Έβγαινα από ένα θερινό κινηματογράφο παραθεριστικού θέρετρου της Χαλκιδικής. Ένιωθα τυχερός που βρισκόμουν σ’ εκείνο το ευλογημένο μέρος. Στην έξοδο, ακριβώς μπροστά στην παραλία οι φοίνικες γεμάτοι σκουπίδια. Λύπη. Απογοήτευση.
Η εικόνα μ’ έκανε να σκεφτώ για ακόμα μια φορά ότι ο καθρέφτης μας είναι η καθημερινότητά μας, αυτά που πράττουμε από συνήθεια. Είναι ο τρόπος που οδηγούμε, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα σκουπίδια, τους δημόσιους χώρους μας.
Σε 2 εβδομάδες έχουμε για μια ακόμα φορά εκλογές. Κι ελάχιστοι πολιτικοί μιλούν για τον καθρέφτη μας: πιθανώς φοβούνται ότι μέσα στο αποκρουστικό του είδωλο θα δουν και τον εαυτό τους.
