Πριν από μερικές εβδομάδες οι New York Times παρουσίασαν στο Διαδίκτυο ένα ρεπορτάζ μ’ έναν τρόπο μοναδικό. Διαβάζω ότι μέχρι τώρα το έχουν δει πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι. Η ιστορία έχει τίτλο Snow Fall. The avalanche at Tunnel Creek (Χιονόπτωση. Η χιονοστιβάδα στο Τάνελ Κρικ) φέρει την υπογραφή του ρεπόρτερ John Branch και της βιντεογράφου Catherine Spangler, κι αναφέρεται σε μια θανατηφόρο χιονοστοιβάδα. Για να παραχθεί αυτό το αποτέλεσμα, ασχολήθηκαν 16 άτομα διαφόρων ειδικοτήτων, επί ένα 6μηνο.

Βρείτε χρόνο να παρακολουθήσετε όλη την αφήγηση γιατί πραγματικά αξίζει. Πάει ένα βήμα πιο πέρα την εξιστόρηση γεγονότων στο Διαδίκτυο κι επανατοποθετεί τις βάσεις για μια καινούργια, πιο πλούσια κι ίσως πιο ολιστική δημοσιογραφία. Δεν έχει σημασία η κατηγοριοποίησή του, αν είναι δηλαδή περισσότερο ντοκιμαντέρ με κείμενο, ή πολυμεσικό ρεπορτάζ. Αυτό που πρέπει να δούμε κατά τη γνώμη μου είνα ότι απ’ τη σελίδα δε λείπει τίποτα. Και τίποτα δεν εντάσσεται σ’ αυτήν χωρίς λόγο. Βίντεο, γραφήματα, ηχητικά, κείμενα, όλα συνυπάρχουν και ισορροπούν καίρια υπηρετώντας τον καταστατικό ρόλο της δημοσιογραφίας: την ενημέρωση Βέβαια, αυτό επιτυγχάνεται διαμέσου μιας καινοφανούς εμπειρίας. Ο αναγνώστης-θεατής-ακροατής μεταφέρεται στο σκηνικό της ιστορίας και εισχωρεί μέσα της σαν να του μεταφέρεται από κάποιον οικείο του. Ουσιαστικά εδώ διαρρυγνύονται τα όρια μεταξύ διαφορετικών μορφών αφήγησης, και το δημοσιογραφικό προϊόν εντάσεται σ’ ένα πολυεπίπεδο καμβά που αξιοποιεί τα εργαλεία της αφήγησης σε εκπληκτικό βαθμό.

Νομίζω ότι μετά απ’ αυτή τη χιονοστοιβάδα τίποτα δε θα είναι ίδιο. Ο πήχης μπήκε πολύ ψηλά. Μερικοί διαφωνούν και πιστεύουν ότι δεν είναι αυτό το μέλλον της δημοσιογραφίας. Είναι απλά ένα σπάνιο δώρο στους αναγνώστες, γράφει ο Derek Thompson, κι είναι περισσότερο ένα διαδικτυακό ντοκιμαντέρ παρά ένα διαδραστικό ρεπορτάζ εφημερίδας. Έχει μεγάλο κόστος, κι είναι πολύ χρονοβόρα δουλειά, υποστηρίζει, γι’ αυτό και δεν θα βλέπουμε πολύ συχνά ανάλογες δουλειές. Άλλοι λένε ότι η σελίδα έχει πολύ κείμενο, κάτι που απωθεί το “βιντεοθρεμμένο” νεανικό κοινό, κι ότι το μέλλον βρίσκεται στη σωστή ισορροπία μεταξύ video και κειμένου. Η χιονοστοιβάδα όντως έχει πολύ κείμενο, αλλά κατά τη γνώμη μου το χρειάζεται. Σίγουρα, δε θα βλέπουμε ανάλογες δουλειές κάθε μέρα, αλλά η αρχή έγινε.

Τώρα περιμένουμε ανθρώπους που θα επενδύσουν σ’ αυτή τη multimedia αφήγηση και θα εμπιστευθούν ομάδες ταλαντούχων ανθρώπων για να δουλέψουν σε αντίστοιχα συναρπαστικά σχέδια. Οι αλλαγές στη δημοσιογραφία είναι ραγδαίες. Η τεχνολογία με τις πλατφόρμες και το Διαδίκτυο, συγκλονίζει τον κόσμο της δημοσιογραφίας μ’ ένα τρόπο τόσο θεμελιώδη και συνταρακτικό που πραγματικά αφήνει άφωνους ακόμα και τους πιο αισιόδοξους. Σήμερα η δημοσιογραφική δουλειά οφείλει να είναι ομαδική υπόθεση, να εμπλέκει πλήθος μορφών και δεξιοτήτων και να εμπλουτίζεται διαρκώς με καινούργιες ιδέες κι ανθρώπους. Στην Ελλάδα έχουμε δει ελάχιστα δείγματα τέτοιου πνεύματος. Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να κινητοποιηθούμε. Η πραγματικότητα μάς προκαλεί να δράσουμε. Η χιονόπτωση έχει ξεκινήσει.