Κατηγορία: Τροχαία εγκλήματα

Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα γίνεται στην κοινωνία ένας ευρύς διάλογος σχετικά με τις ρίζες του νεοναζιστικού φαινομένου. Ακούγονται πολλά κι ενδιαφέροντα γύρω μας, στα οποία αξίζει όντως να σταθούμε. Ωστόσο, υπάρχει μια πτυχή που συνδέεται με την ειλικρινή αποδοχή ενός πασίδηλου γεγονότος που μάς πονάει όλους. Στη χώρα μας ο αυταρχισμός, η έλλειψη ορίων, ο τσαμπουκάς, η διγλωσσία, η αδιαφορία και το μίσος για τον άλλον ήταν κι εξακολουθεί σε πολλές περιπτώσεις να είναι ένας κοινός τόπος. Η αδυναμία μας να συνάψουμε ένα ειρηνικό και δίκαιο συμβόλαιο συμβίωσης, η πεισματική μας άρνηση να αποδεχτούμε κοινούς εφαρμόσιμους κανόνες, η έλλειψη κριτηρίων, η ευνοιοκρατία, η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια, μας υποχρεώνει σήμερα να στεκόμαστε μπροστά στην πλέον αποτρόπαιη εκδοχή αυτής της στάσης: στο ναζισμό. Ο ναζισμός είναι μια αποτρόπαιη ιστορική περίοδος στην οποία κυριάρχισε το ψέμα, το μίσος, η ανελευθερία, ο αυταρχισμός κι η βία. Στο Άουσβιτς η τρέλα του ναζιστικού καθεστώτος έφτασε να υιοθετήσει τη φρικιαστική τελική λύση, που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα, δηλαδή στην εξόντωση 6 εκατομμυρίων Εβραίων και πολλών εκατομμυρίων άλλων. (περισσότερα…)

Μια προσωπική ιστορία που διδάσκει λύσεις για το σήμερα. Η αναγκαιότητα κι η αποτελεσματικότητα ενός κινήματος που εμφορείται από αισθήματα αγάπης, γνήσιου ενδιαφέροντος κι ανθρωπιάς και ζητά επιτακτικά δικαιοσύνη.

Τον Ιανουάριο του 2009 κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του Post-MEDIA. Το περιοδικό ήταν μια ιδέα μου που είδα να υλοποιείται για 6 μόλις μήνες. Στο δεύτερο τεύχος, το κεντρικό θέμα αφορούσε τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες. Μόλις βγήκε το περιοδικό στα περίπτερα μου τηλεφώνησε ο Μανώλης Σταυρουλάκης, πατέρας του Γιάννη Σταυρουλάκη, ενός νέου ανθρώπου που έχασε τη ζωή του άδοξα όταν το αυτοκίνητό του έπεσε πάνω σε μια παράνομη διαφημιστική πινακίδα. Μου είπε ότι στο αφιέρωμά μας γράφαμε μόνο το 10% όσων γίνονταν στην παράνομη υπαίθρια διαφήμιση. Την επόμενη μέρα πήγα στο σπίτι του για να μου παρουσιάσει τα στοιχεία που είχε συλλέξει και να μου μιλήσει για τον αγώνα που είχε δώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, μαζί με άλλους γονείς που είχαν χάσει τα παιδιά τους εξαιτίας της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης. Εκείνη την ημέρα ξεκίνησε η ενασχόλησή μου τόσο με το θέμα των πινακίδων, όσο και με το θέμα της οδικής ασφάλειας. (περισσότερα…)

Φαντάσου ότι έχεις ένα παιδί, που το αναθρέφεις με τη μεγαλύτερη δυνατή φροντίδα, με το μεγαλύτερο δυνατό ενδιαφέρον, με τη μεγαλύτερη δυνατή αγάπη. Το παιδί σου γίνεται 15, γίνεται 25, γίνεται 30, κάνει σπουδές, δουλεύει, γνωρίζει σύντροφο, έχει φίλους, κοινωνική ζωή, ταξιδεύει, πολιτικοποιείται, κοινωνικοποιείται κι ανταποδίδει την αγάπη του του έδωσες. Και μια μέρα ένας μεθυσμένος οδηγός παραβιάζει το κόκκινο και το σκοτώνει. Τόσο απλά.

Μπες σε παρακαλώ στη θέση αυτού του ανθρώπου. Φαντάσου τον απύθμενο πόνο, την τρομερή στενοχώρια, τη λύπη, τα αισθήματα ματαίωσης, απελπισίας, και κενού που προξενούνται σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Προσπάθησε να νιώσεις και τις ενοχές που έχει αυτός ο γονιός. Τί θα μπορούσε να ανακουφίσει αυτό τον άνθρωπο; Τί θα μπορούσε να ΣΕ ανακουφίσει; Λίγα πράγματα σίγουρα. Μια ζεστή αγκαλιά, ένας συμπονετικός λόγος, ένα φιλικό περιβάλλον για να πενθήσεις. Όμως θα σου κάνω κάποιες πιο ειδικές ερωτήσεις. Θα σε ανακούφιζε αν ήξερες ότι αυτός που σκότωσε το παιδί σου είχε πάρει την άδεια οδήγησης δωροδοκώντας; Θα σε ανακούφιζε η πληροφορία ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είχε ελεγχθεί ποτέ με αλκοτέστ; Θα σε ανακούφιζε η πληροφορία ότι ο δολοφόνος του παιδιού σου θα συνεχίσει και την επόμενη ημέρα να οδηγεί; Σίγουρα όχι. Κι όμως, όλα αυτά συμβαίνουν. Και συμβαίνουν καθημερινά. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί άδικα στους Ελληνικούς δρόμους, αλλά οι δικοί τους άνθρωποι είναι αδύνατο να ανακουφιστούν. Και θα μου πεις γιατί είναι σημαντικό να ανακουφιστεί ένας άνθρωπος απ’ την απώλεια ενός δικού του ανθρώπου, δεν είναι κάτι σύμφυτο της ζωής κάτι αναπόδραστο για όλους η απώλεια των δικών μας ανθρώπων; Θα σου ζητήσω να το ξανασκεφτείς. Ακόμα κι αν το παιδί σου είναι στη θέση του δολοφόνου, θα πρέπει να συλλογιστείς πώς έφτασε να σκοτώσει έναν άνθρωπο στο δρόμο. Αν η πολιτεία εκπαίδευε, και λειτουργούσε σε όλα τα επίπεδα, στην πρόληψη, την τιμωρία, την ενημέρωση, τη δικαιοσύνη, οι πιθανότητας να συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό θα μειώνονταν. Φυσικά ένας αριθμός παραβατών θα συνέχιζε να οδηγεί ανεύθυνα, να βάζει σε κίνδυνο τη ζωή τη δική του και τη ζωή των άλλων, αλλά θα ήταν τόσο λίγοι, που σχεδόν δε θα υπήρχε λόγος να συζητάμε γι’ αυτούς. Η προσοχή μας θα ήταν στραμένη στην περαιτέρω ασφάλεια των δρόμων μας. (περισσότερα…)