί του, μου μίλησαν για αυτόν. Ζήτησα κάποτε μια συνέντευξη μέσω του εκδότη του, αλλά μου είπαν ότι δε βγαίνει στο γυαλί. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν εμφανίστηκε ποτέ στην τηλεόραση. Του αφιέρωσα ένα GarageBOOKS -δεν ξέρω αν ποτέ το είδε. Φαντάζομαι το μειδίαμά του.

Έμαθα ότι πέθανε προχθές το βράδυ, ότι πήγε με τους πολλούς. Ένας κορυφαίος γραφιάς, ένας μεγάλος στοχαστής. Ένας άνθρωπος που έγραψε μοναδικά τη γλώσσα μας στο χαρτί. Ένας άνθρωπος που σπαταλήθηκε και μεγαλούργησε.

Ακόμα και το σχήμα των βιβλίων του στον Καστανιώτη, τα εξώφυλα με τον Μπέηκον, το πολυτονικό, καθετί στο έργο του ήταν μοναδικό. Ο Παπαγιώργης σημάδεψε με το δικό του τρόπο μια εποχή.

Τα ιστορικά του βιβλία αναδεικνύουν άγνωστες πτυχές. Τα βιωματικά του δοκίμια φωτίζουν σκοτεινές περιοχές. Ο Παπαγιώργης για εμένα είναι ο πιο πρωτότυπος συγγραφέας της χώρας μας.

Η απώλειά του είναι τεράστια. Να τον διαβάσουμε και να τον ξαναδιαβάσουμε για να τον κρατήσουμε ζωντανό. Αιωνία του η μνήμη.