Τη δεκαετία του ’80 με την άγνοια κινδύνου και τη γενικότερη έλλειψη προσοχής που χαρακτήριζε εκείνη την εποχή, είχα κρατήσει κι εγώ στα χέρια μου δυναμιτάκια και φωτοβολίδες το Πάσχα. Κάθε χρόνο ωστόσο μαθαίνουμε νέα για μικρά παιδιά που γίνονται θύματα αυτού του εθίμου, ακρωτηριάζονται ή και χάνουν τη ζωή τους, και σκέφτομαι ότι ίσως από τύχη δεν είχε σκάσει κάποιο δυναμιτάκι στα δικά μου χέρια. Θυμάμαι επίσης ότι εκείνη τη δεκαετία οι γονείς μας έκαναν κι άλλα ριψοκίνδυνα πράγματα, όπως για παράδειγμα ότι σπάνια φορούσαν ζώνη στο αυτοκίνητο. Νομίζω ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να γίνουμε λίγο πιο υπεύθυνοι. Τα βεγγαλικά είναι ένα έθιμο, αλλά είναι ένα επικίνδυνο έθιμο, που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή ενός ανθρώπου. Όσο τα ανεχόμαστε, εκτός από δυνητικά θύματα, γινόμαστε και συνένοχοι εγκλημάτων… Ακριβώς όπως και στα τροχαία…

Ρεπορτάζ απ’ τη 2η συνάντηση ΜΚΟ για την οδική ασφάλεια και τα θύματα τροχαίων

Στις 14 και 15 Μαρτίου παρευρέθηκα ως εκπρόσωπος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης You Are What You Do – Κώστας Κουβίδης στη 2η συνάντηση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων Οδικής Ασφάλειας και Θυμάτων Τροχαίων, η οποία έγινε στην Ουάσινγκτον στο κτίριο του Παναμερικανικού Οργανισμού Υγείας υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού γείας. Στη συνάντηση είχα και την ιδιότητα του δημοσιογράφου, και γι’ αυτό το λόγο πήρα αρκετές συνεντεύξεις απ’ τους συμμετέχοντες (που προέρχονταν από δεκάδες χώρες του κόσμου), μέρος των οποίων παρουσιάζω σ’ αυτά τα δύο βίντεο. (περισσότερα…)

Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Μια συνηθισμένη ημέρα στα Μελίσσια. Μια κυρία έχει παρκάρει το όχημά της μπροστά απ’ τη ράμπα, έχει ανάψει τα αλάρμ, και κάνει τις δουλειές της. Ο ευγενικός άνθρωπος στο καρότσι, έχει κάνει τις δουλειές του και θέλει να περάσει απέναντι, αλλά λόγω του παρκαρισμένου αυτοκινήτου δε μπορεί. Κάνουμε φασαρία για να βρεθεί ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου. Λίγα λεπτά μετά εμφανίζεται μια φουριόζα κυρία. Στο «ντροπή σας», απαντάει «έχετε δίκιο» και φεύγει χωρίς άλλη κουβέντα. Ο άνθρωπος στο καρότσι της έχει κολλήσει ένα αυτοκόλλητο στο τζάμι. Έχει κολλήσει δεκάδες απ’ αυτά, μου είπε. Το αυτοκόλητο γράφει: Ευχαριστούμε που σταθμεύετε στα πεζοδρόμια και τις ράμπες για άτομα με ειδικές ανάγκες. Διευκολύνετε τη ζωή μας. Από κάτω έχει το σήμα των ΑμεΑ κι ένα παιδικό καρότσι. Ο άνθρωπος στο καρότσι μου έδειξε ότι στην άλλη άκρη του πεζοδρομίου δεν υπάρχει ράμπα. Πρέπει να κατέβει στο δρόμο, δίπλα απ’ τα αυτοκίνητα. Το ίδιο και οι μητέρες με τα καρότσια. Ο άνθρωπος στο καρότσι χωρίς να χάσει το χαμόγελό του, μου είπε ότι αυτά γίνονται καθημερινά. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Έτσι συμπεριφερόμαστε σε όσους δεν τυχαίνει να είναι αρτιμελείς; Έτσι συμπεριφερόμαστε στα ίδια τα παιδιά μας, αφήνοντας τις μητέρες να κυκλοφορούν τα καρότσια κάτω απ’ τα πεζοδρόμια; Να παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας όπου λάχει; Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Δυστυχώς, αυτός είναι ο πολιτισμός μας. Η συμπεριφορά μας απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες, απέναντι στις μητέρες, στους άτυχους, τους αναξιοπαθούντες, τους αδύναμους, αυτή δείχνει ποιός είναι ο πολιτισμός μας κι όχι τα ιδεολογήματα περί φιλόξενου μεσογειακού λαού. Τί είμαστε, με δυο λέξεις; Ανάλγητοι και απολίτιστοι.