Οδηγείς το πλημμελώς συντηρημένο αυτοκίνητό σου στην αριστερή λωρίδα της εθνικής οδού με 180 χλμ. την ώρα. Είσαι ζαλισμένος απ’ τα ούζα που έχεις πιεί, γιορτάζοντας τη νίκη της ομάδας σου. Μέσα στο όχημά σου βρίσκεται όλη η παλιοπαρέα. Θεωρείτε ότι οδεύετε προς την ανατροπή όλων των παθογενειών του κόσμου. Κανείς σας δε φορά ζώνη ασφαλείας -έχετε μαζί σας και ένα παιδί- ενώ έχετε πιάσει κι ένα επαναστατικό τραγούδι, το οποίο τραγουδάτε με πάθος έχοντας βάλει τα δυνατά σας. Μαζί σας είναι κι ο μέντοράς σας. Στην καμπίνα επικρατεί κλίμα ευφορίας. Έχει σουρουπώσει, κι όλα μοιάζουν έξω ειδυλλιακά – είναι σαν να πηγαίνετε αιώνιες διακοπές. Πίσω σας, ακολουθεί ένα ακόμα αυτοκίνητο της παρέας, με το οποίο επικοινωνείτε μέσω των έξυπνων τηλεφώνων σας. Κάνετε κόντρες μεταξύ σας. Έχετε μόλις προσπεράσει ένα πράσινο κι ένα μπλε αυτοκίνητο, και πάτε όλοι μαζί σαν αφηνιασμένο τρένο στην αριστερή λωρίδα με μπροστάρη εσένα.

Το μεθύσι δε σου επιτρέπει να θυμηθείς ότι το αυτοκίνητό σου είναι ανασφάλιστο, ούτε ότι παραβιάζεις σχεδόν όλους τους βασικούς κανόνες του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Δεν έχεις εμπειρία οδήγησης στην αριστερή λωρίδα. Ουσιαστικά είναι η πρώτη σου φορά στην αριστερή λωρίδα με τόσο μεγάλο αυτοκίνητο. Έχεις μόλις πάρει την άδεια οδήγησης λαδώνοντας τους εξεταστές. Αν κάποιος σου ασκήσει κριτική, του λες ότι έχεις το δίκιο με το μέρος σου, γιατί ο κόσμος είναι άδικος, κι εσύ, ως υπερασπιστής των αδυνάτων και των κατατρεγμένων έχεις κάθε δικαίωμα να μην αναγνωρίζεις τους συμβατικούς κώδικες των αστών.

Πας λοιπόν με 180 χλμ στην εθνική οδό, μεθυσμένος απ’ την ευτυχία, κάνοντας κόντρα με τους φίλους κι εχθρούς, μιλώντας στο τηλέφωνο και τραγουδώντας με τα φιλαράκια σου. Φυσικά, δεν κρατάς αποστάσεις ασφαλείας, κάνεις προσπεράσεις απ’ τα δεξιά, κι όποτε μποτιλιάρει ο δρόμος, χρησιμοποιείς ανενδοίαστα τη ΛΕΑ. Έχετε μετατρέψει την εθνική οδό σε πίστα αγώνων καταργώντας κάθε κανόνα οδικής ασφάλειας. Ξαφνικά, το προπορευόμενο όχημα, μια τεράστια θωρακισμένη νταλίκα, μοιάζει ακινητοποιημένη μπροστά σου.

Το οδόστρωμα όμως γλιστράει, τα φρένα σου δεν έχουν συντηρηθεί, η απόστασή σου απ’ τη νταλίκα είναι πολύ μικρή και τα αντανακλαστικά σου είναι εκ των πραγμάτων μειωμένα. Επιπλέον, οδηγείς με την αίσθηση του ανθρώπου που έχει πάντα το δίκιο με το μέρος του. Δεν έχεις άλλη επιλογή απ’ το να φρενάρεις και να ελπίζεις ότι δε θα καρφωθείς πίσω απ’ τη νταλίκα.

Το αυτοκινητάκι σου γλιστρά με τη δύναμη της αδράνειας στο οδόστρωμα και τα λάστιχά σου σφυρίζουν διαμαρτυρόμενα. Το τραγούδι της παρέας μεταμορφώνεται σε ουρλιαχτό: όχιιι….μη….. Εσύ σφίγγεις το τιμόνι στα χέρια σου και βλέπεις όλη σου τη ζωή σε ταινία. Γιατί να βρίσκεσαι πίσω απ’ το τιμόνι αυτή την αγωνιώδη και δραματική ώρα; Η παρέα, που δεν έχει την ευθύνη της πλοήγησης, τρέφει ακόμα ελπίδες ότι μπορεί κάτι να συμβεί, αλλά είναι όλοι τρομοκρατημένοι. Τώρα στην καμπίνα επικρατεί κλίμα φόβου. Αν προλάβαινε η παρέα να σκεφτεί, θα αναρωτιόταν γιατί επιβράδυνε η νταλίκα και πιθανότατα θα έβριζε τον οδηγό.

Εσύ που έχεις περισσότερα δεδομένα στα χέρια σου, νιώθεις τώρα τη σπονδυλική σου στήλη να παραλύει τα άκρα σου. Είναι δεδομένο ότι θα σφηνωθείς πίσω απ’ την νταλίκα, ο οδηγός της οποίας επιβράδυνε απότομα γιατί μπροστά του είχε μόλις συμβεί ένα άλλο ατύχημα. Βλέπεις το πίσω μέρος της νταλίκας να πλησιάζει πάνω σου με ταχύτητα κι εσύ ανήμπορος πλέον να κάνεις οτιδήποτε άλλο, προβαίνεις σε μια απονενοημένη στραβοτιμονιά ελπίζοντας να αποφύγεις την πρόσκρουση στο όχημα και να φύγεις προς την άκρη του δρόμου, όπου υπάρχουν μόνο κάποιες παλιές προστατετυτικές μπάρες κι έπειτα ο γκρεμός. Ξέρεις πως τίποτα δε θα σας γλιτώσει γιατί ακριβώς πίσω σου είναι κι οι υπόλοιποι συναγωνιστές κι ανταγωνιστές σου που τρέχουν με την ίδια ταχύτητα σε ελάχιστη επίσης απόσταση. Η στραβοτιμονιά επιταχύνει την πρόσκρουση και την κάνει ακόμα πιο άτσαλη κι ανεξέλεγκτη. Η καραμπόλα είναι σφοδρή, αλλά εσύ δε συγκαταλέγεσαι στα πολλά θύματά της. Υπήρξες και στο παρελθόν πολύ τυχερός, αλλά αυτή τη φορά έσπασες κάθε ρεκόρ και τη γλίτωσες με μερικά μόνο σοβαρά κατάγματα. Οι φίλοι σου όλοι νεκροί.

Την επόμενη μέρα, όλοι στη χώρα ζητούσαν το κεφάλι του νταλικέρη. Εσύ ωστόσο, είχες μόλις βρει ένα νέο λόγο ύπαρξης: έγινες ο μεγαλύτερος κήρυκας και μεταρρυθμιστής για την οδική ασφάλεια στη χώρα σου.