Δεν έχω γεννήσει κι όπως όλα δείχνουν, αν δεν κάνει κάποια τεράστια ανατροπή η τεχνολογία, δε θα γεννήσω ποτέ. Βέβαια, γεννάω ιδέες, και κείμενα, και σχέδια, και εικόνες. Γνωρίζω από μικρή ηλικία τί σημαίνει να κυοφορείς και να γεννάς. Είναι ειλικρινά μια εκπληκτική διαδικασία, που τη γνωρίζουμε όλοι ή σχεδόν όλοι. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι γεννάμε ιδέες, ιδέες τρελές, ιδέες κοινότοπες, ιδέες μοναδικές. Ιδέες που μπορεί να μην αλλάξουν ριζικά τον κόσμο, αλλά δίνουν χαρά ή και δυστυχία στους γύρω μας, και μάς προσφέρουν αυτοεπιβεβαίωση, απόλαυση, ικανοποίηση. Οι ιδέες, όπως λέγεται ευρέως, δεν προκύπτουν από παρθενογέννεση. Χρειάζεται κάποιος να φυτέψει το σπόρο τους, κι έπειτα να εξελιχθούν μέσα από περίπλοκες διαδικασίες, ώσπου κάποια στιγμή, όταν θα έχουν πια ικανό σχήμα και υπόσταση, να δημοσιοποιηθούν και να δουλευτούν κατάλληλα.

Παρακολουθώ και συμμετέχω σε συζητήσεις πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου. (περισσότερα…)

Δεν αποδέχομαι τον όρο Χαμένη Γενιά.

Αποδέχομαι τον όρο Ανώριμη ή και Καθυστερημένη γενιά. Είναι ένας όρος που περιγράφει τη γενιά στην οποία ανήκω και σκιαγραφεί σε μεγάλο βαθμό τη μεγάλη πλειοψηφία των συνομιλήκων μου. Είναι η γενιά που για πολλούς λόγους απέτυχε να ενηλιωθεί έγκαιρα.

Η γενιά που προστατεύθηκε τόσο πολύ απ’ την προηγούμενη γενιά που κατέληξε παραδομένη πριν ακόμα αγωνιστεί. Η γενιά που καλείται να ζήσει μέσα στο επίχρυσο κλουβί της. Διάβασα σήμερα το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στην Καθημερινή και σκέφτηκα ότι αυτή η γενιά έχει πολλές επιλογές. Ξεκινά ηττημένη κι αργοπορημένη. Είναι η χελώνα στο γνωστό μύθο. Το πρόβλημά της είναι ότι δεν ξέρει σε ποιό πεδίο να δραστηριοποιηθεί. Διστάζει να ηγηθεί, αδυνατεί να συγκροτηθεί, περιμένει να τη σπρώξουν για να αναλάβει σοβαρές ευθύνες. Δεν ξέρει αν μπορεί να διεκδικήσει καλύτερο μέλλον, δεν ξέρει αν μπορεί να σχεδιάσει ένα νέο υπόδειγμα ζωής, δεν ξέρει καν αν θέλει να κάνει κάτι. Όλα είναι ανοιχτά και γι’ αυτό καθηλωτικά. (περισσότερα…)

Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα γίνεται στην κοινωνία ένας ευρύς διάλογος σχετικά με τις ρίζες του νεοναζιστικού φαινομένου. Ακούγονται πολλά κι ενδιαφέροντα γύρω μας, στα οποία αξίζει όντως να σταθούμε. Ωστόσο, υπάρχει μια πτυχή που συνδέεται με την ειλικρινή αποδοχή ενός πασίδηλου γεγονότος που μάς πονάει όλους. Στη χώρα μας ο αυταρχισμός, η έλλειψη ορίων, ο τσαμπουκάς, η διγλωσσία, η αδιαφορία και το μίσος για τον άλλον ήταν κι εξακολουθεί σε πολλές περιπτώσεις να είναι ένας κοινός τόπος. Η αδυναμία μας να συνάψουμε ένα ειρηνικό και δίκαιο συμβόλαιο συμβίωσης, η πεισματική μας άρνηση να αποδεχτούμε κοινούς εφαρμόσιμους κανόνες, η έλλειψη κριτηρίων, η ευνοιοκρατία, η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια, μας υποχρεώνει σήμερα να στεκόμαστε μπροστά στην πλέον αποτρόπαιη εκδοχή αυτής της στάσης: στο ναζισμό. Ο ναζισμός είναι μια αποτρόπαιη ιστορική περίοδος στην οποία κυριάρχισε το ψέμα, το μίσος, η ανελευθερία, ο αυταρχισμός κι η βία. Στο Άουσβιτς η τρέλα του ναζιστικού καθεστώτος έφτασε να υιοθετήσει τη φρικιαστική τελική λύση, που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα, δηλαδή στην εξόντωση 6 εκατομμυρίων Εβραίων και πολλών εκατομμυρίων άλλων. (περισσότερα…)