Για τον ψυχικό καρκίνο της χώρας, την αυτοκαταστροφή και τη θεραπεία μας.
Μια φίλη γιατρός μου διηγήθηκε ένα περιστατικό από μια πρόσφατη εφημερία της. Ένας νέος άνδρας που νοσηλευόταν σε μεγάλο ψυχιατρείο έκοψε το πέος του και ζητούσε απ’ τους γιατρούς να του κάνουν “λίγη” ευθανασία. Το συμβάν μ’ έκανε να σκεφτώ ότι υπάρχει ένας παραλληλισμός με την σημερινή κατάσταση που βιώνουμε στη χώρα. Έχω την αίσθηση ότι τα φαινόμενα μαρτυρούν την ύπαρξη μιας συλλογικής άρρωστης ψυχής που συνεχώς αποπειράται αυτοακρωτηριασμούς και ταυτόχρονα ζητά επίμονα “λίγη” ευθανασία. Ο αυτοακρωτηριασμός βρίσκεται στο συλλογικό γεννητικό σύστημα αφού απ’ το προσκήνιο βγαίνει κάθε αισιόδοξη κι ελπιδοφόρα προοπτική για το μέλλον. Η δημιουργικότητα έχει μπλοκάρει, και μόνο το γκρέμισμα παρουσιάζεται ελκυστικά. Η επίσπευση της χορήγησης μιας θανατηφόρας λύσης, μιας τελικής λύσης, ενός οριστικού χτυπήματος εμφανίζεται σαν μια ύστατη θεραπεία του δράματος που θα ανακουφίσει το συλλογικό εγώ απ’ το άχθος της ασθένειας και θα το λυτρώσει.
Όσοι προκρίνουν δημόσια μια θεραπεία το κάνουν είτε με βίαιους, διχαστικούς κι ανθρωποκτόνους όρους είτε απλά προβάλλουν υποσχέσεις κάθαρσης. Είναι κρίμα που μπορούμε να αντιληφθούμε την κατάστασή μας μόνο με όρους δράματος, θυσίας κι απώλειας. Η απόγνωση του ανθρώπου που αυτοακρωτηριάζεται και ζητά ευθανασία είναι δεδομένη και σοκαριστική. Αυτός ο άνθρωπος δε μπορεί να δει πουθενά άλλη επιλογή. Πιστεύει ότι είναι καταδικασμένος και μερικές φορές αυτό είναι αρκετό για να τον σκοτώσει. Πιθανώς δεν αγαπήθηκε ποτέ πραγματικά, κι είναι γεμάτος θυμό και μίσος για τους γονείς του, για την κοινωνία, για όλους. Μ’ άλλα λόγια είναι το κατάλληλο θύμα για να προσυλητιστεί στις σκοτεινές καμπάνιες των τυράννων. (περισσότερα…)