Μια νέα γυναίκα μπαίνει στο γραφείο ενός άνδρα. Πρόκειται περί στελέχους με πολλές περγαμηνές αν κρίνουμε απ’ τα κορνιζαρισμένα έγγραφα στον τοίχο του. Εκείνη τον κοιτάζει μ’ ένα αινιγματικό και εξεταστικό βλέμμα από πάνω μέχρι κάτω, τον πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής και του λέει «μην κουνηθείς». Στη συνέχεια σκύβει και φτάνει να στέκεται στα γόνατα. Εμείς, ως θεατές τη βλέπουμε να βρίσκεται ακριβώς στο ύψος των γεννητικών οργάνων του άνδρα. Κι εκεί που υποθέτουμε ότι θα συμβεί κάτι σεξουαλικό, αφού αυτό αφήνει να εννοηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή η όλη σκηνοθεσία, η γυναίκα ισιώνει το μπατζάκι του άνδρα, λέγοντάς του λάγνα: «σ’ έφτιαξα για τώρα, αλλά πρέπει να το τελειώσουμε στο σπίτι μου». Αμέσως μετά φεύγει κι ακούμε τον αφηγητή να λέει: «Ραπτομηχανή Singer. Εύκολη και… γρήγορη. Singer. Κόβει και ράβει στο σπίτι». Πρόκειται για διαφήμιση ραπτομηχανής εν έτει 2012 στην Ελλάδα.

Και σκέφτομαι: αν αυτή η διαφήμιση δεν είναι η επιτομή της σεξιστικής διαφήμισης τότε τί είναι σεξιστικό; Αν κοιτάξουμε στα λεξικά, σεξισμός σημαίνει υποτιμητική μεταχείριση των γυναικών. Η αντίληψη που θέλει τις γυναίκες στην κουζίνα, για παράδειγμα, είναι σεξιστική, λέει το λεξικό. Κι όμως εμείς συνεχίζουμε να αναπαράγουμε τέτοια στερεότυπα και να τα διαδίδουμε μαζικά, κάνοντας πνεύμα και χιούμορ. Άραγε ξέρουν οι εμπνευστές της διαφήμισης τί σημαίνει σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο της εργασίας; Αναρωτιούνται πόσο καταπιεστικά είναι αυτά τα πρότυπα που προβάλλουν στους νέους ανθρώπους; Γιατί μια ραπτομηχανή που είναι όντως εύκολη στη χρήση και γρήγορη πρέπει να εξομοιωθεί μ’ ένα ανθρώπινο πλάσμα, και πιο συγκεκριμένα με μια γυναίκα σε χώρο εργασίας; Γιατί πρέπει να δούμε έναν άνδρα σε θέση εξουσίας και μια γυναίκα να τον προσκυνά φτιάχνοντάς του τα μπατζάκια; Είναι αυτή η απεικόνιση της πραγματικότητας ή μια ελπίδα των ανδρών; Πόσο διαστροφικό είναι το γεγονός ότι αυτή η διαφήμιση θέλει να πουλήσει ραπτομηχανές σε γυναίκες; Τί ελπίζει να αγοράσουν; Γιατί είναι απαραίτητο να συνδεθεί το προϊόν με το σεξ; Μια γυναίκα που υπόσχεται να «τελειώσει» τα μπατζάκια ενός στελέχους στο σπίτι της άραγε ελπίζει μόνο στην απόλαυση ή και σε κάποια επαγγελματική εύνοια; Νομίζω ότι η διαφήμιση είναι απαράδεκτη από κάθε άποψη. Κι είναι λυπηρό που πολλοί θεωρούν ότι ακόμα κι αυτή η κριτική θα είναι σε όφελος των προϊόντων…

Και για να προλάβω τους καχύποπτους: δεν έχω καμία σχέση με την εν λόγω εταιρεία, ούτε δραστηριοποιούμαι στον ευρύτερο χώρο της συγκεκριμένης βιομηχανίας ή της διαφήμισης. Στην πραγματικότητα έχουμε μια παλιά ραπτομηχανή Singer στο σπίτι μας, και λυπάμαι που ένα τόσο καλό προϊόν καταφεύγει σε τόσο χαμηλής αισθητικής κι ηθικής τεχνάσματα για να διαφημιστεί.

Εντωμεταξύ μαθαίνω ότι υπάρχει και δεύτερη διαφήμιση στο ίδιο ύφος, για τις πρέσες της εταιρείας, όπου η γυναίκα υποδέχεται έναν άνδρα, του ζητά να γδυθεί κι αντί να πάνε στο κρεβάτι, του σιδερώνει το πουκάμισο λέγοντάς του «σε θέλω άψογο»…