Μια προσωπική ιστορία που διδάσκει λύσεις για το σήμερα. Η αναγκαιότητα κι η αποτελεσματικότητα ενός κινήματος που εμφορείται από αισθήματα αγάπης, γνήσιου ενδιαφέροντος κι ανθρωπιάς και ζητά επιτακτικά δικαιοσύνη.

Τον Ιανουάριο του 2009 κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του Post-MEDIA. Το περιοδικό ήταν μια ιδέα μου που είδα να υλοποιείται για 6 μόλις μήνες. Στο δεύτερο τεύχος, το κεντρικό θέμα αφορούσε τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες. Μόλις βγήκε το περιοδικό στα περίπτερα μου τηλεφώνησε ο Μανώλης Σταυρουλάκης, πατέρας του Γιάννη Σταυρουλάκη, ενός νέου ανθρώπου που έχασε τη ζωή του άδοξα όταν το αυτοκίνητό του έπεσε πάνω σε μια παράνομη διαφημιστική πινακίδα. Μου είπε ότι στο αφιέρωμά μας γράφαμε μόνο το 10% όσων γίνονταν στην παράνομη υπαίθρια διαφήμιση. Την επόμενη μέρα πήγα στο σπίτι του για να μου παρουσιάσει τα στοιχεία που είχε συλλέξει και να μου μιλήσει για τον αγώνα που είχε δώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, μαζί με άλλους γονείς που είχαν χάσει τα παιδιά τους εξαιτίας της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης. Εκείνη την ημέρα ξεκίνησε η ενασχόλησή μου τόσο με το θέμα των πινακίδων, όσο και με το θέμα της οδικής ασφάλειας.

Η εμπλοκή μου σ’ αυτό το μεγάλο, φλέγον και υποτιμημένο θέμα οδήγησε σε μια μακρόχρονη έρευνα, σ’ ένα ντοκιμαντέρ και σε μια τεράστια επιτυχία. Το 80% της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης αποξηλώθηκε απ’ τους δρόμους μας. Η επιτυχία ανήκει φυσικά στους, ελάχιστους είναι αλήθεια, ανθρώπους που δεν το έβαλαν κάτω. Ο Μανώλης Σταυρουλάκης, δεν είναι απλά ένας απ’ αυτούς: είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Οι λόγοι της επιτυχίας του μού είναι πολύ σαφείς. Μπορεί να ήταν τρομερά οργισμένος, τρομερά λυπημένος, τρομερά απογοητευμένος, αλλά δεν έχανε ποτέ την πίστη του στους ανθρώπους και στους θεσμούς. Φυσικά κλονιζόταν, καθώς τα εμπόδια και οι ανατροπές στην πορεία ήταν πολλές. Αλλά ο αγώνας του Σταυρουλάκη δεν είχε κρυφή ατζέντα. Ήθελε δικαιοσύνη για το θάνατο του γιου του, και για το θάνατο όλων των άλλων παιδιών. Ήθελε επίσης να αποτρέψει το θάνατο νέων θυμάτων. Το κίνητρο του Σταυρουλάκη ήταν πάντα η αγάπη για τον άλλον και η επιθυμία για δικαιοσύνη.

Προχθές μου τηλεφώνησε συγκινημένος και χαρούμενος. Δικάστηκε ο δήμαρχος που ήταν υπεύθυνος για την παράνομη διαφημιστική πινακίδα που σκότωσε το γιο του. “Ο αγώνας μου σήμερα δικαιώθηκε πλήρως” μου είπε, “ σ’ ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για τη βοήθειά σου”. Απ’ το 2007 που σκοτώθηκε ο γιος του, ο Σταυρουλάκης έβαλε δύο στόχους: να αποξηλωθούν οι παράνομες πινακίδες και να δικαστεί ένας δήμαρχος γι’ αυτό το σκάνδαλο. Τα πέτυχε και τα δύο.

Ενάντια στα πολιτικά κόμματα και τους πολιτικούς που εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν αυτό το παράνομο μέσο.

Ενάντια στην καθολική αδιαφορία της κοινωνίας.

Ενάντια στους εκφοβισμούς, τις μαφίες, και τους υποκριτές.

Ενάντια στους δημοσιογράφους που του ζητούσαν μέρος της έρευνάς του για να την πουλήσουν στην άλλη πλευρά.

Ενάντια στην λιγοψυχία, στους αποπροσανατολισμούς και τους συμβιβασμούς που έκαναν άλλοι.

Ο Σταυρουλάκης, αυτός ο λαϊκός κι απλός άνθρωπος κατάφερε κάτι αδιανόητο και νίκησε σχεδόν μόνος του. Και δημιούργησε ένα τεράστιο παράδειγμα. Δεν θα τον δείτε στην τηλεόραση ως ήρωα βέβαια. Ξεκίνησε μόνος του ένα ακηδεμόνευτο κίνημα κι έφερε ένα χειροπιαστό αποτέλεσμα. Δεν έφερε ούτε την παγκόσμια ειρήνη, ούτε εξάλειψε τη φτώχεια απ’ τη χώρα. Αποκατέστησε μια αδικία κι απέτρεψε μια παρανομία. Επέβαλλε το αυτονόητο: την εφαρμογή του νόμου.

Ο Σταυρουλάκης, όλο αυτό τον καιρό που τον έζησα, δεν έχασε ποτέ την πίστη, το ενδιαφέρον και την αγάπη του για τον συνάνθρωπο. Δε νόθευσε το όραμά του. Είχε ξεκάθαρο στόχο. Κι ένα αίτημα ισχυρότατο: εφαρμογή του νόμου. Δικαιοσύνη. Όταν συναντιόταν με πολιτικούς ή με άλλους αξιωματούχους, ενώ γνώριζε ότι αδιαφορούσαν κι ότι τον κορόιδευαν, δεν το έβαζε κάτω. Δεν τους προπηλάκιζε, δεν χρησιμοποιούσε δόλια μέσα. Είχε το δίκιο με το μέρος του κι έδειχνε κατανόηση. Ο αγώνας του ήταν καθαρός.

Θεωρώ ότι αυτή η ιστορία έχει πολλά να μας διδάξει. Προσωπικά, αυτή η ιστορία με διαφώτισε όσο δε με είχε διαφωτίσει η ποικιλόμορφη δράση μου καθ’ όλα τα νεανικά μου χρόνια.

Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε επειγόντως ένα κίνημα αγάπης και δικαιοσύνης, όπως το κίνημα ενάντια στις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες.

Ένα κίνημα ανθρώπων που στις καρδιές τους έχουν αγάπη, γνήσιο ενδιαφέρον και κατανόηση για το συνάνθρωπο. Που δεν αφήνουν την οργή τους να γίνει κυρίαρχο συναίσθημα. Που μετατρέπουν την οργή σε δημιουργικό αίτημα. Που πράττουν το αυτονόητο, ζητώντας δικαιοσύνη.

Αν νιώθετε ψυχικά κοντά σ’ αυτό που περιγράφω, παρακαλώ μιλήστε!